Η αποσύνθεση του ΠΑΣΟΚ οδηγεί στην «κάθαρση» της διάσπασης

Η λογική βεβαίως των πραγμάτων δεν επιφυλάσσει καμιά τύχη σε αυτό το μεταλλαγμένο ΠΑΣΟΚ. Η σημερινή κρίση θα κλείσει τον κύκλο της χρεοκοπίας αυτού του κόμματος

Όλα τα «υλικά» του είναι πεπαλαιωμένα και «άχρηστα». Η σημερινή κρίση έδειξε στον κόσμο ότι αποτελούν «εξαρτήματα» των ισχυρών οικονομικών κέντρων και του «εκσυγχρονιστικού παρακράτους». Η σημερινή κρίση μπορεί να μην έβγαλε όλες τις «ακαθαρσίες» στην επιφάνεια, αλλά έβγαλε μεγάλο όγκο της υπόγειας σήψης, ικανό να προκαλέσει σοκ στην ελληνική κοινωνία και αηδία. Αυτό που κατέδειξε κραυγαλέα και καταλυτικά είναι τούτο: Ότι όλος αυτός ο «θίασος» που παίζει σήμερα στη σκηνή είναι βαθιά διαπλεκόμενος με τα μεγάλα συμφέροντα, διαβρωμένος και εκφυλισμένος πλήρως. Η κρίση της χρεοκοπίας αυτού του κόμματος έδειξε ότι αυτό το κόμμα είναι «σουρωτήρι». Όλοι οι μηχανισμοί του κεφαλαίου (μυστικοί και φανεροί – ΜΜΕ) δρουν και λειτουργούν μέσα σε αυτό το κόμμα.

Οι διχαστικές «μονομαχίες»

Το συναίσθημα είναι κακός κλειδούχος στην πολιτική. Είναι λάθος συνεπώς να αδιαφορούμε γι’ αυτά που γίνονται στο ΠΑΣΟΚ και το σπουδαιότερο να καθοριζόμαστε από τις προσωπικές «συμπάθειες» ή «αντιπάθειες» και από τη δικαιολογημένη αηδία που μας έχει προκαλέσει η «εκσυγχρονιστική» μετάλλαξη και εξαχρείωση. Δεν πρέπει να μείνουμε στα πρόσωπα και στις σπαρασσόμενες «κλίκες». Πρέπει να δούμε το κοινωνικό υπόστρωμα πίσω από όλα αυτά.

Η «μονομαχία» Παπανδρέου – Βενιζέλου, η «κινητικότητα» των γραφειοκρατικών «κλικών» και όλων εκείνων που παίζουν σήμερα πάνω στο ίδιο τους το πτώμα (το πτώμα του ΠΑΣΟΚ σε αποσύνθεση), όλα αυτά ξεπερνούν τα πρόσωπα, τους «κακούς χειρισμούς», τις φιλοδοξίες.

Οι διχαστικές συγκρούσεις, το μένος των προσώπων και οι «χειρισμοί», τα υποκειμενικά δηλαδή χαρακτηριστικά, δεν καθορίζουν τα πράγματα, καθορίζονται από αυτά.

Το σημερινό διχαστικό κλίμα και οι διασπάσεις δεν προκύπτουν από τα «υποκειμενικά» λάθη. Έτσι θέλουν να μας το περάσουν οι νεκροθάφτες της πολιτικής σκέψης. Αυτοί πάντα αποκρύπτουν τα αίτια και εμφανίζουν τις αφορμές και τα αποτυπώματα μιας κρίσης ως αίτια. Τα πρόσωπα καταγράφουν απλώς τη μορφή και την ένταση των συγκρούσεων. Οι συγκρούσεις, όμως, απορρέουν από βαθιές κοινωνικές και πολιτικές αιτίες.

Η σύγκρουση στο ΠΑΣΟΚ δεν είναι προσωπική. Είναι σύγκρουση μεταξύ των κοινωνικών του καταβολών (και της συμπιεσμένης επί χρόνια λαϊκής κοινωνικής ενέργειας που εγκλώβιζε) με το καθεστωτικό ΠΑΣΟΚ. Το «σχίσμα» είναι ανάμεσα στο «κράτος-ΠΑΣΟΚ» (κομματικό, κυβερνητικό, διαπλεκόμενο) και το ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΣΟΚ: Αυτό της λαϊκής του βάσης και της ιστορικής του συνείδησης που αποτυπώθηκε στην κοινωνία από την ελπίδα, τα οράματα και τις ιδέες του ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ (λαϊκού κινήματος) ΠΑΣΟΚ.

Αυτή η «ιστορική συνείδηση» του κινήματος – ΠΑΣΟΚ μπορεί να χειραγωγήθηκε, να εγκλωβίστηκε και να «καταστράφηκε» ως έναν βαθμό. Δεν έσβησε όμως. Τίποτα το αγωνιστικό δεν χάνεται μέσα στην κοινωνία. Καταλαγιάζει, ναρκώνεται, αλλά υπάρχει και υποβόσκει, λειτουργεί σαν τυφλοπόντικας στα σπλάχνα της κοινωνίας, ως ενέργεια συμπιεσμένη. Και έρχονται οι συνθήκες που η ενέργεια αυτή ξεχύνεται σαν ορμητικός χείμαρρος. Από αυτή την άποψη, ο Ανδρέας σήμερα «εκδικείται» τους επιγόνους…

Αυτή λοιπόν η κοινωνική ενέργεια της «ιστορικής συνείδησης» που ενστάλαξε, το «κίνημα – ΠΑΣΟΚ, στην ελληνική κοινωνία «εκρήγνυται» σήμερα. Θα είχε εκραγεί το 2004, εάν ο Σημίτης δεν παρέδιδε, παραμονές εκλογών, την αρχηγία στον Γιώργο. Το «τέχνασμα» αυτό των συγκροτημάτων καθυστέρησε λίγο τα πράγματα, αλλά τα συμπίεσε περισσότερο.

Είναι, συνεπώς, αυτή η «έκρηξη» της ελληνικής κοινωνίας, του κόσμου του ΠΑΣΟΚ, που προκαλεί αυτούς τους σπασμούς του διχασμού, την ένταση και το «πάθος» των συγκρούσεων, τις ανεξέλεγκτες προσωπικές διαμάχες, τις συγχύσεις και αμηχανίες, τα «παιχνίδια» και τις παρασκηνιακές δολοπλοκίες. Είναι αυτή η κοινωνική ενέργεια που ανοίγει τις πληγές και ρέει το πύον της σήψης και αποκαλύπτει την αθλιότητα των παρασίτων που σαν βδέλλες τρέφονταν πάνω στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

Αυτή η «ενέργεια» είναι κοινωνική δυναμική με ριζοσπαστική κατεύθυνση. Είναι πολύ σημαντικό, λοιπόν, αν σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμαστε στον βαθμό μηδέν, όχι μόνο της πολιτικής, αλλά και του λαϊκού κινήματος, να αξιολογήσουμε την κρίση του ΠΑΣΟΚ και να διακρίνουμε τον ρόλο των πρωταγωνιστών και προς ποια κατεύθυνση κινούνται, δίχως, ίσως, να έχουν και οι ίδιοι συνείδηση του ρόλου τους.

Φυσικά τα επιτελεία του καθεστώτος έχουν συνείδηση των ροπών της κατάστασης. Γι’ αυτό «τρέμουν» να μην οδηγηθούν τα πράγματα στην «ακύρωση» του «εκσυγχρονισμού», στο ξεμασκάρεμα της σημιτικής πολιτικής, στην καταδίκη του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ.

Να μη χάσουμε το δάσος

Σε κάθε κρίση πυξίδα μας πρέπει να είναι το συμφέρον της κοινωνίας, συνακόλουθα το λαϊκό κίνημα. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόνο με κινήματα βαδίζουμε μπροστά και όχι με διαχειριστικές κυβερνητικές λογικές ή τα εκλογικά παιχνίδια κομμάτων και προσώπων.

Αυτό που θα προωθήσει σήμερα την πολιτική αφύπνιση είναι η κρίση στο ΠΑΣΟΚ να αποκαλύψει και να ακυρώσει (αν είναι δυνατόν) την «εκσυγχρονιστική», νεοφιλελεύθερη μετάλλαξή του, τον σημιτισμό με απλά λόγια. Και αυτό σημαίνει, πρώτα από όλα, την απόκρουση της νέας επίθεσης των «νταβατζήδων»…

Μια τέτοια επιτυχία θα αλλάξει δραματικά τους κοινωνικούς και πολιτικούς συσχετισμούς (ανεξαρτήτως προσώπων), προς όφελος των κοινωνικών αντιστάσεων και των αριστερών ιδεών. Μια τέτοια κατεύθυνση αφυπνίζει πολιτικά, απεγκλωβίζει δυνάμεις και πυροδοτεί κινηματικές διεργασίες.

Στη βάση αυτήν πρέπει να δούμε ποια κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ ανάβει τα «φιτίλια» και ευνοεί τους λαϊκούς αγώνες.

Αυτή δεν είναι ο Βενιζέλος. Ο Βενιζέλος είναι η ελεγχόμενη χειραγώγηση του ελληνικού λαού. Είναι η επιλογή του κατεστημένου εναντίον των κινημάτων, η εκλογική μανούβρα και το εκλογικό χαρτί για κυβερνητική αναρρίχηση, είναι ο αντί-Καραμανλής. Μια καθαρή καθεστωτική εκλογική απάτη. Είναι η «λύση» που θα βάλει ταφόπετρα δικαίωσης της «εκσυγχρονιστικής» μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.

Γι’ αυτό και όλο το σημιτικό μπλοκ είναι με τον Βενιζέλο, όπως όλα τα συγκροτήματα του Τύπου. Όλοι αυτοί θέλουν να χειραγωγήσουν την κρίση του

ΠΑΣΟΚ, να αναπαλαιώσουν το ίδιο μακάβριο «εκσυγχρονιστικό» σκηνικό, να καλύψουν όλες τις τερατωδίες και τη βρωμιά του μεταλλαγμένου, καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Είναι τα νέα μοχθηρά «μαντρόσκυλα» του «εκσυγχρονιστικού παρασιτισμού». Να, γιατί, όλοι «νταβατζήδες», οικονομικοί και πολιτικοί, αγωνίζονται απεγνωσμένα για τον Βενιζέλο.

Η διχαστική κρίση του ΠΑΣΟΚ, εξ αντικειμένου, σπρώχνει το μπλοκ του Παπανδρέου προς τις καταβολές του ΠΑΣΟΚ, προς στις ρίζες του. Αυτή η κατεύθυνση, η οποία αποτελεί το προϊόν της συμπιεσμένης «ιστορικής, κοινωνικής ενέργειας» (που προαναφέραμε) οδηγεί στη πολιτική καταδίκη του «εκσυγχρονισμού», δηλαδή στην καταδίκη της μετάλλαξης του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό αν επιτευχθεί είναι πολύ σημαντικό σήμερα!

Και μέσα σε αυτήν τη συγκρουσιακή δίνη θα δούμε φοβερά πράγματα. Η αμηχανία της σάπιας κομματικής γραφειοκρατίας και των πολιτικών «πτωμάτων» θα πάρει θεαματικές μορφές. Αυτοί, πράγματι, τρέμουν τη διάσπαση. Θα αγωνιστούν με νύχια και με δόντια για την «ενότητα»: Την καθεστωτική (κρατική) ενότητα, μια «ενότητα» η οποία απλώς θα διαιωνίζει την αποσύνθεση.

Όλοι συνεπώς αυτοί, όσο θα βαθαίνει η σχισματική κρίση, θα «μανουβράρουν» εκτονωτικά και θα συντάσσονται με το μέρος εκείνων που θα εγγυώνται στοιχειωδώς τα προνόμιά τους. Θα οδηγηθούν στον Βενιζέλο, ακριβώς γιατί πιστεύουν αφελώς ότι είναι αυτός που θα τους εγγυηθεί την καθεστωτική ισορροπία και επανάκτηση της εξουσίας.

Όσοι όμως αγωνίζονται για ιδέες, κοινωνικές αλλαγές και πολιτικές ανατροπές, για την πολιτική, δεν μπορεί να καθοριστούν από το παρασιτικό και σάπιο σώμα του καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι η εκλογική εναλλαγή της κυβερνητικής διαχείρισης του νεοφιλελευθερισμού. Το μέγα πρόβλημα της εποχής μας είναι να υπάρξουν μαζικά και αγωνιστικά κινήματα και νέες πολιτικές δυνάμεις που να αντισταθούν στον νεοφιλελευθερισμό και τους υπηρέτες των νεοταξικών επιλογών. Η διαιώνιση και δικαίωση αυτού του μεταλλαγμένου ΠΑΣΟΚ είναι το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί…