15 ΜΟΝΑΔΕΣ ΠΙΣΩ ΗΤΑΝ Ο ΣΗΜΙΤΗΣ ΤΟΝ ΙΟΥΛΙΟ ΤΟΥ 2003!

Όταν κι αυτές οι ελπίδες, οι προσδοκίες εξέλιπαν και αποδείχτηκαν φρούδες, τότε φέρθηκε ως ρίψασπις!

Εγκατέλειψε και «παρέδωσε» το δαχτυλίδι στον Γ. Παπανδρέου, προκρίνοντας μια διαδικασία που φαίνονταν μεν πολύ δημοκρατική, αλλά επί της ουσίας ελάχιστη είχε σχέση με πραγματική εσωκομματική δημοκρατία.

Σήμερα «ΤΟ ΠΑΡΟΝ» αποκαλύπτει ότι η κατάσταση για τον τότε πρωθυπουργό δεν ήταν απλώς δυσχερής. Ήταν τραγική!

Οπότε η έξοδος ήταν για τον πρώην μονόδρομος. Και αυτό το γνώριζε απ’ το καλοκαίρι του 2003, επαναλαμβάνουμε.

Αποκαλύπτουμε συγκεκριμένα ότι ήδη απ’ τον Ιούνιο του 2003 ο Σημίτης είχε στα χέρια του μυστική δημοσκόπηση, που έγινε για λογαριασμό του, η οποία έδειχνε ότι η υπέρ της ΝΔ διαφορά ήταν κοντά στις 15 μονάδες!

Και μάλιστα θα πρέπει να συνυπολογιστεί πως η εν λόγω δημοσκόπηση πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο ευνοϊκή για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, αφού στα τέλη Ιουνίου πραγματοποιήθηκε το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο στη Χαλκιδική, στο τέλος της ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ, ένα γεγονός δηλαδή σε κάθε περίπτωση θετικό για μια κυβέρνηση.

Κι όμως, τότε, σε έρευνα που πραγματοποίησε για λογαριασμό του Κ. Σημίτη η εταιρεία Taylor Nelson Sofres S.A., έρευνα πανελλαδική σε δείγμα 1800 ατόμων και σε διάστημα 18 ημερών, απ’ τις 4 ως τις 22 Ιούνη, στην πρόθεση ψήφου (ΠΙΝΑΚΑΣ 1):

• Η ΝΔ προηγούνταν ούτε λίγο ούτε πολύ περί τις 15 μονάδες! Συγκεκριμένα τη ΝΔ δήλωνε ότι θα ψήφιζε το 47% των ερωτηθέντων, το ΠΑΣΟΚ 32,5%, το ΚΚΕ 7%, τον ΣΥΝ 5%, το ΔΗΚΚΙ 2,5%, το ΛΑΟΣ 2,5% και άλλο κόμμα το 2,5%.

Συντριπτική ήταν εξάλλου η υπεροχή της ΝΔ και στην παράσταση νίκης (ΠΙΝΑΚΑΣ 2), αφού το 68% των ερωτηθέντων δήλωνε ότι τις εκλογές θα κέρδιζε η ΝΔ έναντι μόλις το 20% που πίστευε ότι θα κέρδιζε το ΠΑΣΟΚ.

Ένα άλλο απογοητευτικό στοιχείο για τον Κ. Σημίτη απ’ αυτήν τη δημοσκόπηση ήταν η με συντριπτικά ποσοστά απόρριψη της οικονομικής του πολιτικής, την οποία ωστόσο θεωρούσε «ατμομηχανή» της διακυβέρνησής του και το «όχημα» που θα τον οδηγούσε σε μια νέα εκλογική νίκη!

Συγκεκριμένα (ΠΙΝΑΚΑΣ 3) ικανοποιημένοι απ’ την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ήσαν (πολύ ή αρκετά) μόνο το 14% των ερωτηθέντων. Αντίθετα το 85%, ποσοστό απίστευτο (!), δήλωνε λίγο ή καθόλου ικανοποιημένο!

Λίγους μήνες δηλαδή πριν από τις εκλογές η συντριπτική πλειοψηφία του λαού απέρριπτε την οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη.

Και αυτό το κλίμα, όπως είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ελάχιστα μόνο βελτιώθηκε και μετά τις εξαγγελίες που έκανε ο τότε πρωθυπουργός στις αρχές Σεπτέμβρη απ’ το βήμα της ΔΕΘ, καθώς και μετά τη «χάρτα» που εξήγγειλε λίγο αργότερα. Οπότε αναπόφευκτα φτάσαμε στα τέλη Δεκέμβρη, όταν ουσιαστικά προανήγγειλε από βήματος της Βουλής (στο κλείσιμο της συζήτησης για τον προϋπολογισμό) την αποχώρησή του, που έγινε στις αρχές Γενάρη. Αφού βέβαια έκανε κι άλλες δημοσκοπήσεις, που έδειχναν αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή… το κλίμα δεν άλλαζε με τίποτα, παρά την ακατάσχετη παροχολογία.

Έχει πάντως ενδιαφέρον να δει κάποιος (ΠΙΝΑΚΑΣ 4), έστω και τώρα, μετά από περισσότερα από 4 χρόνια, τι πίστευαν τότε, τον Ιούνη του 2003, οι πολίτες για το τι θα έπρεπε να αλλάξει στο ΠΑΣΟΚ.

Το 40% πίστευε ότι θα έπρεπε να αλλάξουν τα κεντρικά στελέχη.

Το 34% ζητούσε αλλαγή τρόπου συμπεριφοράς.

Ένα άλλο 34% ζητούσε αλλαγή τρόπου επικοινωνίας και οργάνωσης.

Αλλαγή προγράμματος απαιτούσε το 26%.

Αλλαγή αρχηγού θεωρούσε απαραίτητη το 16%.

Το 16% επίσης ζητούσε αλλαγή περιφερειακών στελεχών και το 10% ζητούσε… όλα αυτά μαζί.

Ιδιαίτερα αυτό το αίτημα για την ανάγκη αλλαγής των κεντρικών στελεχών, ΤΗΝ απορρέουσα απ’ τη φθορά προσώπων, εκφράστηκε και στο καθολικό αίτημα «Γιώργο άλλαξέ τα όλα», όταν ο Γ. Παπανδρέου έγινε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Και ακριβώς το ότι τελικά… δεν άλλαξε τίποτα είναι ένα απ’ τα κεντρικά, καθοριστικά του λάθη, που του κόστισε και μάλιστα πολύ…