βυζαντιο

Ας είναι. Πάντα ζήλευα τις γριές, ειδικά αυτές με τα μαύρα, τις χήρες. Έχουν ζήσει πολλά χρόνια, κάτι που δεν γνωρίζω αν θα καταφέρω και εγώ να κάνω. Έχουν έναν άνθρωπο να τους δίνει χαρτζιλίκι κάθε μήνα ενώ είναι νεκρός, τη σύνταξη του μακαρίτη. Και τέλος μπορούν να βλέπουν ως συμπαθείς και όμορφους τύπους σαν τον Λοβέρδο, τον Αβραμόπουλο, τον Αυτιά. Θέλω να γίνω γριά με μαύρα. Δοκίμασα κάποτε να ρίξω ένα μαύρο ριχτό πάνω μου, έβαλα περούκα, φόρεσα και ένα μαύρο καλσόν, αλλά παρεξηγήθηκα και εγκατέλειψα την προσπάθεια.

••••
Τέλος πάντων, ο Προκόπιος είναι επί σκηνής έτοιμος να αρχίσει το πρόγραμμα προς το πολυπληθές και πυκνό σαν κουβάρι ακροατήριό του. Έτσι είναι αυτές οι στήλες. Σαν τον μοναχικό δρόμο της αυτοϊκανοποίησης. Την ώρα της διαδικασίας νομίζεις ότι είσαι με παρέα. Να το προϊόν του μόχθου μου.

••••
Αν ζούσε ο μακαρίτης ο Σουγκλάκος θα ήταν μία ιδανική υποψηφιότητα για το ΠΑΣΟΚ, καλύτερη και από του Τζιώτη. Οι άλλοι τρεις δεν μπορούν πλέον να ανταποκριθούν στο κλίμα που οι ίδιοι έφτιαξαν. Ο πρόεδρος πρέπει να είναι σενιάν, αλειμμένος με το αίμα των αντιπάλων του, ενώ το κοινό από κάτω θα ζητωκραυγάζει. Αυτός είναι πολιτισμός. Όλα τα άλλα είναι υποκριτικά. Ξέρετε τι ωραίο Εθνικό Συμβούλιο θα γινόταν υπό αυτές τις συνθήκες; Ξεκινάς από τον χώρο. Στο κλειστό γυμναστήριο της Νίκαιας, όπου έχουν και know how από διοργανώσεις μάχης, υποταγής και kick boxing. Συνεχίζεις με χορηγούς. Τέλος πια στα παραδοσιακά επιχειρηματικά τζάκια της διαπλοκής. Στο εξής το κόμμα μπορεί να τα παίρνει από εταιρείες με συμπληρώματα διατροφής, κατασκευαστές σπασουάρ και ειδών για πολεμικές τέχνες. Ακολούθως, κανονίζεις να φέρεις και μερικούς ξένους υποψηφίους. Φέρε, ρε παιδί μου, κανέναν Σουηδό ή κανέναν γερμανό σοσιαλδημοκράτη έτσι για ορεκτικό στους δικούς μας. Και κλείνεις τη βραδιά με την τελική μονομαχία. Τόσο δύσκολο είναι να το σχεδιάσουν;

••••
Πιστεύω πως μόνο ο Ευάγγελος έχει μπει στο κλίμα, στον ορθό, σημειολογικά, δρόμο. Δείτε το βλέμμα του. Ίδιος πια ο Χάνιμπαλ Λέκτερ στη «Σιωπή των αμνών». Θυμηθείτε, οι σινεφίλ αναγνώστες, τον δρ. Λέκτερ. Γοητευτικός ρήτορας, διεισδυτική προσωπικότητα, ευφυής και διορατικός. Αν δείτε στο Εθνικό Συμβούλιο τον Ευάγγελο δεμένο σε καρέκλα και με φίμωτρο μην εκπλαγείτε.

••••
Ο Γιώργος ακόμα και αν μείνει χωρίς δουλειά μπορεί πλέον να περιφέρεται στην παγκόσμια πολιτική σκηνή, παρουσιάζοντας τη σύγχρονη εκδοχή του Άμλετ. Τι ήταν ο πρίγκιπας; Ένας αναποφάσιστος ήρωας. Έχει αναλάβει ένα καθήκον, γνωρίζει ποιος δρόμος είναι ο σωστός, ωστόσο αρνείται να τον ακολουθήσει και καταριέται τον εαυτό του για την αδυναμία του αυτή. Θεέ μου, αυτός ο Σέξπιρ έκανε καριέρα, ο Ανδρουλάκης εκλέγεται βουλευτής και εγώ μένω στην αφάνεια…

••••
Και τώρα παρακαλώ την προσοχή σας. Ακολουθεί προσωπικό πολιτικό διάγγελμα.

••••
Έκανα νέες εξετάσεις. Η περιεκτικότητα του αίματός μου σε Συνασπισμό αγγίζει πλέον τις τιμές του δείκτη αιθαλομίχλης στην Ομόνοια σε μποτιλιάρισμα του Ιουλίου. Και δεν συμβαίνει μόνο με μένα. Αισθάνομαι ως κόρη ισπανού αποίκου στο Μεξικό έτοιμη να προσφέρει την αγνότητά της στον Ζορρό. Βλέπω τον Αλαβάνο στο βήμα της Βουλής και ο στίχος του Λουί Αραγκόν ανεβαίνει μαζί με το σάλιο που κατευθύνεται στα έδρανα του ΠΑΣΟΚ: «Έλα και μέσα μου μπες σαν στρατός, λεηλάτησέ με!» Εντάξει, μην τα παραλέμε, δεν θέλω να μπει μέσα μου ο Αλέκος, πασχίζω να επενδύσω με ποιητική ορμή το πολιτικό αντικείμενο.

••••
Δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ένα διαφημιστικό σύνθημα θα γινόταν πολιτική κραυγή απόγνωσης: «Έλα Αλέκο!». Και ο τύπος διαφέρει, δεν αντιστοιχεί σε καμία από τις σκηνές που παρακολουθήσαμε στο παρελθόν. Ο Κύρκος, ας πούμε, ήταν ένα αποκούμπι, όχι στήριγμα. Ήταν μία σινεφίλ ματιά ενός κοινού που, κατά βάση, μια ζωή έβλεπε ταινίες του Χόλιγουντ. Ο Αλέκος μπορεί να γίνει Χόλιγουντ, είναι ήδη Χόλιγουντ, κάτι σαν ανεξάρτητη παραγωγή. Ο Κωνσταντόπουλος; Τόσο συμπλεγματικός και φιλόδοξος που προκαλούσε ναυτία. Σαν τον «Άνθρωπο που θα γινόταν βασιλιάς» του Κίπλινγκ. Ο Κωνσταντόπουλος δεν απηύθυνε πρόσκληση, αλλά καλούσε σε λεηλασία. Ήθελε να βάλει τον Ανδρέα φυλακή. Αυτό φτάνει. Και ο Αλέκος μπορεί να τον έβαζε μέσα, αλλά θα το παρουσίαζε ως κίνηση ενίσχυσης των δικαιωμάτων που έχουν οι έγκλειστοι στον Κορυδαλλό. Ο Αλέκος είναι αλλιώς. Έβαψε το μαγαζί, έβγαλε τα τραπεζάκια έξω και κρέμασε την ταμπέλα: «Ανοίξαμε και σας περιμένουμε.» Και μάλλον θα πάμε. Αρκεί να φτιάξει καλό μενού, να ανακατέψει σωστά τα υλικά. Να μη μας ξενίσει με νέες γεύσεις, αλλά και να μη μας απογοητεύσει με γνωστές παλιές συνταγές. Από την άλλη, τον βλέπω και φοβάμαι πως δεν θέλει και πολύ να χάσει την ευκαιρία. Ας θυμηθεί τον συνονόματο του, τον άλλο Αλέκο, τον Αλεξανδρή, όταν ακριβώς πριν από δέκα χρόνια βρέθηκε μόνος του μπροστά στον Σμάιχελ της Δανίας. Αν έστελνε την μπάλα στα δίχτυα η εθνική θα πήγαινε στο Μουντιάλ της Γαλλίας. Αλλά ο Αλέκος έχασε την ευκαιρία. Μία στραβή κλωτσιά είναι αρκετή για να γκρεμίσει την καρδάρα με το γάλα και να στείλει την μπάλα στην κερκίδα. Και στη σύγχρονη Αριστερά, Αλέκο, το Hasta Siempre Comandante ελάχιστα απέχει από το Χέσε Μέσα Σύντροφε.

••••
Ουφ, τα είπα, υπόσχομαι να μη σας ενοχλήσω εκ νέου με αντίστοιχο προβληματισμό. Πιστεύω, όμως, ότι θα συμφωνήσουν αρκετοί. Εγώ το έδειξα πριν το στείλω σε ένα φιλικό, gay ζευγάρι με το οποίο συνέφαγα σε νέο εστιατόριο του Χαλανδρίου. Και οι δύο συναίνεσαν με τον προβληματισμό, με προέτρεψαν να το καταθέσω και δημοσίως. Μετά συζητήσαμε για μπάλα, για τον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος gay ποδοσφαιρικών ομάδων. Τον τίτλο τον κατέκτησαν τα αγόρια από την Αργεντινή.

••••
Τώρα δεν ξέρω πώς να προλογίσω το επόμενο νούμερο μου. Ας το πάω κάπως έτσι: το τηλέφωνο χτύπησε την ώρα που ανατίναζα ένα τανκ. Στο Play Station. Ήλπιζα πως μπορεί να ήταν ο J.W. Bush που επιθυμεί να με συγχαρεί για τους Ιρακινούς που καθαρίζω σαν μύγες, χρησιμοποιώντας τους άνδρες της Delta Force. Τελικά ήταν κάποιος φίλος από τα παλιά που θέλησε να μου διηγηθεί μια θεωρία συνωμοσίας. «Ξέρεις Προκόπιε τι είναι αυτό που ενώνει τον Νικήτα Κακλαμάνη με τον Καρατζαφέρη και τον χωρίζει από την Ντόρα και τον Αβραμόπουλο;» Δεν ήξερα και, για να πω την αλήθεια, δεν με ενδιέφερε. Αλλά επειδή προσέλαβα δασκάλα Pilates πρέπει κάπως να βγάλω τα έξοδα. Κάθισα, λοιπόν, να τον ακούσω: «Ο νέος εκπρόσωπος τύπου του ΛΑΟΣ λέγεται Κώστας Αϊβαλιώτης. Ήταν ο συνεργάτης του Νικήτα στην Ευρωβουλή. Ίσως να έχει και κάποιο πρόβλημα με τη στρατιωτική του θητεία. Τέτοιο πρόβλημα σίγουρα δεν έχει όμως, ο αδερφός του ο Άλκης, που υπηρέτησε τη θητεία του ενώ ήταν επιστημονικός συνεργάτης του Νικήτα. Μόλις έγινε υπουργός ο σημερινός δήμαρχος, ο Άλκης διορίστηκε ειδικός του σύμβουλος στο υπουργικό του γραφείο. Αλλά οι σχέσεις Κακλαμάνη και οικογένειας Αϊβαλιώτη δεν τελειώνουν εδώ. Και η αδελφή τους, η Χριστίνα, διορίστηκε στο γραφείο του Νικήτα. Πάλι καλά που δεν ήταν πολύτεκνη οικογένεια…» Εγώ καλόπιστα υπέθεσα πως πρόκειται για σύμπτωση. Ο συνομιλητής μου επέμενε πως στη Ρηγίλλης δεν το θεωρούν καθόλου συμπτωματικό, θυμίζουν την προνομιακή μεταχείριση που είχαν οι αφίσες του ΛΑΟΣ στην Αθήνα, κάτι που δεν συνέβη με τις αφίσες του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας. Το ζουμί από όλα αυτά, αν συνεχίζετε να ενδιαφέρεστε, είναι πως κάποιοι στη Ρηγίλλης γκρινιάζουν ότι ο δήμαρχος τα έχει βρει με τον ΛΑΟΣ.

••••
Κλείνω εδώ γιατί τελείωσε η στήλη. Αν διαβάσατε μέχρι εδώ, για άλλη μια φορά καταφέραμε να τελειώσουμε μαζί. Ανάψτε τσιγάρο και πείτε μου πώς σας φάνηκε.

Προκόπιος