Ολίγον μεσαίος χώρος… ολίγον μεταρρυθμίσεις ολίγον κοινωνική συναίνεση… ολίγον… έγκυος;

Ενώ η κυβέρνηση διακηρύσσει σε όλους τους τόνους ότι θα πρέπει να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες για τον τόπο, ταυτοχρόνως εκθειάζει, εν μέσω πολεμικών ανακοινώσεων και προειδοποιήσεων των συνδικάτων, τις συναινετικές διαδικασίες και προτάσσει την… πανάκεια του κοινωνικού διαλόγου, αν και όλες αυτές οι μέθοδοι, ως πολιτικές επιλογές, κατά το παρελθόν απέτυχαν.
Στην ουσία η κυβέρνηση, χωρίς να το επιθυμεί προφανώς, αλλά έτσι… βγαίνει προς τα έξω, στους απλούς πολίτες, παλινδρομεί μεταξύ μεσαίου χώρου και φιλελεύθερων λύσεων, μεταρρυθμίσεων και κοινωνικών συναινέσεων και διαλόγου.
Με δεδομένη την αντίδραση των συνδικάτων, που είναι σαφές ότι άγονται και φέρονται από τη δυναμική πλέον Αριστερά και μέρος των συνδικαλιστών του ΠΑΣΟΚ, αναρωτιέται κανείς πιο παράδειγμα ουσιαστικού διαλόγου που απέδωσε διαθέτει η κυβέρνηση για να το προβάλλει ως πρότυπο μεθοδολογίας και πολιτικής. Κανένα ουσιαστικά.
Όποτε έγινε διάλογος, έγινε διάλογος για τον διάλογο και με έναν και μόνον σκοπό: Τον εξευτελισμό κάθε έννοιας λογικής αντιπαράθεσης απόψεων και ουσιαστικά την καθυστέρηση, ώστε να μην προχωρήσουν τα κυβερνητικά σχέδια. Αναρωτιέται κανείς πώς είναι δυνατόν ένα κόμμα που εάν δεν είχε αυτοδυναμία δεν θα μπορούσε να συνεργασθεί με άλλα κόμματα πάνω σε βασικές πολιτικές γραμμές να πιστεύει τώρα ότι μπορεί να συνεργασθεί και να έχει διάλογο με τους εκπροσώπους των ιδίων αυτών κομμάτων –ενισχυμένων μάλιστα– για ειδικά θέματα, όπως το Ασφαλιστικό, η Παιδεία, οι αποκρατικοποιήσεις και πωλήσεις προβληματικών εταιρειών.
Πρόκειται για πολιτική αντίφαση, που δυστυχώς έχει τα αποτελέσματά της και στην πολιτική φυσιογνωμία της Νέας Δημοκρατίας.
Λένε π.χ. ότι… ο Γεράσιμος Γιακουμάτος, που κέρδισε την εμπιστοσύνη χιλιάδων οπαδών της Νέας Δημοκρατίας, έφυγε γιατί το στυλ του δεν ταίριαζε με την προσέγγιση στον πολυπόθητο μεσαίο χώρο. Και μάλλον έχουν δίκιο… Γιατί εκνεύρισε τους φοιτητές επιχειρώντας να υλοποιήσει το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας και τους κατέβασε στον δρόμο, για τον αναβρασμό δηλαδή που δημιούργησε, δεν εξελέγη, λένε πάλι οι γνωρίζοντες, η κ. Γιαννάκου, αν και ορισμένοι θεωρούν ότι η αιτία ήταν το περιβόητο ανιστόρητο βιβλίο… Για αντίστοιχους λόγους έφυγε ο κ. Βύρων Πολύδωρας.
Και οι τρεις υλοποίησαν στην ουσία την πολιτική της κυβέρνησης (έστω και λίγο άτσαλα) και την πλήρωσαν. Γιατί; Διότι δεν την υλοποίησαν όπως έπρεπε; Δηλαδή πώς έπρεπε;
Θα μας δείξουν οι αντικαταστάτες τους στα υπουργεία; Και με ποια μέθοδο; Του διαλόγου που ποτέ δεν γίνεται; Ένας διάλογος που στην ουσία καθυστερεί το κυβερνητικό έργο;
Πώς θα πείσει ο συμπαθής, εργατικός και πραγματικά ικανός νέος πολιτικός Ευριπίδης Στυλιανίδης τον φοιτητικό και πανεπιστημιακό χώρο για το καλό των προθέσεων της Νέας Δημοκρατίας; Πώς θα πείσει ο καλός, συνετός και αυστηρών προδιαγραφών στρατιωτικός κ. Χηνοφώτης τους φοιτητές να μην καίνε, να μη σπάνε, να μην καταστρέφουν το κέντρο της Αθήνας;
Η μεταρρύθμιση δεν είναι μια μαγική λέξη.
Απαιτεί και το κατάλληλο περιβάλλον, το οποίο, όταν δεν υπάρχει, τολμηρά το διαμορφώνεις.
Ή αποφασίζεις να προχωρήσεις χωρίς να υπολογίζεις το κόστος, μιμούμενος ως έναν βαθμό τον Νικολά Σαρκοζί και τα συμβαίνοντα στη Γαλλία ή επιχειρείς έναν ακόμη ανόητο διάλογο, με «κομματικά ρομπότ», εις ώτα μη ακουόντων, ώστε απλώς να ροκανίσεις τον χρόνο που σου απομένει για τις επόμενες… πρόωρες εκλογές… Η κυβέρνηση θα πρέπει, σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζουν συνεχώς και… ακαταπαύστως σε δηλώσεις τους τα περισσότερα στελέχη της, να προχωρήσει με αλληλεγγύη, πράγματι σαν «μια γροθιά», όπως πολύ σωστά επισήμανε και ο πρωθυπουργός, στις μεταρρυθμίσεις με οποιοδήποτε κόστος.
Οι μεταρρυθμίσεις όμως δεν γίνονται με κανόνες «μεσαίου χώρου».
Η φιλελεύθερη παράταξη, η λεγόμενη «Δεξιά», στην ουσία κέρδισε το ίδιο ποσοστό (η πρόσθεση του ποσοστού της Νέας Δημοκρατίας με το ποσοστό του ΛΑΟΣ και του συμπαθούς κ. Στέλιου Παπαθεμελή αυτό κατέδειξε) με εκείνο που είχε λάβει στις εκλογές του 2004. Η Νέα Δημοκρατία έλαβε το 2007 41,83% στο οποίο εάν προστεθεί το ποσοστό του 3,8% του ΛΑΟΣ έχουμε 45,63%, ενώ το ποσοστό του 2004 ήταν 45,36%.
Κατʼ ουσίαν εξετάζεται –είναι μια απλή, απλούστατη, πιθανότατα και πολύ απλοϊκή προσέγγιση, αλλά πέρα για πέρα αληθοφανής– το τι κέρδισε με την προσέγγισή της στον μεσαίο χώρο και το τι έχασε από τα δεξιά της, με την ίδια προσέγγιση… Ή, με απλά λόγια, εξετάζεται το εάν κέρδισε από τον μεσαίο χώρο, το κέντρο, ή τι έχασε από τα δεξιά, προσεγγίζοντας το κέντρο…
Είναι μια επικίνδυνη προσέγγιση για την προσπάθεια που καταβάλλει η Νέα Δημοκρατία… να καταλάβει τον μεσαίο χώρο, αλλά τα δεδομένα στο πολιτικό σκηνικό αλλάζουν.
Η πίεση στο ΠΑΣΟΚ από τη Νέα Δημοκρατία προς τα αριστερά και η κατάληψη εδάφους, ψηφοφόρων, κοινωνικών ομάδων του κέντρου, από την κυβερνητική παράταξη, εάν γίνει με πιο αργή πολιτική ταχύτητα από την αντίστοιχη των χαμένων ψηφοφόρων που θα αυξάνουν το ποσοστό του ΛΑΟΣ, τότε η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύει να βρεθεί συμπιεσμένη, να φυλλορροεί και προς τις δύο πλευρές, και τα αριστερά και τα δεξιά (το ΠΑΣΟΚ έχει αποδείξει ότι δεν του αρέσουν οι μακροχρόνιες ομφαλοσκοπήσεις και το πιθανότερο είναι να συνέλθει γρήγορα με τον έναν ή τον άλλο αρχηγό).
Η μοναδική λύση που έχει η Νέα Δημοκρατία, η σημερινή κυβέρνηση, είναι η «φυγή προς τα εμπρός». Η προώθηση τάχιστα των μεταρρυθμίσεων, με οποιοδήποτε πρόσκαιρο κόστος, και η θετική απήχηση των μεταρρυθμίσεων στο τέλος της νέας τετραετίας. Θέλει πυγμή όμως και όχι διάλογο… για τον διάλογο… και αναβολές, φοβίες και αναβλητικότητες του παρελθόντος…