ΝΕΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ

Η πρωτοφανής και χυδαία επίθεση του αμερικανού καθηγητή εναντίον του ιρανού Προέδρου υπαγορεύτηκε από το αδίστακτο αμερικανο-εβραϊκό λόμπι που στράφηκε με σφοδρότητα κατά του τριτοβάθμιου ιδρύματος, εγκαλώντάς το για την πρωτοβουλία που έλαβε, ενώ την ίδια μέρα είχε πλημμυρίσει τον Τύπο με διαφημίσεις εναντίον του ιρανού Προέδρου.
Κυρίως όμως υπαγορεύτηκε από τα σύννεφα πολέμου που έχουν αρχίσει να συγκεντρώνονται πάλι πάνω από τη Μέση Ανατολή, κάνοντας εξαιρετικά πιθανό έναν νέο πολεμικό τυχοδιωκτισμό από τη μεριά των Αμερικανοϊσραηλινών.

Tο καμπανάκι κινδύνου άναψε απροσδόκητα τις πρώτες πρωινές ώρες της 6ης Σεπτέμβρη με αφορμή μια αινιγματική ακόμη και τώρα παραβίαση του εναέριου χώρου της Συρίας από οκτώ ισραηλινά αεροσκάφη και πολύ πιθανά μια βομβιστική επίθεση που εξαπέλυσαν στο βόρειο τμήμα της χώρας. Επίσημη ανακοίνωση για το τι πραγματικά συνέβη ακόμη δεν έχει υπάρξει από τη μεριά των Ισραηλινών, ενώ το λαλίστατο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ δεν καταδίκασε την επίθεση. Ωστόσο, όλα τα δημοσιεύματα αναδεικνύουν δύο σενάρια. Σύμφωνα με το πρώτο τα μαχητικά των σιωνιστών βομβάρδισαν αυτοκινητοπομπή που μετέφερε πυρομαχικά από το Ιράν στον Λίβανο για λογαριασμό της Χεζμπολάχ.

Το δεύτερο σενάριο θέλει τα βομβαρδιστικά να επιτέθηκαν σε εγκατάσταση πυρηνικών που τώρα δημιουργείται με τη βοήθεια της… Βόρειας Κορέας. Η συνοχή και η πειστικότητα της δεύτερης ερμηνείας δεν απέχει πολύ από εκείνη της ρήσης… από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλα.

Για τους νεοσυντηρητικούς της Ουάσινγκτον όμως το παραπάνω σενάριο μοιάζει με μάννα εξ ουρανού. Παρότι πλήθος δημοσιευμάτων στον διεθνή Τύπο ανέφερε με την πιο μεγάλη σοβαρότητα ότι δεν υπάρχει καμιά ένδειξη για κάτι τέτοιο, το σενάριο αυτό το υποστήριξε επίσημα ο Τζον Μπόλτον από τις σελίδες της βαθιά συντηρητικής «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ» την Τετάρτη, 26 Σεπτέμβρη. Στο άρθρο του μάλιστα, όπου δεν παρουσιαζόταν κανένα στοιχείο γιʼ αυτήν την κατηγορία, εμφανιζόταν η ίδια η επίθεση της εβραϊκής αεροπορίας ως τεκμήριο ενοχής της Δαμασκού κι επιπλέον ζητούσε την ανατροπή της συμφωνίας που επετεύχθη, μετά πολλών κόπων και βασάνων, με τη Βόρεια Κορέα στις 13 Φεβρουαρίου και σταδιακά οδηγεί στον έλεγχο του πυρηνικού της προγράμματος!

Στόχος η Συρία
Το άλλο σενάριο ωστόσο, της επίθεσης σε ιρανικά όπλα που πήγαιναν στη Χεζμπολάχ, αποδεικνύεται πολύ πιο αποτελεσματικό για να συγκαλυφθούν τα νέα εγκλήματα που ετοιμάζουν Αμερικανοί και Ισραηλινοί στη Μέση Ανατολή, καθώς έτσι η Συρία εμφανίζεται ως καθʼ υποτροπήν ένοχος στην αποσταθεροποίηση του Λιβάνου. Γιατί τη Συρία βιάστηκαν να δείξουν για μια ακόμη φορά ως ένοχη μόλις πριν από δύο εβδομάδες με αφορμή τη δολοφονία του τέταρτου φιλο-αμερικανού λιβανέζου βουλευτή που ανήκε στο κόμμα των φαλαγγιτών – πρόκειται για φιλοναζιστικό και όχι απλώς ακροδεξιό κόμμα που ιδρύθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ʼ30, πιστό αντίγραφο των φασιστικών ευρωπαϊκών κομμάτων.

Τα φαινόμενα όμως που επικαλούνται Ισραηλινοί, Αμερικάνοι και δεξιοί Λιβανέζοι για να ενοχοποιήσουν τη Συρία απατούν και μάλιστα με τον πιο προκλητικό τρόπο. Τη θριαμβευτική νίκη που κατήγαγε η Χεζμπολάχ εναντίον των ισραηλινών εισβολέων στον πόλεμο των 34 ημερών του 2006 την επιβεβαίωσε φέτος το καλοκαίρι, κερδίζοντας μάλιστα μια μάχη σε ένα πεδίο που δεν της είναι και το πλέον πρόσφορο: αυτό της πολιτικής. Το αδιαμφισβήτητο φαβορί των εκλογών που έγιναν την Κυριακή 5 Αυγούστου για να καλυφθεί η θέση που άφησε κενή στο κοινοβούλιο ο Πιερ Τζεμαγιέλ αφότου δολοφονήθηκε (και στη συνέχεια κατά τον μονότονο τρόπο η εκτέλεσή του αποδόθηκε στη Χεζμπολάχ και τη Συρία) ήταν ο πατέρας του, Αμίν Τζεμαγιέλ.

Όχι μόνο λόγω της συγγενικής τους σχέσης, αλλά και του γεγονότος ότι στο παρελθόν είχε διατελέσει ακόμη και πρωθυπουργός. Ωστόσο ηττήθηκε! Έχασε από έναν άγνωστο, όπως έγραφε ο διεθνής Τύπος, που είχε όμως δύο γνωρίσματα: Κατά πρώτο, δεν τον στήριζαν οι Αμερικανοί και δεύτερο, ήταν συμπαθών της Χεζμπολάχ.

Παντού μαυρίζουν τους Αμερικανούς!
Σε ανάλυση που δημοσιεύτηκε λίγες μέρες μετά στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» με τίτλο «Οι Λιβανέζοι ψήφισαν ενάντια στην αμερικανική παρέμβαση» αναφέρονταν τα εξής απίστευτα: «Το παράδοξο της αμερικανικής πολιτικής στη Μέση Ανατολή –προαγωγή της δημοκρατίας με την υπόθεση ότι θα φέρει τις χώρες εγγύτερα στη Δύση– είναι ότι σχεδόν παντού, όπου διεξάγονται ελεύθερες εκλογές, η πλευρά που στηρίζεται από τους Αμερικανούς έχει την τάση να χάνει…

Έτσι οι ψηφοφόροι του Λιβάνου φάνηκαν να συμπαρατάσσονται με τους Παλαιστίνιους που ψήφισαν τη Χαμάς, τους Ιρακινούς που ψήφισαν μια κυβέρνηση η οποία συμπαθεί το Ιράν και τους Αιγύπτιους που απέρριψαν την «αμερικανική ατζέντα»!

Δεδομένου επίσης ότι κάθε δολοφονία πολιτικού στον Λίβανο ακολουθούνταν από ένα μέτρο που στρεφόταν ευθέως εναντίον της Συρίας (αρχής γενομένης της απόσυρσης του συριακού στρατού που ακολούθησε τη δολοφονία του Ραφίκ Χαρίρι στις 14 Φεβρουαρίου 2004), θα ισοδυναμούσε με πολιτική ηλιθιότητα να συνεχίζουν ακόμη και τώρα αυτήν τη μέθοδο επηρεασμού των πολιτικών συσχετισμών στον Λίβανο, όταν αποδεδειγμένα υποσκάπτει την υπόστασή της κι όταν αποδεδειγμένα δεν έχει ανάγκη τέτοιων ανατροπών!

Αυτό που φαίνεται λοιπόν είναι ότι όλες οι παραπάνω κατηγορίες στοχεύουν να στιγματίσουν το καθεστώς της Δαμασκού, ώστε μια επίθεση του εβραϊκού στρατού εναντίον της να φανεί δικαιολογημένη, ακόμη και αμυντικής φύσης. Η σημασία που έχει για τους Ισραηλινούς η ανατροπή του καθεστώτος Άσαντ είναι τεράστια, αν πάρουμε υπόψη μας ότι προσφέρει άσυλο στη διοίκηση της παλαιστινιακής οργάνωσης Χαμάς, ενώ αποτελεί τη βασιλική οδό τροφοδοσίας της Χεζμπολάχ από το Ιράν. Η ανατροπή λοιπόν του Άσαντ θα άφηνε έκθετους τους βασικότερους εχθρούς του Ισραήλ στα πυρά του, θα τσάκιζε την αντίσταση και θα εμφάνιζε τη συνδιαλλαγή ως μονόδρομο για τους Παλαιστίνιους.

«Πόλεμος στο Ιράν»
Τα τύμπανα του πολέμου όμως χτυπούν και για το Ιράν, που τις προηγούμενες μέρες είδε μια ακόμη αμερικανική βάση να χτίζεται 8 χιλιόμετρα μακριά από τα σύνορά του επί του ιρακινού εδάφους και ένα στέλεχος του καθεστώτος του, που βρισκόταν στο Ιράκ με όλα τα νόμιμα χαρτιά που του είχε παράσχει η Βαγδάτη, να συλλαμβάνεται κατόπιν εισβολής στο ξενοδοχείο όπου έμενε και να οδηγείται στη φυλακή κατηγορούμενος για λαθρεμπόριο όπλων.

Το γεγονός οδήγησε την Τεχεράνη στην απόφαση να κλείσει τις τέσσερις από τις πέντε πύλες εισόδου που συνδέουν το ιρακινό Κουρδιστάν και το Ιράν, με αποτέλεσμα η εύθραυστη οικονομία του βόρειου Ιράκ να δοκιμάζεται σκληρά και η ιρακινή κυβέρνηση να πνέει μένεα εναντίον των Αμερικανών που ανοίγουν τη μια εστία έντασης μετά την άλλη. Την… καλή φήμη των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή φαίνεται ότι ζήλεψε και ο (εβραϊκής καταγωγής) γάλλος Πρόεδρος Ν. Σαρκοζί, που έβαλε τον προερχόμενο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα υπουργό Εξωτερικών του Κουσνέρ –μʼ όλο το πάθος του νεοφώτιστου– να δηλώσει πριν από δύο εβδομάδες ότι «πρέπει να προετοιμαζόμαστε για το χειρότερο, και το χειρότερο είναι ο πόλεμος», επικαλούμενος κι αυτός ακόμη μια φορά τα πυρηνικά του Ιράν.

Την ίδια ώρα η φωνή λογικής που όρθωνε ο επιθεωρητής για τα πυρηνικά του ΟΗΕ, Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι, λέγοντας ότι «ήλπιζα πως όλοι θα είχαν πάρει το μάθημά τους έπειτα από το Ιράκ όπου 700.000 αθώοι πολίτες έχασαν τη ζωή τους, λόγω της υποψίας ότι η χώρα έχει πυρηνικά», ακουγόταν σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω…