Με άλλοθι την «ενότητα»

Τα όσα διαδραματίστηκαν την περασμένη Τετάρτη στην ΚΟ του ΠΑΣΟΚ αποδεικνύουν ότι η σύγκρουση των μηχανισμών που διαμορφώνονται εν όψει της 11ης Νοεμβρίου είναι όχι μόνο αναπόφευκτη, αλλά μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στη διάσπαση.

Από την άλλη πλευρά είναι δυνατή η συνύπαρξη σ’ ένα κόμμα μετά από μια τέτοιου τύπου αντιπαράθεση; Μήπως και τότε οι «χαμένοι» της ψηφοφορίας δεν θα συγκροτήσουν μια ομάδα διαρκούς αμφισβήτησης και υπονόμευσης του νέου προέδρου;

Κάποιοι προβάλλουν ως αντεπιχείρημα τη σύγκρουση του συνεδρίου του 1996, που ανέδειξε ως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ τον Κ. Σημίτη. Μα η «ενότητα» που επιτεύχθηκε στη συνέχεια στηριζόταν στη νομή και διανομή της εξουσίας και όχι σε μια κοινή ιδεολογικοπολιτική στρατηγική.

Ο Κ. Σημίτης κράτησε μόνο τον τίτλο του ΠΑΣΟΚ και τα σύμβολά του. Επιχείρησε την ολοσχερή αποπαπανδρεοποίηση του Κινήματος και αναίρεσε βασικές συντεταγμένες του ΠΑΣΟΚ, τόσο στα εθνικά όσο και στα κοινωνικοοικονομικά πεδία. Γι’ αυτό και «παρέδωσε» τον Δεκέμβριο του 2003 ένα «κόμμα-μόρφωμα», χωρίς ταυτότητα και κοινωνική αναφορά.

Κι όμως για 8 ολόκληρα χρόνια καμιά αντίθετη φωνή δεν ακούστηκε. Επικράτησε η «ενότητα» των συνενόχων που στήριζαν τον Κ. Σημίτη, εφόσον και αυτοί νέμονταν την κυβερνητική και κομματική εξουσία.

Σήμερα, που το ΠΑΣΟΚ μοιάζει με «κατερειπωμένο αρχοντικό» όλοι κόπτονται, δήθεν, για την «ενότητα». Όμως η ενότητα βρίσκεται πέραν από τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, την εξουσιολαγνία τους, τους σκοτεινούς μηχανισμούς τους…

Κι όσο το ΠΑΣΟΚ δεν προωθεί την πολιτική του αυτονομία από τα συμφέροντα, όσο δεν έρχεται σε ρήξη με νεοφιλελεύθερες επιλογές και με εξουσιαστικές δομές, τόσο η «ενότητα» θα αποβαίνει ένα άλλοθι, ένα «άδειο πουκάμισο», ένα απλό «εργαλείο» που συντηρεί την ελπίδα να ξαναβρεθούν όλοι στους θώκους της εξουσίας…

ΟΦΙΣ