Μάχη μέχρις εσχάτων στο σπαρασσόμενο ΠΑΣΟΚ

Kανείς από τους δύο δεν αισθάνεται την ανάγκη να προσφύγει σε ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις και όταν θα το κάνουν, θα το κάνουν για τα προσχήματα και μόνο. Άλλωστε, όταν και οι δύο έχουν συνυπάρξει αρμονικά επί οκτώ χρόνια στις κυβερνήσεις Σημίτη χωρίς να διαφωνήσουν σε τίποτα σημαντικό, είναι προφανές ότι όποιες διαφωνίες ανακαλύψουν τώρα θα υπακούουν στο κριτήριο των προεκλογικών τους αναγκών και αυτόν τον στόχο, της εκλογής του ενός ή του άλλου ως αρχηγού, θα υπηρετήσουν.

Αυτή η σύγκρουση χωρίς αρχές θα διχάσει βαθύτατα το ΠΑΣΟΚ, και θα το χωρίσει σε δύο βαθιά αλληλομισούμενες φατρίες, με τη μία ορκισμένη να εξοντώσει την άλλη – πολύ περισσότερο που τώρα δεν υπάρχει ο συγκολλητικός ιστός της εξουσίας για να κρατήσει ενωμένα έστω και μόνο τα «εκσυγχρονιστικά λαμόγια», τα οποία έχουν ακροβολιστεί και στα δύο στρατόπεδα, με τον Σημίτη και τους επιφανέστερους από τους εκσυγχρονιστές να έχουν ταχθεί με τον Ευαγ. Βενιζέλο.

Ιστορία πραξικοπημάτων
Η απόπειρα πραξικοπηματικής αρπαγής της εξουσίας στο ΠΑΣΟΚ ήδη από τη νύχτα των εκλογών εκ μέρους του Ευαγ. Βενιζέλου, όπως και η εξίσου πραξικοπηματική προσπάθεια υφαρπαγής της επαναβεβαιωμένης αρχηγίας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ από τον Γ. Παπανδρέου την Τετάρτη δεν πρέπει καθόλου να μας ξενίζουν. Απλώς μας υπενθυμίζουν ότι στη λυσσασμένη πάλη για την αρχηγική καρέκλα κανένας από τους υποψήφιους δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει οποιοδήποτε αντικαταστατικό, πραξικοπηματικό ή ανήθικο μέσο για να επικρατήσει.

Με τελείως πραξικοπηματικό τρόπο αναρριχήθηκε στην εξουσία του ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου το 2004. Για την ακρίβεια τοποθετήθηκε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από εκείνους ακριβώς τους κύκλους που σήμερα καταγγέλλει ότι θέλουν να τον απομακρύνουν, καθώς διαπίστωσαν την ανικανότητά του. Έγινε πρόεδρος χωρίς να τον ψηφίσει κανείς, μετά από εντολή προς τον Κ. Σημίτη των διαπλεκομένων, οι οποίοι διαπίστωσαν από μυστικές δημοσκοπήσεις ότι υπό την ηγεσία Σημίτη το ΠΑΣΟΚ θα έχανε τις εκλογές του 2004 με… 10% διαφορά από τη ΝΔ!

Αλλά και ο ίδιος ο Κ. Σημίτης πραξικοπηματικά είχε πάρει την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ, το 1996. Δεν συνήλθε πρώτα το κόμμα του ΠΑΣΟΚ για να εκλέξει πρόεδρο και στη συνέχεια ο πρόεδρος αυτός να γίνει πρωθυπουργός αυτοδικαίως. Και δεν συνήλθε επειδή ο κομματικός μηχανισμός ήταν τότε υπό την πλήρη έλεγχο του Άκη Τσοχατζόπουλου, οπότε το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο με σχεδόν απόλυτη βεβαιότητα: πρόεδρος και πρωθυπουργός θα γινόταν ο Άκης.

Έτσι, προχώρησαν πραξικοπηματικά πρώτα σε εκλογή πρωθυπουργού από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπου τα πράγματα ήταν πολύ πιο εύκολο να ελεγχθούν υπέρ του Σημίτη, έκαναν τον Σημίτη πρωθυπουργό και στη συνέχεια του έδωσαν και το κόμμα, στη βάση του εκβιασμού «τα θέλω όλα ή παραιτούμαι».

Ιδιοκτησιακή αντίληψη του κόμματος
Εκτός διαδικασιών του κόμματος του ΠΑΣΟΚ αναδείχθηκε πρωθυπουργός ο Κ. Σημίτης, εκτός κομματικών διαδικασιών παύθηκε, εκτός κομματικών διαδικασιών αναδείχθηκε αρχηγός ο Γ. Παπανδρέου. Θα αποτελούσε επομένως υποκρισία το να παριστάνουν κάποιοι τις «αθώες παρθένες» που δήθεν εκπλήσσονται επειδή ο Ευαγ. Βενιζέλος επιχείρησε να πάρει εξίσου πραξικοπηματικά την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ ή επειδή ο Γ. Παπανδρέου επιχείρησε το αποτυχημένο κοινοβουλευτικό πραξικόπημα της Τετάρτης. Τέτοια και πολύ χειρότερα, χωρίς κανέναν πολιτικό ή ηθικό φραγμό, θα γίνουν μέχρι την 11η Νοεμβρίου.

Όταν βλέπει κανείς τον Γ. Παπανδρέου να μην παραιτείται, παρά τον διασυρμό του ΠΑΣΟΚ και του ίδιου προσωπικά, τη νύχτα των εκλογών μετά από ένα τόσο καταστροφικό αποτέλεσμα, πρέπει από κει και πέρα να είναι κανείς αφελής για να νομίζει ότι θα πάμε ωραία και καλά στις προεδρικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ και ο ηττημένος θα σφίξει το χέρι του νέου προέδρου του κόμματος, θα τον φιλήσει και θα του ευχηθεί «καλή επιτυχία».

Οι εκβιασμοί στελεχών, η πολιτική παραπλάνηση των ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ, η άγρια παρέμβαση των ΜΜΕ και άλλων κύκλων επιρροής, η εκτεταμένη νοθεία στη γελοία και πλήρως διαβλητή εκλογική διαδικασία, σε έσχατο σημείο ακόμη και η διάσπαση του ΠΑΣΟΚ μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τους δύο υποψήφιους και κυρίως από τον Γ. Παπανδρέου προκειμένου να κερδίσουν την αρχηγική καρέκλα.

Πλεονέκτημα Γιώργου σε περίπτωση διάσπασης
Κάθε αντικειμενικός παρατηρητής οφείλει να παραδεχτεί ότι η άρνηση του Γ. Παπανδρέου να παραιτηθεί τη νύχτα των εκλογών, όπως θα έκανε κάθε αξιοπρεπής πολιτικός, τον ωφέλησε πολιτικά!

Τη νύχτα των εκλογών ο Γ. Παπανδρέου ήταν η χλεύη όλης της Ελλάδας και το σύνολο σχεδόν των οπαδών και ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ απαιτούσε την απομάκρυνσή του αμέσως από την ηγεσία του κόμματος.

Με τις αλαζονικές εμφανίσεις του Βενιζέλου όμως και με την επίσκεψή του στον Σημίτη, συν την κραυγαλέα υποστήριξη από το «Βήμα» και το Mega, η κατάσταση άρχισε να αλλάζει. Άνθρωποι που είναι φανατικά εναντίον του Γιωργάκη, αλλά που δεν εννοούν κατά κανένα τρόπο να ξαναπέσει η χώρα στα χέρια του Σημίτη και των «εκσυγχρονιστών» μέσω Βενιζέλου, εγκαταλείπουν σταδιακά τη στήριξη του Βενιζέλου, παρόλο που τον θεωρούν κατά πολύ ικανότερο του Γιώργου, και απρόθυμα υποστηρίζουν την παραμονή του Γ. Παπανδρέου ως αρχηγού του ΠΑΣΟΚ στη βάση του επιχειρήματος ότι σίγουρα είναι ανίκανος, είναι όμως λιγότερο επικίνδυνος από τους μηχανισμούς που υποστηρίζουν τον Βενιζέλο.

Έτσι η υποστήριξη προς τον Γ. Παπανδρέου αυξάνεται συνεχώς, παραμένοντας βέβαια για την ώρα σαφώς μειοψηφική.

Αυτό καταρχήν διασώζει τον Γ. Παπανδρέου ως υποψήφιο με θεωρητικές δυνατότητες νίκης και στη συνέχεια του παρέχει τη δυνατότητα να προχωρήσει ακόμη και στη διάσπαση του ΠΑΣΟΚ πριν από τις «προεδρικές» εκλογές της 11ης Νοεμβρίου, αν δει ότι χάνει σίγουρα σʼ αυτές.

Πολύ περισσότερο, καθώς όλοι αναγνωρίζουν ότι θα βρεθεί σε πλεονεκτική θέση σε περίπτωση διάσπασης, ο Γ. Παπανδρέου έχει τη δυνατότητα να χρησιμοποιεί την απειλή μιας επικρεμάμενης διάσπασης, προκειμένου να κάνει μια επίδειξη ισχύος (πράγμα που του είναι απολύτως αναγκαίο να δείχνει ότι κάπου είναι κι αυτός ισχυρός) και στη βάση αυτή να διευρύνει την υποστήριξη προς το πρόσωπό του ή να ενισχύει την πειθαναγκαστική συσπείρωση γύρω του, επιδιώκοντας έτσι να αποκτήσει την πλειοψηφία και να προσέλθει στις κομματικές εκλογές για να τις κερδίσει.

Απροετοίμαστος ο Βενιζέλος
Το πλεονέκτημα του Γ. Παπανδρέου σε περίπτωση διάσπασης είναι καθαρό. Έχει στα χέρια του τη σφραγίδα του ΠΑΣΟΚ, είναι ένας Παπανδρέου, είναι κατά το Σύνταγμα αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, οπότε μπορεί να πετάξει έξω από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ κάθε αντίπαλό του βουλευτή με απλή δήλωσή του προς το προεδρείο της Βουλής. Έτσι διασφαλίζει ότι η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ είναι αδύνατον να τον ανατρέψει, άρα συνταγματικά αυτός θα παραμείνει αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ακόμη και αν ο Βενιζέλος του πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι του κόμματος.

Αντίθετα, ο Β. Βενιζέλος είναι αδύνατον να κάνει διάσπαση υπό τους όρους αυτούς. Ελάχιστοι βουλευτές θα τον ακολουθήσουν τελικά και πολύ μικρότερο ποσοστό του κόσμου του ΠΑΣΟΚ. Δεν έχει άλλη επιλογή παρά να προσπαθήσει να κερδίσει την προεδρία του κόμματος μέσα όχι απλά από τις κατασταστικές διαδικασίες, αλλά και ανεχόμενος θέλοντας και μη όλες τις πραξικοπηματικές κινήσεις που ενδεχομένως κάνει και στο μέλλον ο Γ. Παπανδρέου.

Ακόμη και έτσι, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ο Γ. Παπανδρέου, αν ηττηθεί, θα δεχθεί να του παραδώσει το ΠΑΣΟΚ.

Είναι εξόφθαλμο ότι ο Β. Βενιζέλος δεν ήταν καθόλου προετοιμασμένος για τόσο σκληρή μάχη με τον Γ. Παπανδρέου. Είχε υποτιμήσει το ακόρεστο πάθος του Γ. Παπανδρέου για την εξουσία στο ΠΑΣΟΚ, αφού αυτή αποτελεί τον μόνο δρόμο για την κατάκτηση και της πραγματικής εξουσίας. Μόνο «σηκωτό» θα τον πάρουν τον Γιωργάκη από τη Χ. Τρικούπη!

Ευτυχισμένη η ΝΔ
Ο Β. Βενιζέλος είχε υπερτιμήσει επίσης τη σημασία που είχε η υποστήριξη του ΔΟΛ προς το πρόσωπό του και μέσω αυτής η υποστήριξη του Σημίτη και των εκσυγχρονιστών. Υπεροπτικά, νόμιζε ότι οι παράγοντες αυτοί συν την αδιαμφισβήτητη υπεροχή του ως ικανότερου του Γ. Παπανδρέου ήταν αρκετοί για να καταστήσουν περίπατο την πορεία του προς την ηγεσία. Υποτίμησε τόσο την ανάγκη να πείσει τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ όσο και το μίσος που τρέφει η ελληνική κοινωνία συνολικά και ικανό τμήμα της βάσης του ΠΑΣΟΚ εναντίον των «εκσυγχρονιστών».

Η πλήρης, μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, ταύτισή του με τον Σημίτη την Τετάρτη, κατάφερε ένα ακόμη πλήγμα στη δυνατότητα επέκτασης της επιρροής του πέραν των «εκσυγχρονιστών», ισχυρότερου συμβολισμού από την εξαιρετική τηλεοπτική του εμφάνιση την Πέμπτη το βράδυ στον «Αντέννα».

Το χειρότερο από όλα όμως είναι ότι το ΠΑΣΟΚ ή τα κομμάτια του ΠΑΣΟΚ που θα προκύψουν από αυτή τη διαδικασία αλληλοεξόντωσης αποκλείεται να αποτελέσουν κίνδυνο για την κυβέρνηση της ΝΔ, τουλάχιστον για μερικά χρόνια. Η ΝΔ έχει κάθε λόγο να είναι ευτυχισμένη από την άρνηση του Γ. Παπανδρέου να παραιτηθεί τη νύχτα των εκλογών. Έτσι είναι όμως η πολιτική. Ό,τι δεν της έδωσε ο λαός, της το έδωσαν τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ!