«Πολιτικές ηγεσίες του σωλήνα»…
να σχήμα οξύμωρο αναδύθηκε το βράδυ των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου: Ο μεν Κ. Καραμανλής κατέβαλε το κόστος (απώλεια 400.000 ψήφων), διότι απαρνήθηκε με εισηγητή και πρωταγωνιστή τον υπουργό Επικρατείας και κυβερνητικό εκπρόσωπο, Θ. Ρουσόπουλο, τις «Διακηρύξεις Μπαϊρακτάρη», ο δε Γ. Παπανδρέου, εντίμως φερόμενος, αντιστάθηκε «τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος».
Η ολιγαρχία των ΜΜΕ κατόρθωσε το κατά τη λαϊκή θυμοσοφία αναφερόμενο, «μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια» και έθεσε σε κίνηση το σχέδιο της εκ νέου επικυριαρχίας της στην πολιτική ζωή της χώρας.
Ο κ. Ρουσόπουλος επιδίωξε να μιμηθεί και εφαρμόσει το δόγμα της Γηραιάς Αλβιώνος «χέρι το οποίο δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλησέ το», χωρίς, όμως, όπως προκύπτει από το αποτέλεσμα, να έχει βιώσει επαρκώς τη δολιχοδρομική πορεία και εφαρμογή της αγγλοσαξωνικής σκέψης!
Η «Νέα Δημοκρατία» με την οριακή κοινοβουλευτική πλειοψηφία των 152 εδρών είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα ωθήσει, συντόμως, τον πρωθυπουργό να ανασύρει από το βάθος της μνήμης του την κραυγή απελπισίας του γενάρχη της παράταξης και θείου του «ποιος επιτέλους κυβερνά αυτόν τον τόπο;», τον δε Γ. Παπανδρέου, περίφροντι να εγκύψει στον προβληματισμό της αρχαιοελληνικής ρήσης «προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των προϋπαρξάντων κρίνεται» και να ερμηνεύσει την «κατασκευή» πολιτικών ηγεσιών και πολιτικών σχημάτων!
Ο μέγιστος των πολιτικών φιλοσόφων και ιστορικών, ο Θουκυδίδης, ήδη εδώ και 2.500 χρόνια, συνεχίζει να διδάσκει ότι ο πολιτικός ηγέτης είναι αναγκαίο να διακρίνεται από τις ιδιότητες των δύο απαρεμφάτων της αττικής διαλέκτου, το «προοράν» και το «τολμάν».
Ο Κ. Καραμανλής ο Νεώτερος και ο επίσης Γ. Παπανδρέου ο Νεώτερος παραγνώρισαν τη διαχρονική αυτή αλήθεια και το τίμημα που θα κληθούν τώρα να καταβάλουν, ο μεν πρώτος παραμένει αμφίβολο αν θα διασφαλίσει τη θετική πολιτική υστεροφημία του, ο δε δεύτερος στη διαφαινόμενη πολιτική ερημία του, να διαλογίζεται στην εικονική πραγματικότητα: η προς στιγμήν «προνομιακή μεταχείρισή του» από την ολιγαρχία των ΜΜΕ είναι η απαρχή της άλωσης της ελευθερίας κινήσεών του ως πολιτικού ηγέτη και ότι, αν δεν συνεχίσει να διακινείται στην ευθεία της «ενσωμάτωσης» προς τις επιθυμίες της τελευταίας, είναι μαθηματικώς βέβαιο ότι από τη στιγμή της ανυπακοής προγράφεται και μετ’ ολίγον, δοθείσης ευκαιρίας, καθίσταται «αποσυνάγωγος»!
Ο κ. Γ. Παπανδρέου, αν και κληρονομικώ δικαιώματι αναδείχθηκε στην ηγεσία της δημοκρατικής παράταξης, δεν φρόντισε ενωρίς να διδαχθεί από τα δεινοπαθήματα του παππού του, Γεωργίου Παπανδρέου του Πρεσβύτερου, και κυρίως του ενάρετου Νικόλαου Πλαστήρα, εκ μέρους της ολιγαρχίας των ΜΜΕ!
Ο φιλόσοφος Carl Popper ήδη από τον προηγούμενο αιώνα είχε διαγνώσει ότι οι συμπαιγνίες και οι υποκλίσεις ανάμεσα στις ολιγαρχίες των ΜΜΕ υπερισχύουν του καθήκοντος της αλήθειας, καθώς και η τάση τους για χειραγώγηση της πολιτικής, πολιτιστικής και οικονομικής ζωής των χωρών ή «σφαιρών επιρροής» στις οποίες δραστηριοποιούνται.
Ο Τζορτζ Όργουελ, ο σπουδαιότερος δημοσιογράφος του 20ου αιώνα, όχι μόνο έγραψε θαυμάσια και διδακτικά άρθρα για την τέχνη της καθαρής γραφής, αλλά, κυρίως στα μυθιστορήματά του «Φάρμα των Ζώων» και «1984», φαντάστηκε και περιέγραψε μια δυστοπία, όπου η διαφθορά των συστημάτων πληροφόρησης θα κατέληγε στην τυραννία και τη συστηματική βία σε όλες τις αποχρώσεις της. Σήμερα, μάλιστα, ο «Μεγάλος Αδελφός» του Όργουελ αποτελεί ουσιαστικό περιεχόμενο στην τηλεόραση των «ριάλιτι».
Είναι αναμφισβήτητο ότι ο πολιτικός ηγέτης -στην περίπτωση ο Γ. Παπανδρέου- χρεώνεται την ήττα στις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου, η οποία δεν προήλθε μόνο από τα δικά του λάθη και επιλογές, αλλά και από τη συστηματική υπονόμευση από την ολιγαρχία των ΜΜΕ, από τη στιγμή που ο ίδιος δεν άφησε περιθώρια χειραγώγησής του από τα ποικιλώνυμα Μέσα Επιρροής!
Στις υγιείς κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, τα κόμματα, και μάλιστα τα δημοκρατικώς διαρθρωμένα και με δημοκρατικές διαδικασίες λειτουργούντα, διέπονται από καταστατικά και κανόνες λειτουργίας, τις οποιεσδήποτε κρίσεις τις αντιμετωπίζουν με βάση τις προβλεπόμενες εσωκομματικές διαδικασίες και τις επιλύουν χωρίς τις εξωκομματικές παρεμβάσεις και μάλιστα εκείνες των ομάδων συμφερόντων και δη οικονομικών.
Οι έξωθεν παρεμβάσεις οδηγούν στη στρέβλωση των δημοκρατικών κανόνων με επακόλουθο τη διαμόρφωση «ηγεσιών του σωλήνα».
Στην εποχή των πολυεθνικών και του χρηματιστηρίου οι εκδοτικές επιχειρήσεις έχασαν την παλιά λάμψη και εγκυρότητά τους.
Χαρακτηριστικό για το συγκεκριμένο κλίμα στις εκδοτικές επιχειρήσεις είναι το περιστατικό που έφερε στη δημοσιότητα, τον Σεπτέμβριο του 2004, η παγκοσμίου κύρους γαλλική εφημερίδα «Le Monde». Ο νέος ιδιοκτήτης την εποχή εκείνη της εφημερίδας «Figaro», Serge Dassault, της γνωστής γαλλικής εταιρείας Dassault Aviation, απευθυνόμενος στους συντάκτες της εφημερίδας, ανέφερε:
• «Θα ήθελα στο μέτρο του δυνατού να προβάλλει η εφημερίδα τις επιχειρήσεις μας. Εκτιμώ ότι μερικές φορές υπάρχουν πληροφορίες που απαιτούν προσοχή. Αυτό συμβαίνει με τα άρθρα που αναφέρονται σε συμβόλαια υπό διαπραγμάτευση. Υπάρχουν πληροφορίες που κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό. Υπάρχει φόβος να βάλουμε σε κίνδυνο τα εμπορικά ή βιομηχανικά συμφέροντα της χώρας μας…».
Και αυτά μεν, στη… μακρινή Εσπερία. Εν Ελλάδι τα Μέσα Επιρροής και οικονομικών συμφερόντων, ουχί σπανίως, μετέρχονται τη… μαιευτική, δηλαδή την κατασκευή, «πολιτικών ηγεσιών του σωλήνα»!