Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΤΩΝ «ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΩΝ»
Τα συμφέροντα της διαπλοκής και της ιδιοκτησίας των ΜΜΕ δεν αφήνουν τίποτε στην τύχη… Η λύση είχε προετοιμασθεί… γιʼ αυτό ο κ. Ευαγ. Βενιζέλος «εισέβαλε» στο Ζάππειο «καλωδιωμένος» και γεμάτος αυτοπεποίθηση και δήλωσε αυτάρεσκα ότι η «φωνή» του λαού του ΠΑΣΟΚ τον κάλεσε να προστρέξει ως «σωτήρας» και να οδηγήσει και πάλι το Κίνημα στα ήρεμα νερά της κυβερνητικής εξουσίας…
Δυστυχώς, η επέμβαση των φορέων της διαπλοκής και των ιδιοκτήτων των ΜΜΕ έχει μακρά ιστορική διαδρομή σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις…
Ήδη από το τέλος της δεκαετίας του 1980 προετοιμαζόταν η «λύση» Σημίτη για τη διαδοχή του Α. Παπανδρέου, ο οποίος αρνήθηκε να διαπραγματευθεί με τα συμφέροντα αυτά, γιʼ αυτό και καταλήξαμε στη θλιβερή περίοδο του 1989…
Το 1996 ο Κ. Σημίτης κατέλαβε όλα τα αξιώματα και τα ΜΜΕ σμίλευαν με ιδιαίτερη φροντίδα στον εκλεκτό τους το «προφίλ» του εκσυγχρονιστή – σωτήρα που θα χάραζε μια νέα «ευρωπαϊκή» πορεία για την οικονομία και το πολιτικό σύστημα…
Ήδη, από το 2000 τα δεκανίκια «ράγισαν» επικίνδυνα και η πτώση του εκσυγχρονιστικού προτύπου διαγραφόταν ως αναπόφευκτη… Όμως τα συμφέροντα είχαν ήδη διαμορφώσει το «προφίλ» του διαδόχου… στο πρόσωπο του Γ. Παπανδρέου που συνδύαζε την παράδοση του ονόματος, τη νεωτεριστική αντίληψη, την ηπιότητα, την απλότητα…
Τα συμφέροντα δεν περίμεναν καν τις εκλογές του 2004… Ο Σημίτης «απέδρασε», αποποιούμενος των ευθυνών του και τα ΜΜΕ, στην κυριολεξία, καθοδήγησαν τον Γ. Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τις εκλογές… Με κορύφωση το «σώου» του δημοψηφίσματος του ενός εκατομμυρίου εκλογέων…
Γιʼ αυτό και η «προώθηση» του Ευαγ. Βενιζέλου θεωρείται από τα συμφέροντα αυτά ως ένα «επεισόδιο» στη μακρά αλυσίδα των παρεμβάσεων… Μέσω του MEGA, του τηλεοπτικού καναλιού που έχει αναλάβει το ρόλο της «βενιζελικής» εμπροσθοφυλακής, καταργείται ο Γ. Παπανδρέου από πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και λοιδορούνται όσοι προτείνουν διαδικασίες πολιτικού διαλόγου και θέσεων, αφού μέσα σε «λίγες ημέρες» πρέπει να ψηφισθεί ο «διάδοχος», ώστε να αντιπαρατεθεί με τον Κ. Καραμανλή στις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης…
Ο πολιτικός κυνισμός, η περιφρόνηση των δημοκρατικών – κομματικών θεσμών, η χωρίς προσχήματα και αιδώ παρέμβαση έχει πλέον ξεπεράσει κάθε όριο…
Επί της ουσίας, βέβαια, η σημερινή κρίση στο ΠΑΣΟΚ είναι πρωταρχικά κρίση φυσιογνωμίας και κρίση πολιτικής στρατηγικής. Η κρίση αυτή εμφανίζεται στην κομματική – ηγετική της έκφραση ως κρίση ηγεσίας…
Ήδη, από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 το ΠΑΣΟΚ έχανε την πολιτικοϊδεολογική του ταυτότητα και ταυτόχρονα αποδυνάμωνε σταδιακά τη σχέση του με την κοινωνική του βάση. Η κεντροδεξιά «μετατόπιση» στο κοινωνικοοικονομικό πεδίο, η εγκατάλειψη της «πατριωτικής» συνιστώσας στα εθνικά θέματα, η ενσωμάτωση νεοφιλελεύθερου χαρακτήρα πολιτικών στις κυβερνητικές επιλογές αλλοίωσαν συνολικά τη φυσιογνωμία αλλά και βασικές πτυχές της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ…
Πράγματι, το 2004 ο Γ. Παπανδρέου παρέλαβε ένα κόμμα που τελούσε σε βαθιά κρίση.
Από εδώ και πέρα όμως αρχίζουν οι δικές του ευθύνες. Όχι μόνο δεν κατανόησε τον χαρακτήρα της κρίσης του ΠΑΣΟΚ, αλλά και επέτεινε με τις επιλογές του την κρίση αυτή (Μάνος – Ανδριανόπουλος, Ανδρουλάκης – Δαμανάκη, απόπειρα αλλαγής των συμβόλων του ΠΑΣΟΚ) χωρίς να αντιλαμβάνεται ότι το ΠΑΣΟΚ είχε απολέσει την επαφή του με την κοινωνική του βάση και ότι είχε μεταβληθεί σ’ ένα κόμμα που «αυτοκατανοείτο» μόνο ως κυβερνητικό «σχήμα».
Ο «χρήσιμος» χρόνος αναστοχασμού και επανακαθορισμού των πολιτικών θέσεων και της φυσιογνωμίας του ΠΑΣΟΚ πέρασε ανεκμετάλλευτος. Η αντι-δεξιά ρητορική που επιστρατεύθηκε τους τελευταίους μήνες δεν μπορούσε να έχει –και δεν είχε– κανένα αποτέλεσμα…
Τώρα «καιρός να κλάψεις και να πονέσεις… καιρός να δεις»…
Έστω και τώρα, μέσα στις δύσκολες συνθήκες της εσωκομματικής αντιπαράθεσης, είναι ανάγκη να διαμορφωθούν δύο «κεντρικές» επιλογές.
•Πρώτον, να καταδικασθεί και να αποκρουσθεί στην πράξη η προσπάθεια των συμφερόντων και ορισμένων ιδιοκτητών των ΜΜΕ να επιβάλουν πρόεδρο στο ΠΑΣΟΚ. Και η καταδίκη δεν αφορά μόνο τους φορείς της διαπλοκής, αλλά και τους «υποψηφίους» που δέχονται αυτήν την παρέμβαση, υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας.
•Δεύτερον, να κατανοηθεί ότι η όποια «έξοδος» από την κρίση προϋποθέτει νηφαλιότητα, αυτοσυνείδηση της κρισιμότητας των καιρών και κυρίως, θετικές πολιτικές προτάσεις που θα διαμορφώσουν μια πολιτική στρατηγική η οποία θα απεμπλακεί από τον στυγνό κυβερνητισμό και θα απευθύνεται στην κοινωνία.
Σε αντίθετη περίπτωση, η όποια αλλαγή ηγεσίας θα οδηγήσει είτε σε συγκρούσεις και διασπάσεις είτε στην καθήλωση και τη συρρίκνωση του ΠΑΣΟΚ. Ο καθένας ας αναλάβει, επιτέλους, τις ευθύνες του.