Ελλάς – Γαλλία συμμαχία εναντίον του Ασφαλιστικού
Κατά την ομιλία του ο γάλλος Πρόεδρος αναφέρθηκε στην ανάγκη να υπάρξει ένα «νέο κοινωνικό συμβόλαιο», υπερασπίστηκε την ανάγκη του κοινωνικού διαλόγου, ενώ τόνισε ότι αυτός ο διάλογος δεν θα επιτρέψει να αποτελέσει άλλοθι για απραξία.
Οι δηλώσεις του γάλλου Προέδρου και οι αντιδράσεις των εργατικών συνδικάτων που ακολούθησαν κατά κοινή ομολογία προμηνύουν έναν καυτό χειμώνα, ανάλογο ακόμη και του ιστορικού πλέον Δεκέμβρη του 1995, όταν οι προσπάθειες της τότε κυβέρνησης να ανατρέψει μια σειρά από φιλεργατικές ρυθμίσεις ξεσήκωσε θύελλα διαμαρτυριών. Οι σιδηροδρομικοί ενδεικτικά είχαν απεργήσει τότε τρεις ολόκληρες εβδομάδες για να υπερασπιστούν τα δικαιώματά τους, με επιτυχία τελικά.
Τώρα, όπως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κανείς, το πρόβλημα του Σαρκοζί δεν αφορά την ηλικία συνταξιοδότησης μερικών εκατοντάδων οδηγών σε αμαξοστοιχίες. Αν είναι δυνατόν τα προνόμια 200 ή 300 εργαζομένων να θέτουν σε κίνδυνο το ασφαλιστικό σύστημα μιας χώρας.
Όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, το ευνοϊκό ασφαλιστικό καθεστώς αυτών των εργαζομένων έρχεται στη δημοσιότητα και γίνεται αντικείμενο διασυρμού με απώτερο στόχο να αμφισβητηθούν τα ασφαλιστικά δικαιώματα όχι μιας μικρής μειοψηφίας, αλλά των πολλών, προς όφελος της ιδιωτικής ασφάλισης. Στον αντίποδα των μεγαλοστομιών του για καταπολέμηση των αδικιών (λες και το καθεστώς πρόωρης συνταξιοδότησης είναι μεγαλύτερη κοινωνική αδικία από την ανασφάλιστη εργασία που εξαπλώνεται σα γάγγραινα) το σχέδιο που απεργάζονται αποτελείται από τρεις συνιστώσες: αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης για όλους τους εργαζόμενους, μείωση του ύψους των συντάξεων και σ’ ό,τι αφορά τις εισφορές, αύξηση των εργατικών και κατ’ ακολουθία μείωση ακόμη και κατάργηση των εργοδοτικών ή και κρατικών εισφορών στο ασφαλιστικό σύστημα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία πως, αν ευοδωθούν τα σχέδια τους, οι εργαζόμενοι θα δουν να επιδεινώνονται ραγδαία τα ασφαλιστικά τους δικαιώματα και να επιστρέφουν σε καταστάσεις που θυμίζουν τη μεσοπολεμική περίοδο. Θα συμβεί ό,τι και στις ΗΠΑ, όπου είναι δυνατό να υπάρχουν χρονικές περίοδοι μείωσης του ποσοστού των φτωχών ακόμη και ταυτόχρονης ανόδου του μέσου πραγματικού εισοδήματος των νοικοκυριών και την ίδια περίοδο να υπάρχει άνοδος του αριθμού των ανασφάλιστων, οι οποίοι όχι απλά υπερβαίνουν τους άνεργους, αλλά είναι τρεις και τέσσερις φορές περισσότεροι! Το παράδειγμα δεν είναι υποθετικό. Προέρχεται από επίσημες ανακοινώσεις που έγιναν στις ΗΠΑ στις 28 Αυγούστου, όπου φαίνεται ότι οι ανασφάλιστοι αυξήθηκαν σε έναν χρόνο από 44,8 εκατ. σε 47 εκατ. ή ο ένας στους έξι κατοίκους! Γι’ αυτήν την κοινωνική αδικίαν γιατί δεν ιδρώνει κανενός τ’ αφτί;