Χρειαζόμαστε μια νέα Μεταπολίτευση
Η απογοήτευση, η δυσαρέσκεια, ακόμα ΚΑΙ η οργή, που εκδηλώθηκαν με την αδιαφορία και την απουσία του μεγάλου πρωταγωνιστή, του λαού, ήταν το πρωτόγνωρο χαρακτηριστικό αυτής της προεκλογικής περιόδου. Και αν δεν γίνονταν οι γνωστές μεγάλες συγκεντρώσεις (που κι αυτές ήταν φτωχές σε σύγκριση με εκείνες της δεκαετίες του ’80) και οι τηλεοπτικές εκπομπές-μονόλογοι, όπου κάθε άλλο παρά ακούστηκαν τα πραγματικά προβλήματα που απασχολούν τους πολίτες και την κάθε οικογένεια, κανένας δεν θα είχε πάρει χαμπάρι ότι γίνονται στην Ελλάδα εκλογές.
Δεν έχει σημασία ποιος θα είναι κερδισμένος. Ακόμα και εκείνοι που θα πανηγυρίσουν, γιατί αυξήθηκαν τα ποσοστά τους, δεν πρέπει μέσα τους να είναι ικανοποιημένοι. Γιατί τα όποια κέρδη δεν προέρχονται, στο μεγαλύτερο ποσοστό, από πολίτες που προσέλκυσαν λόγω ιδεολογίας, αλλά γιατί τα μικρά κόμματα ήταν η διέξοδος της διαμαρτυρίας τους, της αντίστασής τους στους δύο μεγάλους που ευθύνονται για ό,τι στραβό συμβαίνει στον τόπο.
Δεν υποτιμάμε την προσφορά των «μικρών» κομμάτων. Δυστυχώς όμως ξεχνούν και τις δικές τους ευθύνες. Θα μπορούσαν να είχαν «τελειώσει» τον δικομματισμό, με τη δημιουργία ενός εκλογικού μετώπου… Με το να μην το επιχειρούν, σε οδηγούν να σκεφθείς, έστω και άδικα, «Μήπως τους συμφέρει ο δικομματισμός»;
«Μαζί να πάμε μπροστά» μας καλούν; Το πιστεύουν; Γιατί άλλη αίσθηση υπάρχει… Ότι τα κόμματα πάνε πίσω και ο κόσμος είναι μπροστά. Μπροστά από τα κόμματα. Τα έχει ξεπεράσει. Σε θέσεις και απαιτήσεις. Έχουν χάσει το τρένο. Δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτό που ζητάνε σήμερα η νοικοκυρά, ο νέος, ο ηλικιωμένος, ο εργάτης, ο άνεργος, ο καταναλωτής.
Η αλήθεια είναι πικρή. Τα κόμματα είναι ξεπερασμένα. Γερασμένα. Δεν μπόρεσαν να ανανεωθούν. Να πιάσουν τον σφυγμό της νέας εποχής. Να βρουν τα αντισώματα εκείνα για να αντισταθούν στα κελεύσματα της παγκοσμιοποίησης, της μιας κοινής ταυτότητας, ανώνυμο γρανάζι της μηχανής του κάθε Μπους…
Ξύλινη γλώσσα, που δεν συγκινεί τις νέες γενιές. Η πολιτική δεν είναι πλέον ελκυστική… Έχει εξήγηση η φτώχεια της… Νέα παιδιά, πετυχημένοι άνθρωποι, προσωπικότητες με απήχηση, ούτε να ακούσουν για πολιτική. Ανεπάγγελτους και με τη βούλα του Συντάγματος θέλουν. Όχι τους επαγγελματικά και κοινωνικά καταξιωμένους. Έτσι φθάσαμε στο σημείο να μην υπάρχει προσφορά για τα κοινά… Κάναμε μοναδικό όραμα του πολίτη το χρήμα. Και το μόνο ενδιαφέρον του να είναι ο εαυτός του.
Μήπως τα κόμματα φρόντισαν να του δώσουν κανένα άλλο όραμα. Ακούσατε σ’ όλη αυτή την προεκλογική περίοδο κανένα σύνθημα για όραμα, για ελπίδα, για ένα ξεκίνημα με στόχους;
Ποιος, πέστε μας, προστατεύει τον καταναλωτή; Κανείς! Όλοι είμαστε στο έλεος των βιομηχάνων, των τραπεζιτών, των επιχειρηματιών, του βενζινά…
Περί άλλα τυρβάζουν τα κόμματα. Ίσως να κουράσθηκαν. Ίσως είναι η ώρα της μεγάλης αλλαγής. Χωρίς να απαρνηθούν ιδέες και θέσεις. Οι εκλογές που τελειώνουν σήμερα είναι η ληξιαρχική πράξη θανάτου του χθες, του συστήματος που γεννήθηκε από την πτώση της χούντας.
Η χώρα, η Ελλάδα χρειάζεται μια νέα μεταπολίτευση. Με όραμα και στόχους. Και όρεξη. Τη δύναμη και την ικανότητα την έχουμε. Σχέδιο χρειάζεται. Και πάθος και ψυχή. Και από κει και πέρα όλα μπορούμε να τα κάνουμε καλύτερα. Και την Ελλάδα δυνατή, ώστε να την υπολογίζουν όλοι και να μην την θεωρούν δεδομένη. Αρκεί να αποφασίσουμε όλοι ότι έχουμε ένα μερίδιο υποχρέωσης, να βοηθήσουμε στα κοινά. Και ιδιαίτερα τώρα, που στα εθνικά μας θέματα έρχεται ένας πολύς δύσκολος χρόνος, που κάποιοι θα επιχειρήσουν να υλοποιήσουν τις βλέψεις τους…