Η επόμενη μέρα
Φυσικά όχι. Και αυτό γιατί ποτέ δεν φρόντισε ο πολιτικός κόσμος να διαπαιδαγωγήσει σωστά τον λαό μας, ώστε να αποκτήσει πολιτική παιδεία η οποία θα τον είχε απαλλάξει από άγνοια, προκαταλήψεις, προσωπικούς υπολογισμούς, αλλά και από την εξάρτηση, κυρίως από την εξάρτηση της ανάγκης.
Πέραν αυτών, ειδικά σήμερα ο λαός ψηφίζει κάτω από ένα συλλογικό σοκ, ένα ψυχολογικό σύνδρομο που του έχει προκαλέσει η βιβλική καταστροφή της χώρας. Ακόμη, ψηφίζει ο λαός χωρίς επαρκή ενημέρωση, σε σχέση με αξιόπιστα προγράμματα, χωρίς την ουσιαστική αντιπαράθεση στη βάση πολιτικών ιδεών και οραμάτων, στοιχεία τα οποία θα του επέτρεπαν να διαμορφώσει άποψη ώστε να κρίνει, να συγκρίνει και να αποφασίσει με γνώμονα το γενικότερο συμφέρον του τόπου. Οι «επαγγελίες» των δύο κομμάτων, εκτός των άλλων, είναι επαγγελίες «ρετρό». Μοιάζουν με πεπαλαιωμένο δίσκο γραμμοφώνου (αντίκας), που από τις δύο όψεις της πλάκας (δίσκου) ακούγονται κακόγουστες μουσικές, οι οποίες κανέναν δεν γοητεύουν. Η προεκλογική καμπάνια των δύο κομμάτων έμεινε μακριά από τις ανάγκες της σημερινής κοινωνίας και τα προβλήματα του λαού.
Εξάλλου, μεγάλα εθνικά θέματα, όπως η εξωτερική πολιτική της χώρας (Κυπριακό, ελληνο-τουρκο ευρωπαϊκές σχέσεις), αποσιωπήθηκαν εντελώς από τα δύο κόμματα εξουσίας. Το δε Σκοπιανό, το οποίο τέθηκε από τα μικρά κόμματα (Δημ. Αναγεν., ΛΑΟΣ), το απέφυγαν ως «πικρό ποτήριον».
Σήμερα, ο λαός ψηφίζει βιαστικά, αλλά και με περιορισμένη ενημέρωση, άρα η απόφασή του θα είναι εν πολλοίς ιδιότυπη απόφαση, μη συνειδητή και συγκυριακή. Κρίμα!
Όμως, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της κάλπης, αύριο θα είναι μια άλλη, μια διαφορετική μέρα. Είτε υπάρξει αυτοδυναμία του ενός ή του άλλου είτε όχι, από αύριο, όπως τονίσαμε και άλλοτε, αρχίζει η «Μεταπολίτευση» της Μεταπολίτευσης. Γιατί με πλειστηριασμούς υποσχέσεων, με κρυφές εκατέρωθεν ατζέντες, με αποσιωπήσεις των κορυφαίων εθνικών θεμάτων δεν κυβερνιέται ο τόπος. Ούτε, φυσικά, και με τη συγκυβέρνηση των δύο μεγάλων κομμάτων, όπως είναι στα σχέδια του μεγάλου κηδεμόνα τους. Γιατί η δυναμική των προβλημάτων του τόπου, αλλά και οι εν δυνάμει εθνικοί κίνδυνοι, υπερακοντίζουν τους υπολογισμούς του κηδεμόνα και τις δυνατότητες των κηδεμονευομένων.
Από αύριο δεν υπάρχει καιρός για χάσιμο. Είναι καιρός για αποφάσεις. Ο σχεδιασμός και η προσπάθεια για έναν ενδιάμεσο ισχυρό πολιτικό φορέα πρέπει να αρχίσει αμέσως. Ο τόπος έχει ανάγκη από ένα κόμμα πατριωτικό, κοινωνικό, δημοκρατικό, το οποίο θα διεμβολίσει καίρια τον δικομματισμό, απελευθερώνοντας κοινωνικές δυνάμεις που δεν του ανήκουν. Από πού και ως που ο δικομματισμός, ως διαχειριστής του τραπεζικού, βιομηχανικού και επιχειρηματικού κεφαλαίου, είναι και εκφραστής των μεσαίων και μικρών κοινωνικών δυνάμεων (αγροτών, μικρομεσαίων, εργατών, φοιτητών, ανέργων κ.λπ.); Αυτές τις πλατιές κοινωνικές δυνάμεις μπορεί και πρέπει να τις εκφράσει ένας ενδιάμεσος πολιτικός φορέας.
Η μη κατάργηση του εκλογικού νόμου (μοιραίο λάθος του δικομματισμού), με τον οποίο θα γίνουν και οι προσεχείς εκλογές, θα ευνοήσει αφάνταστα ως προς το εκλογικό αποτέλεσμα αυτόν τον ενδιάμεσο φορέα. Έτσι, ο δικομματισμός αν δεν «γονατίσει» απόψε, θα γονατίσει στις επόμενες εκλογές. Τότε, αν υπάρξει εγκαίρως ένα ευρύ και αξιόπιστο πολιτικό σχήμα, το ποσοστό το οποίο θα μοιραστεί ο δικομματισμός δεν θα υπερβαίνει το 70%. Αλλά για να συμβεί αυτό, ο πολιτικός φορέας πρέπει να ξεκινήσει αύριο, την επομένη των εκλογών και όχι την παραμονή των επόμενων εκλογών. Δυνάμεις οι οποίες εκφράζονται από πολιτικά στελέχη και κοινωνικούς φορείς είναι έτοιμες να συζητήσουν ένα τέτοιο εγχείρημα.