επί του πιεστηρίου

Μέρα του λαού σήμερα. Αυτός αποφασίζει ποιος θα κυβερνήσει. Δική του ΟΛΗ η ευθύνη, όχι μόνο σε ποιο κόμμα θα παραδώσει την εξουσία για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, αλλά και ποιους θα στείλει στα έδρανα της Βουλής. Ο σταυρός δεν είναι μια τυπική υποχρέωση, επειδή ο νόμος το προβλέπει –δεν το απαιτεί– αλλά είναι και το μεγάλο δικαίωμα να επιλέξεις ποιος θα σε εκπροσωπεί, θα μεταφέρει στον ναό της Δημοκρατίας αλλά και στην κυβέρνηση τα προβλήματά σου και τις απαιτήσεις σου για βελτίωση των συνθηκών ζωής. Αν εκείνοι που σταύρωσες σε απογοήτευσαν, δεν αποδείχθηκαν άξιοι της τιμής που τους έκανες, εσύ έχεις την κύρια ευθύνη. Γι’ αυτό σκέψου πριν βάλεις τους σταυρούς που δικαιούσαι. Υπάρχουν υποψήφιοι που έχουν δοκιμασθεί στην πράξη. Σε όλους τους συνδυασμούς. Στα μικρά και στα μεγάλα κόμματα. Μη σε θαμπώνει η λάμψη κάποιων. Δεν αρκεί το θέαμα. Χρειάζεται και το περιεχόμενο. Το ψηφοδέλτιο που θα ρίξεις σήμερα στην κάλπη, αλλά και το ποιον θα σταυρώσεις, είναι το όπλο σου… η δύναμή σου. Μην τα χαραμίσεις… Δεν χρωστάς σε κανέναν τίποτα… Και μην ξεχνάς αυτό που λέγαμε, απ’ αυτήν τη στήλη, την προηγούμενη Κυριακή. Μετά την απομάκρυνσή σου από την κάλπη, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται…

Παλιότερα, κάποιες δεκαετίες πριν, το 1950 και το 1960, ήταν τέτοια η φτώχεια και η δυστυχία που η ψήφος πουλιόταν… Υπήρχε, θυμάμαι, στο Αργοστόλι ολόκληρος οικισμός, όπου αυτοί που ζούσαν εκεί, και δεν ξεπερνούσαν τους 100, από την ώρα που ξημέρωνε και άρχιζε η ψηφοφορία πηγαινοέρχονταν στα εκλογικά κέντρα των δύο μεγάλων κομμάτων, της ΕΡΕ και της Ένωσης Κέντρου, και το παζάρι με τους κομματάρχες κρατούσε μέχρι να κλείσουν οι κάλπες, μέχρι που κάποιος ανέβαζε την τιμή, ανάλογα με τη… διαίσθηση αν η νίκη δεν ήταν σίγουρη, και έτσι ψήφιζαν… Εξαγορά, πριν από κάποια χρόνια, που την επέβαλλαν η φτώχεια, η ανέχεια, για τους αγρότες εκείνης της εποχής, όπου το μεροκάματο άρχιζε από την ανατολή και τελείωνε με τη δύση του ήλιου, και δεν έφθανε για τη ρέγκα και τη φασολάδα… Σήμερα βέβαια αποτελεί ανάμνηση ιστορική… και τη θυμίζουμε για να ξέρουν οι νέες γενιές πώς γίνονταν οι εκλογές, όπου κάποιοι έβγαζαν… καλό μεροκάματο…

Ούτε καρφάκι δεν της καίγεται της Τουρκίας για τις εκλογές που γίνονται σήμερα. Ούτε καν ασχολήθηκε. Άλλο ένα δείγμα του πόσο μας υπολογίζουν… Ενώ εμείς, όταν είχαν τον Ιούλιο εκλογές, τρέχαμε στην Άγκυρα και να απεσταλμένοι εφημερίδων και καναλιών… Μια σύγκριση αρκετά υποτιμητική για την Ελλάδα…

Ασχολείται κανένας από την κυβέρνηση με την έκθεση προόδου της ενταξιακής πορείας της Τουρκίας που θα υποβάλει η Κομισιόν στο τέλος Οκτώβρη ή θα πιαστούμε πάλι στον ύπνο με αυτά που γράφουν… και άντε μετά να τ’ αλλάξουν, αφού η Άγκυρα θα έχει καταγεγραμμένα αυτά που τη συμφέρουν;

Ξέρετε γιατί ο Καραμανλής δεν απέσυρε το ανθελληνικό βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού; Γιατί κάποιοι κολλητοί του, που δεν έχουν καμία επαφή με τη βάση και κανένας τους δεν έχει περπατήσει στις γειτονιές και τα λαϊκά καφενεία, του είπαν ότι η απόσυρση θα κάνει μεγαλύτερη ζημιά! Κι έτσι περιορίστηκαν στις ΑΓΝΩΣΤΕΣ μέχρι στιγμής διορθώσεις.

Η τρομοκρατία που ασκεί ο γνωστός συρφετός, που έχει στόχο την απαξίωση των αγώνων για ελευθερία του Ελληνισμού, έφθασε μέχρι ψηλά… Κι όχι μόνο στο Μέγαρο Μαξίμου, αλλά και στην Ακαδημία. Έχουν τρομοκρατήσει ακόμα και τους Ακαδημαϊκούς. Τους είδατε να ξαναμιλήσουν, μετά τα όσα τους… έσυραν, με πρώτους τον κ. Μπίστη (που φαίνεται κατάλαβαν στο ΠΑΣΟΚ τη ζημιά που έκανε και τον… απέσυραν από τα «παράθυρα»…) και την κυρία Ρεπούση… Ούτε ΕΝΑΣ ακαδημαϊκός δεν βγήκε να αντιπαρατεθεί… Κι αυτό, δυστυχώς, δεν είναι προς τιμήν τους. Δεν έχουν κανέναν ανάγκη, εκεί που έφθασαν έφθασαν με την αξία τους, ο λαός τούς θέλει μπροστάρηδες και να παρεμβαίνουν και να λένε με θάρρος την άποψή τους σε κάθε μεγάλο πρόβλημα που απασχολεί τη χώρα και τους πολίτες της και να μη φοβούνται κανέναν. Η στάση τους στο βιβλίο της Ιστορίας της ΣΤ’ τάξης Δημοτικού, που κυριολεκτικά το ΞΕΤΙΝΑΞΑΝ με ακλόνητα επιχειρήματα και έδωσαν τη χαριστική βολή στους ανιστόρητους, όπως σωστά αποκάλεσαν τη συγγραφική παρεούλα, επαινέθηκε και η Ακαδημία απέδειξε ότι ο λόγος της έχει απήχηση.

Παππούς έγινε ο Προκόπης Παυλόπουλος. Η κόρη του τού χάρισε το πρώτο εγγονάκι. Να είναι υγιές, τυχερό και όλα τα καλά να ‘χει, υπουργέ.

Όλες αυτές τις μέρες, όλο το ΠΑΣΟΚ, από τον Γιώργο Παπανδρέου μέχρι τον τελευταίο υποψήφιό του, προσπαθούσε να πείσει ότι είναι υπέρ των κυβερνήσεων συνεργασίας, ότι αυτό θέλει, αλλά έλα που τα… κακά παιδιά, το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλουν… Και πώς να μην αρνούνται όταν έχουν πικρή εμπειρία από το παρελθόν. Ποτέ στα 20 χρόνια που κυβέρνησε το ΠΑΣΟΚ δεν έτεινε χείρα συνεργασίας, δεν πρόσφερε ένα υπουργείο, π.χ. στο ΚΚΕ. Τι θα πάθαινε αν το 1981, μετά από εκείνο τον θρίαμβο, καλούσε τον Φλωράκη να συνεργασθούν στη βάση κάποιων κοινών επιδιώξεων, δίνοντας ένα υπουργείο, π.χ. το Εργασίας;

Αλλά, επειδή οι συνάδελφοι έχουν ασθενή μνήμη, ξεχνούν ότι το ’89 δοκιμάσθηκε το μοντέλο της οικουμενικής κυβέρνησης, στην οποία συμμετείχαν και τα ΤΡΙΑ κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ της ενωμένης Αριστεράς, και άντεξε μόλις ΔΥΟ μήνες. Και βέβαια κανένας μετά δεν έκανε την αυτοκριτική του, π.χ. ο ΣΥΝ, να καταθέσει τα συμπεράσματά του, εξηγώντας στον λαό τι έφταιξε, ποιος έφταιξε και εκείνη η κυβέρνηση συνεργασίας δεν περπάτησε. Και αφού δεν περπάτησε τότε, πώς είναι δυνατόν να ευδοκιμήσει τώρα. Τι άλλαξε;

Υπάρχει βέβαια και μια άλλη διάσταση, που κάνει τα κόμματα που θα ήθελαν να συνεργασθούν με το μεγαλύτερο ή το δεξιότερο, να λένε «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον». Κι όχι χωρίς λόγο. Η διεθνής εμπειρία έχει αποδείξει ότι τα αριστερά κόμματα που μπήκαν σε κυβέρνηση το πλήρωσαν ακριβά, σβήστηκαν από τον χάρτη… Θυμηθείτε την κατάληξη του Κομμουνιστικού Κόμματος Γαλλίας με τον ηγέτη του, τον Μαρσέ, την τύχη της Αριστεράς του Μπερλίγκουερ στην Ιταλία. Αλλά και την κατάληξη του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας με τον Ζοσπέν…

Άσε δε που το κόμμα που θα μείνει έξω από μια τέτοια κυβέρνηση, π.χ. το ΚΚΕ, θα μονοπωλήσει την αντιπολίτευση σε βάρος π.χ. του ΠΑΣΟΚ, οπότε και θα αυξηθεί σίγουρα η εκλογική του δύναμη.

Δεν είναι επομένως και τόσο απλό πράγμα ένα «ναι» ή «όχι», στα τηλεοπτικά πλατό, όπως απαιτούν από αρχηγούς και εκπροσώπους κομμάτων οι τηλεαστέρες μας…