Απʼ τα παραλειπόμενα της Εκθέσεως…
Ούτως κατά την 72η Διεθνή Εκθεσι Θεσσαλονίκης παρακολουθήσαμεν εκ του σύνεγγυς τον κ. πρωθυπουργόν – από Σερρών μέχρις και των 50 ερωταποκρίσεων στην συνέντευξί του ενώπιον στρατειάς σχετικών και ασχέτων δημοσιογράφων (οι οποίοι αναζητούσαν την αυτοπραγμάτωσί των, παρά «την είδησι», κατά τον δάσκαλον Ευαγ. Ανδρουλιδάκην).
Ε, λοιπόν (ως επιφώνημα θλίψεως), τον κ. Κώστα Καραμανλή καταστρέφουν οι λογογράφοι του, με τις μακρόσυρτες συρραφές… μελλοντικών επιτευγμάτων της κυβερνήσεώς του, ενώ στην πρόζα ο κ. πρωθυπουργός είναι καλύτερος, αν όχι άριστος – καθόσον αυθόρμητος και ουσιώδης. Όπως στην έξυπνη υπεκφυγή του εις ανόητο δημοσιογραφικόν ερώτημα εάν «σκέπτεται νʼ αποχωρήσει», όπου απήντησε ωσάν νέος Βολταίρος (*) «δεν νομίζετε ότι νωρίς είναι να με στείλετε στην σύνταξη». Ή το άλλο, παραπειστικόν που είπεν, ερωτηθείς διά τον πιθανό διάδοχο του, ότι «είναι όλοι ίσοι κι αυτός Primus inter pares στο κόμμα της ΝΔ» (ενώ όλοι ξέρουμε ποίος ή ποία ετοιμάζεται να τον διαδεχθή, τη βοηθεία της κ. Κοντολίζα Ράις).
Τον κ. Καραμανλή διακρίνει η ταχεία αντίληψις – ήταν ο μόνος που αντελήφθη το νόημα της ερωτήσεώς μου, ότι οι ιδιωτικοποιημένες ΔΕΚΟ δεν μπορεί να συνεχίσουν να κλέβουν τους καταναλωτές με το «πάγιον», όταν ως ανώνυμες εταιρείες εκπίπτουν από τον φόρον εισοδήματος τις αποσβέσεις επί των παγίων. Ορθώς απήντησε ο κ. Καραμανλής ότι θʼ αντιμετωπίσει την πονηρά αυτή ανωμαλία, κατά την νέα 4ετίαν. («Πονηρά», διότι με την διπλή χρέωσι «παγίων», οι ΔΕΚΟ μοσχοπωλούνται στα διεθνή χρηματιστήρια εις βάρος αγραμμάτων αναλυτών, ενώ προφανώς τα κέρδη των είναι προϊόν μονοπωλιακής προσόδου (rent).
Η πενία εν Ελλάδι, όπου ένας στους πέντε είναι κάτω του ορίου της πτώχειας, θα ημπορούσε να καταπολεμηθή ακριβώς με την απελευθέρωσι εκ των κρατικών, ημικρατικών και ιδιωτικών μονοπωλίων, που εκμεταλλεύονται την δεσπόζουσα θέσι των και αποσπούν το στοιχειώδες εισόδημα των οικονομικώς αδυνάτων. Οπότε θα εξέλιπε το «παράδοξον της πενίας» που τόσο βασανίζει τον κ. Καραμανλή.
Η νέα κυβέρνησις, εξ άλλου, ετοιμάζεται νʼ αναγνωρίσει τα Σκόπια με τʼ όνομα «Μακεδονία». Διότι εάν ο κ. Καραμανλής δέχεται τον Ορχάν Χατζημπραΐμ-εφέντη, με τον αυτοπροσδιορισμό του ως «Τούρκον», διατί θα αρνηθή στους Σκοπιανούς νʼ αυτοαποκαλούνται «Μακεδόνες»; Βαρύνεται επίσης με την αναθεώρησι του άρθρου 24 του Συντάγματος, για την άρσι της προστασίας των δασών, που έδωσε το έναυσμα στους εμπρηστές για τις καταστροφικές πυρκαγιές του Αυγούστου. Δεν αποτελεί άλλοθι υπαναχωρήσεως των δολίων υπουργών, που θέλουν να οικοδομήσουν τα δάση, ότι χρειάζεται η (ανύπαρκτη) πλειοψηφία των 180… «βολευτών». Ομοίως διά την ψήφο των ομογενών (αν και αμφισβητείται το «δικαίωμα» αυτό). Υπʼ αυτήν την έννοιαν, ο κ. Καραμανλής υπεξέφυγε την ειλικρίνειαν όπως και για το θέμα των «δομημένων ομολόγων», όπου ήταν καθαρή κυβερνητική λαφυραγωγία των Ταμείων.
Διά το Ασφαλιστικόν ο κ. Καραμανλής «τετραγώνισε τον κύκλον», όπως είπεν ο κ. Στέφανος Μάνος, υποσχεθείς αντιμετώπισι του «μεγάλου αυτού ζητήματος», στη νέα 4ετία, με «διάλογο και ζυμώσεις» (ενώ ξέρει εκ προοιμίου ότι θα είναι προσχηματικός), χωρίς μείωσι της αναπληρώσεως (του μισθού) και την αύξησι των ετών συνταξιοδοτήσεως.
Εν τούτοις είναι πασιφανές ότι οι από 50ετίας ασφαλιστικές ρυθμίσεις δεν επαρκούν και μόνον εκ του λόγου ότι η μέση διάρκεια ζωής των εργαζομένων έχει επιμηκυνθεί κατά 10 έτη. Ούτως ο κ. Καραμανλής ενεφανίσθη δημαγωγικότερος του κ. Γιώργου Παπανδρέου. Τʼ ορθόν είναι νʼ αναμένωμεν τους αναλογιστάς που θα μας είπουν πώς το συνταξιοδοτικόν σύστημα δεν θα καταρρεύσει και όχι την κ. Παπαρήγα.
Τέλος, τον κ. Καραμανλή φαίνεται να ωρίμασε η εξουσία κι όχι τα 51 χρόνια του, που έκλεισε προχθές Παρασκευήν. Εκείνα τα 10 λεπτά, που του ζήτησε ο αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων, διά νʼ αποφασίσει εάν θα καταρριφθή, απʼ τα F16 της Πολεμικής Αεροπορίας, το «Μπόινγκ» της kυπριακής ΗΛΙΟΣ (που τελικώς έπεσε στο Γραμματικό) εβάρυναν πιo πολύ στους ώμους του και ήδη θα το κατάλαβε να κυβερνάς τι σημαίνει.
www.ccollmer.com
(*) Εζητήθη από παπά, στην επιθανάτιο κλίνη του Βολταίρου νʼ αποκηρύξει τον σατανά κι αυτός απήντησε «δεν είναι καιρός να κάνουμε κι άλλους εχθρούς»!