Ο ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΑΡΧΗΓΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Ο οποίος σταθερά συμπεριφέρεται σαν να μην έχουν πρωθυπουργός και κυβέρνηση την παραμικρή σχέση, σαν να είναι δύο εντελώς ξεχωριστοί θεσμοί που δεν συγγενεύουν μεταξύ τους και άρα εκείνος δικαιούται να στέκει σχεδόν ως υπερκομματικός υποδυόμενος τον εθνικό ηγέτη που δεν μπορεί να ευθύνεται για τα λάθη και τις ανεπάρκειες κυβερνήσεων και κομμάτων. Και αφού δεν έχει σχέση με την κυβέρνηση, πολύ περισσότερο δεν έχει και με τη Νέα Δημοκρατία: Είμαι πάνω απ’ αυτά, με νοιάζει η Ελλάδα και η πρόοδός της.
Αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσει εγκαίρως το ΠΑΣΟΚ (και όλα τα άλλα κόμματα, αλλά κυρίως αυτό που διεκδικεί την εξουσία από τη Νέα Δημοκρατία) στέλνοντας τον κ. Καραμανλή στη φυσική του θέση, εκεί δηλαδή που είναι και οι άλλοι αρχηγοί των κομμάτων. Είναι αρχηγός κόμματος και άρα ευθύνεται πρώτος αυτός για όλα όσα συμβαίνουν στο κόμμα του. Και επειδή αυτό το κόμμα είναι που κυβερνά από τις 7 Μαρτίου του 2004, ευθύνεται και για όσα πράττει η κυβέρνηση που ο ίδιος σχημάτισε και της οποίας ο ίδιος προΐσταται. Δεν είναι άλλος ο πολιτικός προϊστάμενος της κυβέρνησης από τον ίδιο τον Κ. Καραμανλή. Οπότε, αν και είναι εξαιρετικά έξυπνο και επιτυχημένο από μέρους του να συμπεριφέρεται κάπως σαν Πρόεδρος Δημοκρατίας, πρόκειται για κάτι που δεν έχει την παραμικρή σχέση με την πραγματικότητα. Μιλάει για τις φωτιές και την καταστροφή ανθρώπων και περιουσιών με βαθύ πόνο στο πρόσωπό του, μιλάει διαπιστωτικά και αποστασιοποιημένα ωσάν αυτά να συνέβησαν επί κυβερνήσεως άλλου πρωθυπουργού και όχι του ιδίου. Και ο ίδιος, ως μεγαλόψυχος ηγέτης, δεν κατηγορεί αυτόν που επί των ημερών του κατεγράφη ακραία ανικανότητα (και ορθώς διότι πρόκειται περί ταυτοπροσωπίας) αλλά προσπαθεί να παρηγορήσει τον κόσμο υποσχόμενος λύσεις και ένα καλύτερο αύριο.
Η αλήθεια είναι ότι δεν μένουν και πολλές μέρες για να αντιμετωπίσει το ΠΑΣΟΚ ένα τέτοιο πρόβλημα, αν όμως φθάσουμε στη μέρα των εκλογών με αυτήν την εικόνα-μήνυμα του κ. Καραμανλή προς τον κόσμο τότε ο απερχόμενος πρωθυπουργός και αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας θα πετύχει μιαν εύκολη νίκη. Είναι πραγματικά παράξενο πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε από νωρίς να αντιληφθεί το παιχνίδι αυτό και να στήσει σωστά τα πιόνια του στη σκακιέρα της αντιπαράθεσης. Και είναι παράξενο διότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο ευφυής Κ. Καραμανλής υιοθετεί τέτοιον ρόλο. Το έχει ξανακάνει επιτυχημένα με παραλλαγές, πότε υπερασπιζόμενος την κυβέρνησή του (απαξιώνοντάς τη στην πραγματικότητα, διότι θύμιζε πως εγώ είμαι εδώ για όσα λάθη κι αν κάνουν οι άλλοι, όπου “άλλοι” είναι τα μέλη της κυβέρνησης που ο ίδιος διάλεξε) και πότε προβάλλοντας την εικόνα του “εγώ τα πάντα”. Τώρα κάνει αυτό το δεύτερο, με έντονο μάλιστα τρόπο, διότι οι κρατικοί λειτουργοί και τα μέλη της κυβέρνησης παρουσιάζονται λίγο πολύ σαν καρτούν που κάνουν συγκεκριμένες δουλειές προκειμένου να (εξ)υπηρετηθούν οι πυροπαθείς και να πάρουν όσο γρηγορότερα γίνεται χρήματα, με αποτέλεσμα να λησμονήσουν (όσο γίνεται) την καταστροφή που τους βρήκε.
Δεν μένουν πολλές μέρες. Αν ο Γ. Α. Παπανδρέου θέλει να ελπίζει σε νίκη του κόμματός του πρέπει να ωθήσει τον κ. Καραμανλή να φερθεί ως ισότιμός του, ως αρχηγός κόμματος δηλαδή που διεκδικεί την εξουσία. Όσο ο αρχηγός της συντηρητικής παράταξης μένει στο βάθρο μιας ιδιότυπης ασυλίας, υποδυόμενος τον υπερκομματικό ηγέτη τόσο το ΠΑΣΟΚ απομακρύνεται από την πιθανότητα επιστροφής στην κυβέρνηση. Για να αντιμετωπίσει το παράξενο, αλλά εξαιρετικά σημαντικό αυτό πρόβλημα, πρέπει πρώτα απ’ όλα να αποδεχθεί ότι ο Κ. Καραμανλής ήδη από το 2004, αλλά και νωρίτερα, θεωρείται από πολύ κόσμο ξεχωριστή πολιτική οντότητα και όχι απλώς αρχηγός της ΝΔ. Γι’ αυτό και κινείται ευέλικτα στο εκλογικό σώμα, αποστασιοποιούμενος από αυτά που συμβαίνουν.
Μόνο όταν το ΠΑΣΟΚ αποδεχθεί το συγκεκριμένο δεδομένο θα απαντήσει κατάλληλα. Έχει χρόνο; Θα φανεί. Πολύ σύντομα.