Το «καμένο» κομματικό «δάσος»
Στην περίπτωση των ανοικτών «πυλών της κολάσεως» που κατέστρεψαν τη χώρα μας κανένα σχεδόν από τα προηγούμενα κριτήρια δεν ικανοποιήθηκε…
Η ελληνική κοινωνία συνειδητοποιεί με οδυνηρό τρόπο ότι οι κίνδυνοι είναι ανεξέλεγκτοι, μη αντιμετωπίσιμοι. Δεν υπάρχει πρόνοια, δεν υπάρχει προστασία. Το κράτος ανάγκης, στους μηχανισμούς του, στο πολιτικό του σύστημα, στη θεσμική-κοινωνική του συγκρότηση, δεν αποτελεί παρά ένα σαθρό οικοδόμημα έτοιμο να καταρρεύσει στην πρώτη σοβαρή δυσκολία.
Η ανασφάλεια και η απαξίωση της πολιτικής – κομματικής εξουσίας είναι τα αποτελέσματα της πρωτοφανούς καταστροφής.
Γι’ αυτό και δεν αμφισβητούνται απλώς κάποια πρόσωπα, κάποιες ηγεσίες, κάποια κόμματα. Αμφισβητούνται συνολικά οι πολιτικές διακυβέρνησης, τα κόμματα εξουσίας και το ίδιο το σύστημα εξουσίας.
Η αποδοκιμασία κατά της κυβερνώσας παράταξης, για τους λόγους αυτούς, συμπαρασύρει και το ΠΑΣΟΚ. Δεν κρίνεται μόνο αρνητικά το παρελθόν του ΠΑΣΟΚ. Αποδοκιμάζεται σήμερα το ίδιο ως «συστατικό» στοιχείο ενός συστήματος εξουσίας και συμφερόντων που «απολάκτισαν» την ίδια την πολιτική και τις κοινωνικές ανάγκες από την «ατζέντα» τους.
Γι’ αυτό και παρατηρήσαμε ότι αυτές οι «ελίτ» που συγκροτούν τους μηχανισμούς εξουσίας, δηλαδή τα οικονομικά συμφέροντα, οι κομματικές γραφειοκρατικές ομάδες, οι «γνωμηγήτορες» μεγαλοδημοσιογράφοι και αναλυτές των ΜΜΕ, έσπευσαν, ενώ οι πυρκαγιές μαίνονταν και κατέστρεφαν τα πάντα, ενώ οι δεκάδες αδικοχαμένοι παρέμεναν άταφοι, να μοιράσουν τις ψήφους στη νέα «αρένα» των μονομάχων που προέκυψε από τις πυρκαγιές…
Δεν τους ενδιαφέρει άλλωστε ούτε το κόστος της πατρίδας ούτε αυτό της κοινωνίας… Αλλά το κόστος της εξουσίας, το κόστος της ψήφου που θα οδηγήσει σ’ αυτήν την 16η Σεπτεμβρίου.
Τόσο τα ίδια τα θύματα της καταστροφής όσο και η υπόλοιπη τρομαγμένη, αγανακτισμένη, ανήμπορη κοινωνία, εκμετρώνται εκ νέου από τους κυρίους αυτούς σε ψήφους, σε ποσοστά, σε έδρες… Δεν ενδιαφέρουν ούτε οι ζωές τους ούτε οι περιουσίες τους ούτε οι ψυχές και τα συναισθήματά τους. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι το «χρώμα» της ψήφου τους…
Πολλοί «εμπειρογνώμονες» διερωτώνται πώς ένα τόσο κρίσιμο γεγονός δεν οδηγεί σε πλήρη ανατροπή των κομματικών – κοινωνικών συσχετισμών… Όταν όμως αναδεύεις μια «πολιτική σούπα» με το «κουτάλι» της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, τότε πάλι «σούπα» θα προκύψει… Δεν αναδεικνύεται στο πολιτικό μας σύστημα μια εναλλακτική στρατηγική πρόταση ικανή να δώσει ένα νέο περιεχόμενο στην πολιτική και να συνδεθεί με τις κοινωνικές ανάγκες…
Η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται ασφαλώς στο επίκεντρο μιας σκληρής κριτικής. Ο πρωθυπουργός προσπαθεί να παρακάμψει ή και να ενσωματώσει την κριτική αυτή, υιοθετώντας τον ρόλο ενός ηγέτη που επιδεικνύει ανθρωπισμό και ευαισθησία και επιδιώκει να αμβλύνει με μέτρα και παροχές την έκταση της καταστροφής. Γι’ αυτό και αγνοεί επιδεικτικά την οξεία κριτική του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, θέλοντας να διαδραματίσει τον ρόλο ενός εθνικού ηγέτη που βρίσκεται υπεράνω του κομματικού ανταγωνισμού και «ασχολείται» με τις κρίσιμες κοινωνικές ανάγκες.
Δυστυχώς για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ο ίδιος «αποδέχθηκε» εμμέσως αυτόν τον ρόλο. Μεσούσης της καταστροφής (αλλάζοντας μάλιστα «γραμμή» εντός ολίγων ωρών) ο Γ. Παπανδρέου άσκησε -και ασκεί- οξύτατη κριτική στον πρωθυπουργό και στην κυβέρνηση, αγνοώντας το πασιφανές γεγονός ότι το τελευταίο που απασχολεί τον πολίτη τις κρίσιμες αυτές ώρες είναι ο κομματικός ανταγωνισμός και οι ελαφρότητες περί «ασύμμετρης απειλής» στις οποίες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έδωσε δεσπόζουσα διάσταση, ανακηρύσσοντάς τες, μάλιστα, σε κυρίαρχο ιδεολογικό θέμα…
Δυστυχώς ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ μοιάζει με «όχημα» που -ενώ η εθνική οδός έχει τελειώσει- εξακολουθεί να πορεύεται χωρίς αλλαγές σ’ έναν χωματόδρομο… Δεν μπορεί το «στυλ» της κριτικής προς τον Κ. Καραμανλή, την οποία ασκούσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πριν από τα τραγικά γεγονότα -σε μια περίοδο προεκλογικής ρουτίνας- να διατηρείται αμετάβλητο σήμερα… Όταν δεν κατανοείται το «νόημα» της συγκυρίας, τότε οι επιπτώσεις θα είναι ζημιογόνες.
Τα κόμματα, το πολιτικό μας σύστημα, δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις της -εθνικών διαστάσεων- καταστροφής. Οι κομματικοί φορείς, οι ηγέτες και οι ηγεμονεύουσες «ελίτ» βγαίνουν τραυματισμένοι από αυτήν τη δοκιμασία, αποκαλύπτουν το μέγεθος της κρίσης τους. Και σ’ αυτό το σκηνικό ούτε η πολιτική «αποχή» ούτε η ψήφος «αντίδρασης» προς τα μικρότερα κόμματα αποτελεί διέξοδο. Απλώς επιβεβαιώνουν τα περιορισμένα όρια επιλογών των πολιτών.
Η «επόμενη ημέρα» των εκλογών της 16ης Σεπτεμβρίου σε κάποιους θα προσφέρει τους «θώκους» της εξουσίας, άλλους θα οδηγήσει στα «τάρταρα» της κρίσης και σε μερικούς θα δώσει την ικανοποίηση της πολιτικής επιβίωσης και της «αυτοαναγνώρισής» τους… Όμως, συνολικά, τόσο το πολιτικό σύστημα όσο και τα κόμματα θα πρέπει να κατανοήσουν ότι οι φωτιές έκαψαν και τους δικούς τους «κορμούς»…