Ποιος φταίει…
«Φταίει άραγε, το κακό το ριζικό μας,
φταίει ο θεός που μας μισεί;
Ποιος φταίει;»…
Ποιο δολοφονικό χέρι, κάθε καλοκαίρι, σπέρνει την πύρινη λαίλαπα και σκορπίζει τον θάνατο και την καταστροφή στην ελληνική γη;
«Ποιος φταίει;»
ΦΤΑΙΕΙ ο νεοελληνικός «ωχαδερφισμός» πού κινείται ακόμη, 180 χρόνια μετά τη συγκρότηση του νεοελληνικού κράτους, στο «εγώ» και απεχθάνεται το «εμείς». Μισεί το «συλλογικό», το δημόσιο και περιορίζεται στο ιδιοτελές, το «δικό» μου και πέραν τούτου, «γαία πυρί μειχθήτω»!
ΦΤΑΙΕΙ η «νεοελληνική ατσιδοσύνη», ένθα «των οικιών ημών εμπιμπραμένων ημείς άδομεν»!
ΦΤΑΙΕΙ ο νεοελληνικός εξυπνακισμός, ο οποίος σε κάθε δύσκολη περίσταση της πατρίδας μεταθέτει την ευθύνη του, ως πολίτη με δικαιώματα και υποχρεώσεις, επιτηδείως και αορίστως, στο κράτος, σε πλήρη περιφρόνηση της πραγματικότητας ότι κράτος είμεθα όλοι εμείς! Σε περιφρόνηση του Κοινωνικού Συμβολαίου, σύμφωνα με το οποίο το κράτος δημιουργήθηκε, ύστερα από συμφωνία όλων των επί μέρους ατόμων, από τη συνένωση των ατομικών βουλήσεων.
ΦΤΑΙΕΙ το κράτος, ως συγκροτημένη οργάνωση και λειτουργία. Και είναι γνωστό ότι το κράτος δημιουργείται από τη στιγμή που μια κοινωνία παίρνει στα σοβαρά τα προβλήματα της εσωτερικής οργανώσεώς της, της συγκροτήσεως συστημάτων άμυνας, εσωτερικού ελέγχου και ασκήσεως κοινωνικών λειτουργιών.
Το κράτος δεν είναι βεβαίως μόνο εξουσία, αλλά και πρόνοια, μέριμνα για τους πολίτες και το περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι άνετη η διαβίωση των τελευταίων. Είναι τοις πάσι γνωστό ότι όταν το κράτος εμφανίζεται μόνο ως εξουσία γίνεται αυτοσκοπός και ξεστρατίζει από τον προορισμό του. Το κράτος δεν μπορεί να απομονώνεται από την κοινωνία, από τον λαό, δεν είναι ένα ξεχωριστό ή υπερκείμενο σώμα, αλλʼ ακριβώς έκφραση της κοινωνίας.
Κράτος είναι και η οργανωμένη εξουσία και ο λαός από τον οποίο προέρχεται η εξουσία αυτή και από την οποία υποχρεώνεται να κυβερνιέται.
«ΠΟΙΟΣ φταίει;»
ΦΤΑΙΕΙ ο «πονηρός πολιτευτής», ο οποίος προκειμένου να γίνει νομέας της εξουσίας και να εξασφαλίσει την πλουσιοπάροχο σίτιση στο δημόσιο πρυτανείο, καλλιεργεί στους ψηφοφόρους του τη φιλαυτία, την εξυπηρέτηση των αντικοινωνικών και παράνομων και παρʼ αξία απαιτήσεων των τελευταίων!
ΦΤΑΙΕΙ ο ανεπάγγελτος πολιτικός, που θεωρεί την ενασχόληση με τα κοινά επαγγελματική διέξοδο, και ουχί ύψιστη κοινωνική καταξίωση, και επομένως μετέρχεται κάθε τρόπο και μέσο να διασφαλίσει την «επαγγελματική πορεία» του!
Η κατηγορία των «ανεπάγγελτων πολιτικών», στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, διακινείται μακράν της αρχής να τίθεται η ενάσκηση της πολιτικής στην υπηρεσία της ηθικής και της ευδαιμονίας των πολιτών. Εχουν διαρρήξει τη σχέση ανάμεσα στην πολιτική και την ηθική!
ΦΤΑΙΝΕ οι πολιτικές φαμίλιες ή «δυναστείες», που νοθεύουν την ομαλή πολιτική και δημοκρατική εξέλιξη του τόπου και οι οποίες θεωρούν «οικογενειακό δικαίωμα» τη διαφέντευση της χώρας! Βεβαίως και ο πολίτης δεν είναι άμοιρος ευθυνών στην περίπτωση αυτήν. Αυτοβούλως μετατρέπεται από πολίτη σε «υπήκοο» των ιδιόρρυθμων αυτών μοναρχιών!
ΦΤΑΙΝΕ οι κομματικοί μηχανισμοί που, εκμεταλλευόμενοι το δικαίωμα του πολίτη για εργασία, υφαίνουν τον ιστό των πελατειακών σχέσεων και της αναξιοκρατίας, με επακόλουθο τη διαφθορά, την πολιτική παρακμή, τον εκμαυλισμό των συνειδήσεων.
ΦΤΑΙΝΕ οι 343 οικογένειες, ως «Τζάκια» μετά την απελευθέρωση της χώρας από τον οθωμανικό ζυγό και καθʼ όλην τη διάρκεια του 19ου και την πρώτη δεκαετία του 20ο αιώνα, και στη συνέχεια ως οικονομική ολιγαρχία μέχρι τις ημέρες μας, οι οποίες διαγουμίζουν τον δημόσιο πλούτο, ενώ δεν είναι ασύνηθες το φαινόμενο, ως εκφραστές της μεταπρατικής οικονομίας, να προτάσσουν την εξυπηρέτηση αλλότριων συμφερόντων, σε βάρος του λαού και της πατρίδας.
ΦΤΑΙΕΙ ο διεφθαρμένος δημόσιος υπάλληλος, όλων των βαθμίδων της δημόσιας διοίκησης, μηδέ κι αυτής της Δικαιοσύνης εξαιρουμένης, στην οποία ο πολίτης έχει αναθέσει την υπεράσπιση της νομιμότητας, της τιμής και της αξιοπρέπειάς του. Τα «λευκά κολάρα», από υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος και του πολίτη, μεταβάλλονται σε δυνάστη και βδέλλα οικονομικής απομύζησης του πολίτη!
Η Ελλάδα, κι αυτό είναι πανθομολογούμενο, έχει ανάγκη μιας υγιούς, αξιοκρατικής, γραφειοκρατίας και όχι της σημερινής μάστιγας των κοχλυαριούχων, ως έλεγε και ο Εμμανουήλ Ροΐδης, η οποία έχει αναγάγει την παράνομη εκκένωση του δημόσιου κορβανά και την καταλήστευση του πολίτη σε «τέχνη ύψιστης τελειότητας»!
«Ποιος φταίει;»