Οι φωτιές ως σκηνικό και περιεχόμενο των εκλογών
Τρεις υπουργοί, μάλιστα σε κοινή συνέντευξη Τύπου με καθʼ ύλην αρμόδιο τον Γ. Βουλγαράκη, είχαν καταγγείλει ότι ανακαλύφθηκε κύκλωμα υποκλοπών που παρακολουθούσε κινητά τηλέφωνα (μέχρι τότε κανείς δεν ήξερε επισήμως ότι τα κινητά μπορούν να παρακολουθούνται) και ανάμεσα στα παγιδευμένα τηλέφωνα ήταν και αυτά μελών της κυβέρνησης. Ακόμα και του ίδιου του πρωθυπουργού! Η υπόθεση είχε προκαλέσει σάλο, οι εφημερίδες έψαχναν και αποκάλυπταν, η υπόθεση αυτοκτονίας υπαλλήλου της Vodafone είχε εύλογα συνδεθεί με το όλο στόρι, αναζητήθηκαν ευθύνες παντού, σε ξένες δυνάμεις, χώρες, πράκτορες, υπηρεσίες, και ξαφνικά έκλεισε. Κανείς ποτέ δεν έμαθε τι συνέβη στην πραγματικότητα αλλά και τι έγινε στη συνέχεια, εκτός από ένα υψηλό πρόστιμο που επεβλήθη στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας που ενεχόταν σε όλʼ αυτά. Κάπως σαν να ξεκινούσαν και να τέλειωναν όλα σε μια (πολυεθνική έστω και μεγάλη) εταιρεία κινητής τηλεφωνίας.
Αλήθεια, τι έγινε; Οι πολίτες έμειναν με την απορία και τον εύλογο φόβο-ερώτημα «για να παρακολουθείται το κινητό του πρωθυπουργού σκέψου τι μπορεί να γίνεται με μένα που είμαι ένας απλός άνθρωπος». Λέγαμε τότε ότι για να βγαίνει αυτή η ιστορία στη δημοσιότητα από την ίδια την κυβέρνηση σημαίνει ότι είτε την ελέγχει πλήρως και θεωρεί ότι η δημοσιοποίηση θα της κάνει καλό είτε ότι «θα σκάσει» η ιστορία από μόνη της οπότε τη βγάζει επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Μάλλον την έλεγχε και της έκανε καλό, διότι προκάλεσε ένα είδος συσπείρωσης στον κόσμο («η κυβέρνησή μας και μέσω αυτής η χώρα μας βάλλεται, πρέπει να είμαστε μπετόν») και σήμερα, πολύ καιρό μετά, φαίνεται να τη χρησιμοποιεί ως «μοντέλο» της νέας πραγματικής κρίσης. Αν η άλλη ήταν εικονική (υποκλοπές, κινητό πρωθυπουργού κ.λπ.) και ήσσονος σημασίας αλλά διογκώθηκε για λόγους εντυπώσεων, αυτή, με τις φωτιές που κατέστρεψαν μεγάλο μέρος της Πελοποννήσου και σημαντικό της Εύβοιας, είναι απολύτως πραγματική κρίση.
Οπότε, μπορεί να σκέφτηκαν, γιατί να μη δοκιμαστεί εκ νέου το επιτυχημένο μοντέλο της συνωμοσίας κατά της κυβέρνησης/πατρίδας/χώρας; Μπορεί να (ξανα)πιάσει. Δεν πιάνει όμως. Τόσο επειδή το ύφος του πρωθυπουργού παραήταν βαρύ και η θλίψη υπέρμετρη κατά το διάγγελμα όσο κι επειδή η σχετική επιχειρηματολογία προβλήθηκε από γραφικά στόματα και με γραφικό τρόπο. Ασύμμετρη απειλή κ.λπ. όταν όλοι έχουν στο μυαλό τους συνδεδεμένες αυτές τις εκφράσεις με τις αναλύσεις της ειδικού κ. Μαίρης Μπόση στις υποθέσεις της τρομοκρατίας, αλλά και με τις αναλύσεις ειδικών του αμερικανικού Πενταγώνου για τους κινδύνους που διατρέχουν τα «συμμαχικά στρατεύματα» στο Ιράκ, αφού δεν αντιμετωπίζουν έναν «κανονικό πόλεμο». Επίσης, για να σταθεί μια τέτοια επιχείρηση-επιχειρηματολογία πρέπει να συνοδεύεται από αποδείξεις και (πραγματικά) ευρήματα.
Δεν είχε ανάγκη η κυβέρνηση να καταφύγει στη συνωμοσιολογία, προκειμένου να επιτύχει συσπείρωση και να ανακάμψει εκλογικά. Η συσσώρευση τόσων προβλημάτων λειτουργεί από μόνη της υπέρ αυτού που τα υφίσταται ενώ κυβερνά, κυρίως όταν δείχνει φιλότιμο, αποτελεσματικότητα, προσπάθεια και συντονισμό. Αν λείπει ένα ή περισσότερα από αυτά, τότε η κυβέρνηση έχει πρόβλημα ακόμα κι αν αποδείξει ότι τις φωτιές τις βάζει ξένη δύναμη που θέλει να καταστρέψει τη χώρα. Διότι μπορεί πολλοί να πουν ότι μια κυβέρνηση που δεν είναι ικανή να προστατέψει τη χώρα από εξωτερικούς κινδύνους δεν κάνει να μένει στην εξουσία. Και τότε αποκτά πρόβλημα που μπορεί να μην είχε.
Αυτό άραγε δεν το σκέφτηκαν οι εφευρέτες της «ασύμμετρης απειλής»; Ή αρκέστηκαν στο φυσικό χάρισμα του πρωθυπουργού, στην αμεσότητά του και στην επικοινωνιακή του ικανότητα; Αρκέστηκαν απλώς στο ότι ο Καραμανλής πείθει; Ναι; Κι αν τον έκαψαν αυτήν τη φορά; Αν κάηκε το «χαρτί» Καραμανλή που τους ξελάσπωσε από τόσες και τόσες ανεπάρκειες, γκάφες, παγίδες; Ε, θα φανεί αν είναι έτσι. Και μάλιστα σύντομα. Πρώτη φορά τα πράγματα είναι τόσο σαφή και προσδιορισμένα. Σε δύο Κυριακές από σήμερα.