Επικαιρότητα

1 Εάν νομίζετε ότι ο νεποτισμός στην πολιτική (οικογενειοκρατία) είναι ελληνική εφεύρεση και πρακτική, είστε γελασμένοι. Παντού τα πάντα. Εν Ελλάδι η κυριαρχία των οικογενειών Καραμανλή και Παπανδρέου πλησιάζει να συμπληρώσει 50 χρόνια. Και μια άλλη οικογένεια ρίχνει ρίζες στην πολιτική. Η οικογένεια Μητσοτάκη, που δεν ξέρουμε ακόμη αν θα καταφέρει να εξασφαλίσει μακροζωία. Είναι ο νεποτισμός υγιές φαινόμενο των δημοκρατικών πολιτευμάτων ή μια παρακμιακή κατάσταση; Οι γνώμες των πολιτικών αναλυτών διίστανται. Οι πολέμιοι της οικογενειοκρατίας ισχυρίζονται ότι είναι φαινόμενο παρακμής στην παραγωγή πολιτικής. Αναφαίνεται ένας ισχυρός ηγέτης με οράματα, πολιτική σκέψη και έργο και οι απόγονοί του εκμεταλλεύονται την «προίκα» που τους άφησε ο γενάρχης, ιδρυτής της πολιτικής δυναστείας. Σύνηθες φαινόμενο η πολιτική ανικανότητα των απογόνων που έχουν μοναδικό προσόν το όνομα και στηρίζονται στα κυκλώματα που δημιούργησε ο γενάρχης και στην επιρροή που κατάφερε να δημιουργήσει στον λαό το όνομά του. Και σαν κλασικό παράδειγμα αναφέρουν τη σημερινή ιστορία της ηγεσίας των ΗΠΑ. Αν η Χίλαρι Κλίντον καταφέρει να διαδεχθεί στην Προεδρία τον νεώτερο Τζορτζ Μπους, οι οικογένειες Μπους και Κλίντον θα έχουν πολιτική κυριαρχία 30 ετών περίπου. Ο πατέρας Μπους και ο Μπιλ Κλίντον ασφαλώς ήσαν ικανοί ηγέτες. Ο διάδοχος υιός Μπους, αν δεν ήταν γόνος αυτής της οικογένειας, ασφαλώς θα ήταν ένας μέτριος υπάλληλος, απειλούμενος από ανεργία. Και η σύζυγος του Μπιλ Κλίντον δεν γνωρίζουμε τι ικανότητες θα επιδείξει αν εκλεγεί στο ύπατο αξίωμα. Προς το παρόν την πολιτική της επιβίωση τη στηρίζει αποκλειστικά στο έργο του συζύγου της. Ο μεγαλύτερος επικριτής του νεποτισμού, ο πολιτικός συγγραφέας και αναλυτής Άνταμ Μπέλοου γράφει στο βιβλίο του «Νεποτισμού εγκώμιο» τα εξής χαρακτηριστικά: «Η οικογένεια Μπους κατάφερε να οικοδομήσει με μαφιόζικο τρόπο ένα ευρύ κοινωνικό δίκτυο γύρω από την οικογένεια και το όνομά τους που ρίζωσε βαθιά μέσα στον αμερικανικό λαό». Έμμεσα όμως παραδέχεται ότι οι λαοί καθησυχάζουν όταν ακούνε ή βλέπουν ένα οικείο πρόσωπο κάποιου απόγονου έστω και ατάλαντου, ή παντελώς ανίκανου. Και σʼ αυτό στηρίζουν τις ελπίδες τους οι χωρίς ηγετικά προσόντα απόγονοι ισχυρών και χαρισματικών ηγετών. Πάντως συνήθως με τους μη προικισμένους «μικρούς» απογόνους μεγάλων πολιτικών κλείνει ο κύκλος της οικογενειοκρατίας, τουλάχιστον στην πολιτική. Ευτυχώς, γιατί ανοίγει ο δρόμος για την ανάδειξη προικισμένων με ηγετικά προσόντα πολιτικών.

2 Ο Πρόεδρος Μπους προκειμένου να πετύχει την έγκριση του αμερικανικού Κογκρέσου για την επʼ αόριστον παραμονή των δυνάμεων των ΗΠΑ στο Ιράκ, επικαλέστηκε την ατιμωτική για τη χώρα του αποχώρηση από το Βιετνάμ. Η αντίστροφη μέτρηση για την παραμονή των Αμερικανών στην ασιατική αυτή χώρα άρχισε το 1968 μετά την επίθεση των Ερυθρών Χμερ εναντίον των Αμερικανών στην περιοχή του Τετ, όπου οι Χμερ κατάφεραν ισχυρό πλήγμα στους εισβολείς. Μετά την ήττα, οι Αμερικανοί αξιωματικοί ζητούσαν επίμονα σοβαρές ενισχύσεις σε στρατιωτικές δυνάμεις ξηράς και αέρος και σε υλικό, αλλά ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζόνσον δεν ανταποκρινόταν και έτσι τα αμερικανικά στρατεύματα εισέπρατταν συνεχείς ήττες, ενώ οι Ερυθροί Χμερ κυρίευαν όλο και μεγαλύτερα τμήματα της χώρας. Στη συνέχεια ο επόμενος Πρόεδρος Νίξον άρχισε τη διαδικασία της σταδιακής μεταφοράς της ευθύνης για την ασφάλεια της χώρας στις αστυνομικές δυνάμεις και στον στρατό, που τον είχαν δημιουργήσει οι αμερικανοί εισβολείς από έμμισθους συνεργάτες τους. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τη συμπεριφορά των βιετναμέζων αστυνομικών και στρατιωτών κατέστησε τους Χμερ λαοφιλείς, με αποτέλεσμα την άνετη κατάκτηση της εξουσίας μετά την οριστική αποχώρηση των Αμερικανών το 1975. Οι κομμουνιστές δεν θα είχαν ποτέ κατακτήσει την εξουσία στο Βιετνάμ, αν δεν γινόταν εκεί η αποτυχημένη αμερικανική εισβολή. Η ιστορία επαναλαμβάνεται και στο Ιράκ και τώρα βρισκόμαστε στη φάση που ο σημερινός Πρόεδρος έχει αναθέσει την ευθύνη για την εσωτερική ασφάλεια του Ιράκ στις αστυνομικές δυνάμεις και στον στρατό που είναι δημιουργήματα των δυνάμεων κατοχής. Έτσι, είναι βέβαιο ότι ο δρόμος αυτός θα οδηγήσει στη στράτευση πολύ περισσότερων τρομοκρατών απʼ όσους οι δυνάμεις εισβολής θα καταφέρουν να εξοντώσουν. Όπως ακριβώς συνέβη στο Βιετνάμ, όπου η αμερικανική εισβολή μετέτρεψε όλους τους Βιετναμέζους σε Ερυθρούς Χμερ. Μετά τον παραλληλισμό του Ιράκ με το Βιετνάμ από τον Πρόεδρο Μπους, οι εχέφρονες Αμερικανοί, όσοι υπάρχους, σκέπτονται πώς είναι δυνατόν να ελαχιστοποιηθούν οι επιπτώσεις της στρατιωτικής αποτυχίας των ΗΠΑ στο Ιράκ. Βέβαια τέτοιες σκέψεις δεν απασχολούν τον Πρόεδρο Μπους, ο οποίος εξακολουθεί να σκέπτεται… αμερικανικά. Για τη δόξα της πατρίδας και την εδραίωση της Δημοκρατίας στον κόσμο. Μεγάλε Μπους!