Επικαιρότητα

1 Μια καινούργια άκρως επικερδής δραστηριότητα αρχίζει σιγά σιγά και με απόκρυφο τρόπο να αναπτύσσεται και με τεράστια κέρδη. Είναι το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων για μεταμόσχευση. Η ζήτηση είναι μεγάλη και η προσφορά σχεδόν ανύπαρκτη. Η ζήτηση ανθρωπίνων οργάνων είναι τεράστια καθώς η μεταμόσχευση θεωρείται και είναι η πλέον ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος θεραπείας των ασθενών που τα όργανά τους (κυρίως καρδιά, νεφροί και ήπαρ) βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της λειτουργίας τους ή διατηρούνται με τεχνητή υποστήριξη. Όσοι από τους ασθενείς αυτούς έχουν οικονομική ευχέρεια πληρώνουν όσο όσο για να εξασφαλίσουν το κατάλληλο μόσχευμα. Η δωρεάν εκχώρηση οργάνων μετά θάνατον δεν έχει ακόμα διαδοθεί. Έτσι η μόνη ελπίδα εξεύρεσης μοσχεύματος είναι η αγορά. Παρότι το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων για μεταμόσχευση είναι απαγορευμένο, εντούτοις τα μεγάλα κέρδη έχουν δημιουργήσει μια τεράστια μαύρη αγορά. Συμμετέχουν σ’ αυτήν, εκτός από τους εμπόρους, γιατροί και νοσοκομεία. Και φυσικά και οι δότες των οργάνων που, σχεδόν όλοι τους, είναι πένητες και δεν έχουν άλλη πηγή εισοδήματος. Στις φτωχές χώρες εύκολα μπορεί να βρει κανείς πολλούς δότες οργάνων έναντι ευτελούς αμοιβής. Οι περιοδεύοντες έμποροι συνήθως αγοράζουν το μόσχευμα στην τιμή των 700-1.000 δολαρίων από πωλητές των φτωχών χωρών και το πουλάνε σε τιμή εκατονταπλάσια. Φυσικά πληρώνουν και τους γιατρούς και τα νοσοκομεία για την εγχείρηση της αφαίρεσης του μοσχεύματος. Στις φτωχές χώρες ανθεί το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων. Σύμφωνα με την έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, η Κίνα, η Ινδία, οι Φιλιππίνες, η Τουρκία, η Αίγυπτος, η Βραζιλία, το Περού και η Βολιβία είναι οι κυριότερες χώρες πωλητών οργάνων και η Αυστραλία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Ιαπωνία και η Σαουδική Αραβία είναι οι χώρες των αγοραστών. Και οι αγοραστές, συνήθως υψηλού εισοδήματος, πληρώνουν αδρά το μόσχευμα που χρειάζονται, καθώς αγοράζουν ζωή. Γόνιμο έδαφος για κερδοσκοπικές δραστηριότητες. Μια κερδοσκοπική αγορά οργανώνεται. Αν τα κράτη, ειδικά τα φτωχά, δεν προσέξουν, τα αποτελέσματα αυτών των δραστηριοτήτων θα είναι τραγικά. Οι κοινωνίες θα χωριστούν σε πωλητές και αγοραστές ανθρωπίνων μοσχευμάτων. Άλλη μια διάκριση που οφείλεται στον πλούτο! Αλίμονο στους φτωχούς και στη μοίρα τους!

2 Το Νταρφούρ είναι μια φτωχή επαρχία του Σουδάν, στην οποία εδώ και 4 χρόνια μαίνεται ένας σκληρός και πολυαίμακτος εμφύλιος πόλεμος. Υπολογίζεται ότι οι νεκροί αυτού του αιματηρού εμφυλίου υπερβαίνουν τις 250.000, ενώ υπάρχουν και 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες, πέρα από τα ερειπωμένα χωριά και τις άλλες υλικές ζημιές. Οι «πολιτισμένες» χώρες, Ανατολής και Δύσης, με απάθεια παρακολουθούσαν το δράμα των κατοίκων του Νταρφούρ. Επιτέλους, και ύστερα από έκκληση του νέου βρετανού πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, ο ΟΗΕ αποφάσισε να παρέμβει στο Νταρφούρ και στέλνει ειρηνευτική δύναμη από 26.000 κυανόκρανους, κυρίως Ασιάτες και Αφρικανούς, για να δοθεί τέλος στον τετραετή αιματηρό εμφύλιο πόλεμο. Η κυβέρνηση του Σουδάν, που για ανεξήγητους λόγους υποδαύλιζε αυτήν την αιματηρή διαμάχη, τελικά δέχτηκε την αποστολή της ειρηνευτικής δύναμης του ΟΗΕ, που θα έχει όμως περιορισμένες αρμοδιότητες παρέμβασης, όταν έχει ξεσπάσει ένοπλη διαμάχη μεταξύ των αντιπάλων. Για παράδειγμα, σε περίπτωση αυτοάμυνας οι κυανόκρανοι δεν θα έχουν το δικαίωμα παρέμβασης! Αφγανιστάν, Ιράκ, Νταρφούρ, Κόσοβο δηλητηριάζουν τις διεθνείς σχέσεις, καθώς αλλού εξ ιδίας υπαιτιότητας της πλειοψηφίας των κατοίκων (Κόσοβο) και αλλού με υπαιτιότητα των Αμερικανών (Ιράκ, Αφγανιστάν) ή άλλων μεγάλων δυνάμεων (όπως της Κίνας στο Νταρφούρ, όπως φημολογείται) διατηρούνται αιματηρές διαμάχες που έχουν προκαλέσει ειρηνευτικές παρεμβάσεις ή έχουν οδηγήσει στην υποδούλωση. Μήπως έχει αρχίσει η εποχή που τα μικρά και αδύναμα κράτη οδηγούνται σε καθεστώς κηδεμονίας; Με κηδεμόνες φυσικά τις μεγάλες και ισχυρές δυνάμεις. Μέχρι τώρα οι ηγέτες των ισχυρών δυνάμεων προκαλούσαν ή διευκόλυναν την κατάτμηση των αδύναμων χωρών σε μικρότερες κρατικές οντότητες (π.χ. περίπτωση της πάλαι ποτέ κραταιάς ΕΣΣΔ ή της μεγάλης Γιουγκοσλαβίας, κατάτμηση της Αφρικής κ.λπ.), για να μπορούν να τα κηδεμονεύουν, πολιτικά και οικονομικά. Δηλαδή ένα είδος αποικιοκρατίας εκσυγχρονισμένης και εξωραϊσμένης με την τάχα εφαρμογή της αρχής της αυτοδιάθεσης. Οι ισχυροί σύμμαχοί μας κατάλαβαν ότι μικρά και μη βιώσιμα νέα κράτη χρειάζονται κηδεμόνα, που να τα προστατεύει και φυσικά να τα αρμέγει. Αυτό το παιχνίδι της εκσυγχρονισμένης αποικιοκρατίας δεν το έχουν αντιληφθεί οι ενδιαφερόμενοι λαοί. Όταν το αντιληφθούν, ίσως να είναι αργά.