ΠΩΣ ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΑ μέσα σε τέσσερα χρόνια…

Το ανθρωπιστικό δράμα που βιώνουν οι Ιρακινοί εξαιτίας της βάρβαρης αμερικανικής κατοχής αποκαλύφθηκε, τουλάχιστον στο περίγραμμά του, από μια έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα στις 30 Ιουλίου από τη βρετανική Μη Κυβερνητική Οργάνωση Όξφαμ, που δραστηριοποιείται ενεργά στο Ιράκ. Η έκθεση αναφέρει αρχικά ότι η επέμβαση προκάλεσε το μεγαλύτερο κύμα ξεριζωμού ανθρώπων που έχει παρατηρηθεί στη Μέση Ανατολή, κι όσο για τα μέτρα της Ευρώπης το μεγαλύτερο κύμα φυγής που έχει σημειωθεί από τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο! Τέσσερα εκατομμύρια Ιρακινοί ή ο ένας στους επτά έχουν αναγκαστεί να φύγουν από τα σπίτια τους για να μη χάσουν τη ζωή τους. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν οδηγηθεί στις γειτονικές χώρες, με αποτέλεσμα πλάι στο κοινωνικό πρόβλημα των παλαιστινίων προσφύγων, που δημιουργήθηκε μετά τον διωγμό τους από τους Ισραηλινούς κατά τη εγκατάστασή τους στην παλαιστινιακή γη το 1948, να έχει προστεθεί ένα επιπλέον προσφυγικό ζήτημα στη Μέση Ανατολή, που υπονομεύει τη σταθερότητα των χωρών υποδοχής. Η Συρία για παράδειγμα έχει υποδεχτεί 1,4 εκατ. Ιρακινούς, η Ιορδανία 750.000, τα κράτη του Κόλπου 200.000, η Αίγυπτος 100.000, το Ιράν 54.000, ο Λίβανος 40.000, η Τουρκία 10.000 κ.ο.κ. Υπήρχαν και πολλοί όμως που δεν πρόλαβαν να φύγουν κι έπεσαν νεκροί από τα πυρά των «ελευθερωτών» ή της εμφύλιας διαμάχης που ενθάρρυναν οι Αμερικανοί. Με τις πιο συντηρητικές εκτιμήσεις, 66.000 Ιρακινοί έχουν χάσει τη ζωή τους τα τέσσερα τελευταία χρόνια. Το μέγεθος, ωστόσο, υπολείπεται σημαντικά του πραγματικού. Δειγματοληπτική έρευνα, που έγινε πέρυσι από αμερικανικό πανεπιστήμιο και δημοσιεύτηκε σε έγκριτο επιστημονικό περιοδικό χωρίς να αμφισβητηθεί, κατέληξε πως τα θύματα του πολέμου στο Ιράκ ανέρχονταν εκείνη την περίοδο σε 655.000!

Ανθρωπιστική καταστροφή

Η κοινωνική καταστροφή που έχει επέλθει στο Ιράκ λόγω της κατοχής βεβαιώνεται επίσης από το ότι το 70% του πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό (όταν ακόμη και το 2003 στη δοκιμαζόμενη από το εμπάργκο του ΟΗΕ χώρα το 50% του πληθυσμού στερούνταν αυτό το αγαθό), περισσότερα από τα εννιά στα δέκα νοσοκομεία στερούνται του απαραίτητου υγειονομικού υλικού και, τέλος, από την ομολογία του ίδιου του ιρακινού υπουργείου Σχεδιασμού ότι το 43% των Ιρακινών ζουν σε συνθήκες απόλυτης φτώχειας, δηλαδή με λιγότερα από 1 δολάριο την ημέρα!

Τα παραπάνω στοιχεία, ειρήσθω εν παρόδω, δείχνουν πόσο υποκριτικό είναι το ξαφνικό ενδιαφέρον Αμερικανών και Βρετανών για τα δύο εκατομμύρια προσφύγων του Νταρφούρ, που τους ωθεί να απαιτούν την αποστολή στρατιωτικής δύναμης στο Σουδάν για να αποτρέψει την ανθρωπιστική καταστροφή. Στο Ιράκ γιατί δεν κάνουν αυτό που ενδείκνυται για να σταματήσει ο ανθρώπινος πόνος, όταν είναι ηλίου φαεινότερο ποιος τον προκαλεί; Δηλαδή, να φύγουν αμέσως όπως ζητούν όχι μόνο οι Ιρακινοί αλλά και οι ίδιοι οι Αμερικανοί…

Στο εσωτερικό των ΗΠΑ ελάχιστοι πλέον είναι οι Αμερικανοί που υποστηρίζουν τον πόλεμο του Μπους, ο οποίος συνοδεύεται από ένα τεράστιο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Μέχρι την 1η Αυγούστου ο επίσημος αριθμός των νεκρών αμερικανών στρατιωτών έφθανε τους 3.647 και των τραυματιών (που λόγω των αυξημένων μέτρων προστασίας τους ο τραυματισμός πλέον ισοδυναμεί με ακρωτηριασμό) τους 27.104. Σε αυτούς δε πρέπει να προστεθούν και περισσότεροι από 1.000 νεκροί Αμερικανοί που αποτελούν πολιτικό προσωπικό ή δουλεύουν στις ιδιωτικές υπηρεσίες παροχής ασφάλειας.

Τεράστιο οικονομικό κόστος

Υπάρχει όμως και το οικονομικό κόστος που είναι το ίδιο δυσβάσταχτο, καθώς ανέρχεται σε 12 δισ. δολάρια μηνιαίως! Από τον Μάρτιο του 2003 μέχρι τώρα το συνολικό κόστος της εισβολής στο Ιράκ έχει υπολογιστεί σε 450 δισ. δολάρια, ενώ ένα πολύ μεγαλύτερο ποσό υπολογίζεται ότι θα πρέπει να καταβάλλει η αμερικανική κυβέρνηση στο μέλλον υπό τη μορφή συντάξεων και κάθε λογής επιδομάτων στους ανάπηρους του πολέμου! Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι η οικονομική αιμορραγία στο Ιράκ έχει οξύνει αφάνταστα το κοινωνικό ζήτημα στο εσωτερικό των ΗΠΑ (όπου οι ανασφάλιστοι φθάνουν τα 48 εκατ.), ενώ εξίσου αρνητικά έχει επιδράσει και στη διάθεση κονδυλίων για τη συντήρηση των δημόσιων υποδομών. Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι το κόστος για να επιδιορθωθούν οι 70.000 γέφυρες των ΗΠΑ, που μετά την κατάρρευση της γέφυρας του Μισισιπή στις 2 Αυγούστου αποκαλύφθηκε ότι έχουν δομικά προβλήματα στατικότητας, ανέρχεται σε 188 δισ. δολάρια. Θα μπορούσαν δηλαδή να επιδιορθωθούν με λιγότερα από τα μισά χρήματα που έχει στοιχίσει η καταστροφή του Ιράκ μέχρι τώρα!

Σε αυτό το φόντο, πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν την απόσυρση των Αμερικανών από το Ιράκ. Μετά ειδικά τη νίκη των Δημοκρατικών στις ενδιάμεσες εκλογές, στα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ γίνονται κυριολεκτικά μάχες για να ψηφιστεί η αποχώρησή τους. Στο πλευρό των Δημοκρατικών τάσσεται όχι μόνο ο φιλελεύθερος Τύπος της ανατολικής ακτής, όπως οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», αλλά και «γκουρού» της αμερικανικής διπλωματίας που βλέπουν, τη μια με το Γκουαντάναμο και το Αμπού Γκραΐμπ, και την άλλη με τις παταγώδεις πολεμικές αποτυχίες στο Αφγανιστάν και το Ιράκ, το κύρος των ΗΠΑ να έχει αγγίξει το μηδέν και οι σχέσεις των ΗΠΑ με παραδοσιακούς τους συμμάχους όπως η Τουρκία και η Σαουδική Αραβία να διέρχονται βαθιά κρίση. Χαρακτηριστικότερη περίπτωση ο Χένρι Κίσινγκερ, που με άρθρο του στον διεθνή Τύπο στις 3 Ιούλη ζήτησε από την Ουάσινγκτον την κατάρτιση ενός πολιτικού προγράμματος εξόδου από το Ιράκ.

Νέοι στόχοι για την αντίσταση

Σημαντικό ρόλο στην αποτυχία της αμερικανικής πολεμικής μηχανής να θέσει υπό τον έλεγχό της το Ιράκ, ακόμη και μετά την πρόσφατη αποστολή 30.000 επιπλέον στρατιωτών στο Ιράκ που προστέθηκαν στους 154.000 που ήδη στρατοπεδεύουν εκεί, έχει διαδραματίσει η ηρωική ιρακινή αντίσταση. Τα ελάχιστα πράγματα που γίνονται γνωστά για το πολιτικό της προφίλ και τα αιτήματά της διαψεύδουν μεγαλειωδώς την (επιτυχημένη δυστυχώς) επιχείρηση διασυρμού της που έχουν στήσει οι Αμερικανοί σε όλο τον κόσμο ταυτίζοντάς την με την Αλ Κάιντα ή με μανιασμένους φονταμενταλιστές του Ισλάμ που στερούνται προγράμματος ή ιδεολογίας.

Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Σε μια βαρυσήμαντη συνέντευξη που έδωσαν δύο στελέχη της ένοπλης ιρακινής αντίστασης στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν Γουίκλι» και η οποία δημοσιεύτηκε στις 27 Ιουλίου αποκαλύπτουν ότι έχουν αρνηθεί τη στήριξη από άλλες κυβερνήσεις γειτονικών κρατών, καταθέτουν την αποστροφή τους για τις μεθόδους της Αλ Κάιντα και τις αυξανόμενες τυφλές βομβιστικές επιθέσεις που οδηγούν στον θάνατο ανυποψίαστους πολίτες και, το σημαντικότερο, την πρόθεσή τους να συγκροτήσουν ένα ενιαίο πολιτικό μέτωπο, με γραφείο και επίσημο εκπρόσωπο στο εξωτερικό -πιθανόν στο Παρίσι που στην προμετωπίδα του θα έχει το αίτημα της αποχώρησης όλων των ξένων στρατών από το Ιράκ, την ενότητα της χώρας και την ανατροπή της προδοτικής σιιτικής κυβέρνησης του Αλ Μαλίκι, που ήδη πρέπει να πούμε ότι δοκιμάζεται μετά την αποχώρηση και των λίγων σουνιτών που συμμετείχαν σε αυτήν.

Η συγκρότηση σε πολιτικό μέτωπο της ιρακινής αντίστασης θα οξύνει την κρίση που διέρχονται οι ΗΠΑ μετά την παταγώδη αποτυχία τους στο Ιράκ επισπεύδοντας την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής.