Ο «αναχωρητής των Δολιανών»

Μετέωρος ιδεολογικά, κατά σύμβαση σοσιαλδημοκράτης, κατά κατάθεση ψυχής αμετακίνητος θαυμαστής της τακτικής του Λέοντα Μπρονστάιν Τρότσκι και επομένως αμετανόητος «κομματάνθρωπος».

Αν και παρήλθον οι χρόνοι, ο Κώστας Λαλιώτης παραμένει αμετακίνητος στο «όραμα» της άγουρης νιότης του

•Η οργάνωση του κόμματος αντικαθιστά το ίδιο το κόμμα, η Κεντρική Επιτροπή αντικαθιστά την οργάνωση, και τέλος ο «Ένας» αντικαθιστά την Κεντρική Επιτροπή.

Η φροντίδα και ο λογισμός του πάντα διακινήθηκαν στην ευθεία όχι να κάνει τη δράση του κόμματος πιο δημιουργική, όσο τον έλεγχο του κόμματος, μέσω του γραφειοκρατικού κομματικού μηχανισμού, και το κυριότερο, να δεσμεύσει το Κίνημα παρά να το επεκτείνει και να το δεσμεύσει στα νεφελώδη εγκεφαλικά οργανόγραμματά του!

Η ιδεολογική άνδρωση του πρώην «θείου βρέφους» την εποχή της Επταετίας των επίορκων συνταγματαρχών και την αμέσως μεταχουντική περίοδο διακινήθηκε στα θολά ύδατα των γκραμσιανών διδαχών και της λενινιστικής σκέψης.

Στην ιδεολογική αυτή μήτρα κυοφορήθηκε ο μεταδικτατορικός προσωποπαγής πολιτικός φορέας του Ανδρέα Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ, και στο κλίμα αυτό διαμορφώθηκε και η πολιτική σκέψη και απέρρευσε η πολιτική δράση του «αρκάδα αναχωρητή».

Ξένος με την ανθρωπιστική σκέψη του Ελληνικού Διαφωτισμού («Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος…») και άμοιρος των ουμανιστικών διακηρύξεων της Ευρωπαϊκής Σοσιαλδημοκρατίας.

•«Η Δημοκρατία είναι ένα έργο εμπιστοσύνης και μια πράξη τόλμης…» (Ζαν Ζωρές).

Ούτε υπέβαλε τη σκέψη του στη βάσανο των προβληματισμών για την πορεία προς τον ολοκληρωτισμό της Ρωσικής Επανάστασης, που ήδη από τις αρχές της δεύτερης δεκαετίας του προηγούμενου αιώνα, είχε διαβλέψει και προειδοποιήσει ο αρχηγός των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών Καρλ Κάουτσκι:

•«Επανάσταση που ξεκινά από πόλεμο είναι σημάδι αδυναμίας της τάξης που επαναστατεί και συχνά η αδυναμία για περαιτέρω αδυναμία, εξαιτίας της θυσίας που φέρνει μαζί της και εξαιτίας της ηθικής και πνευματικής παρακμής που ο πόλεμος προκαλεί…»

Για το «θείο βρέφος» την πρώτη μεταπολιτευτική περίοδο, «η Σοσιαλδημοκρατία παραμένει η Αριστερά του καπιταλισμού» και ως ο «έλληνας Ροβεσπιέρος» υπεραμύνεται της ιδεολογικής καθαρότητας του Κινήματος και πρωταγωνιστεί στον εξοβελισμό από το νεοσύστατο ΠΑΣΟΚ, ατόμων και ιδεών που ενέχουν το «στίγμα» της διαφορετικότητας. Και μάλιστα με μεθόδους, κάθε άλλο παρά δημοκρατικές, που σε πολλές περιπτώσεις εξικνούνται και στην «ηθική εξόντωση» του διαφορετικού!

Η χρήση της λενινιστικής σκέψης και τακτικής οδήγησε τον Κώστα Λαλιώτη στις λοξοειδείς ιδεολογικές περιπλανήσεις και πάντα στην πολιτική δράση του διακρίνεται μια επιφυλακτικότητα προς την έννοια των δημοκρατικών αρχών και διαδικασιών!

Ο Κώστας Λαλιώτης, ενώ διεκδικεί για τον εαυτό του το δικαίωμα της διαφωνίας, από τις θέσεις κομματικής εξουσίας στις οποίες βρέθηκε, αμφισβήτησε αυτό το δικαίωμα για τους «αιρετικούς» του Κινήματος. Μάλιστα ουδέποτε άφησε να διαφανεί η πίστη του στην πλουραλιστική και ανοικτή φύση της κοινωνίας.

Αν και διεκδικεί, μέσω των «δοξογράφων» του, τον ρόλο του «ιδεολογικού εγκεφάλου» του ΠΑΣΟΚ, εμφανής είναι η αδυναμία στο περιορισμένο θεωρητικό γραπτό έργο του να παρακολουθήσει τις μεταλλαγές στον χώρο των ιδεών που επισυμβαίνουν παγκοσμίως και ειδικότερα στον χώρο της Αριστεράς.

Η σημερινή κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, ιδεολογική, οργανωτική και πολιτική, στη διαμόρφωση της οποίας μεγάλο μέρος της ευθύνης επιμερίζεται και στον Κώστα Λαλιώτη, κυρίως για τη συγκεντρωτική εξουσία στην κομματική γραφειοκρατία και τον πρόεδρο, επικαιροποιεί τα λόγια του «αιρετικού» της ευρωπαϊκής Αριστεράς, Ζοζέφ Προυντόν:

•«Να σε κυβερνούν σημαίνει να σε παρακολουθούν, να σε επιθεωρούν, να σε κατασκοπεύουν, να σε κατευθύνουν… να σε ρυθμίζουν, να σου βάζουν ετικέτες… να σου κάνουν κήρυγμα, να σε ελέγχουν, να σε αξιολογούν, να σε ζυγίζουν, να σε λογοκρίνουν, να σε διατάζουν άνθρωποι που δεν έχουν ούτε το δικαίωμα ούτε τη γνώση, ούτε την αρετή να το κάνουν».

«Θετό μέλος» της «Δυναστείας των Παπανδρέου» την ακολουθεί και όταν, όπως στην περίπτωση του νυν προέδρου του Κινήματος, αυτοαναιρείται, ως προς τις διακηρύξεις της για ένα «ανοιχτό κόμμα», στα σύγχρονα ρεύματα της Κοινωνίας και την ελευθερία λόγου και θέσεων στο κόμμα.

Η χρήση αυτού του λόγου από το νεοσύστατο ΠΑΣΟΚ του τέλους της δεκαετίας του ’70 και της πρώτης περιόδου του ’80 του προηγούμενου αιώνα οδήγησε στην αντίστοιχη οργάνωση και τακτική και τη Συντηρητική Παράταξη, με επακόλουθο τη στρέβλωση της πορείας της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας, που άρχισε με τις πλέον ευοίωνες προοπτικές και αποκρυστάλλωσε στον τόπο δύο ανταγωνιστικά μπλοκ εξουσίας με ριζικώς αντιτιθέμενα σύνολα αξιών και κοινωνικών οραμάτων.

Ο πολιτικός αυτός λόγος βρίσκεται στις ρίζες της διαδικασίας της πολιτικής πόλωσης, πού ρίχνει τη βαριά σκιά της και αποτελεί ανασχετικό παράγοντα για την ανάπτυξη και την πρόοδο του τόπου.

Ο «Αναχωρητής των Δολιανών», και στις περιπτώσεις των υπεροριών του από το Κίνημα κατά την περίοδο του Ανδρέα Παπανδρέου και την εποχή του «Μίσους και του έρωτα» της μεσοβασιλείας Κώστα Σημίτη, επιδίωξε με την επιστροφή του στη Χαριλάου Τρικούπη, τη δικαίωση και την υστεροφημία.

Ο Κώστας Λαλιώτης ερωτοτροπεί με την ιδέα να διαδραματίσει για το ΠΑΣΟΚ τον ρόλο του Κιγκινάτου, όμως, ως προκύπτει, λανθάνει της σκέψης του ότι οι Κιγκινάτοι είναι χρήσιμοι στις κοινωνίες ουχί για τις δεξιότητές τους στους τακτικισμούς, αλλά αν κατά το διάστημα της αναχώρησής τους από τα εγκόσμια έχουν αποκαθαρθεί των προηγούμενων… αμαρτιών τους!