Η κιβωτός
Σε κάθε περίπτωση η ικανοποίηση αυτών των επιδιώξεων προϋποθέτει τον «έλεγχο» συλλογικών φορέων. Αφορμή γι’ αυτήν τη μελαγχολική διαπίστωση παίρνω από τις τελευταίες εξελίξεις στον σύνδεσμο αντιστασιακών (ΣΦΕΑ) «Σύνδεσμος Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974», τίτλος ιερός και καθαγιασμένος. Ο ΣΦΕΑ δεν είναι ένα απλό Σωματείο. Είναι μια κιβωτός αγωνιστικών, δημοκρατικών και ηθικών αξιών. Είναι ένας βωμός αίματος και θυσίας. Και έχει στόχο όχι μόνο τη μνήμη και τη θύμηση χαλεπών καιρών, όχι μόνο την απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς του αντιδικτατορικού αγώνα, αλλά είναι και θεματοφύλακας και προασπιστής διαχρονικών αρχών, άγρυπνος φύλακας ατομικών πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Έτσι ο Σύνδεσμος ήταν και πρέπει να παραμείνει έπαλξη διαρκούς αγώνα για την προάσπιση της Δημοκρατίας από κάθε μορφής αλλοίωση, από κάθε φθορά και διαφθορά και από κάθε προσπάθεια υπονόμευσης. Ναι, άγρυπνος φύλακας της Δημοκρατίας είναι ο Σύνδεσμος. Αυτό το επιτάσσουν και οι δύσκολοι καιροί. Αυτό εντέλλονται οι νεκροί του αγώνα. Ήταν ακόμα και πρέπει να ξαναγίνει μια κυψέλη συντροφικότητας και σύμπνοιας ανθρώπων που τους ένωσαν οι αγώνες, τα βασανιστήρια και ο πόνος, αλλά και το κοινό όραμα για μια ακηδεμόνευτη Δημοκρατία. Μέσα στους κόλπους του έβρισκε νόημα η έννοια της συναδέλφωσης και της συνύπαρξης ανθρώπων με διαφορετική κομματική ένταξη. Εκεί έβρισκαν την ευδοκίμησή τους τα υψηλά ιδανικά. Φαίνεται, όμως, ότι το πέρασμα των καιρών ξεθώριασε τα οράματα, άμβλυνε τις αγωνιστικές σχέσεις που διαμόρφωσε ο ενιαίος στόχος του αγώνα. Ταπεινές σκοπιμότητες και συγκυριακές επιδιώξεις ωφελιμιστικού χαρακτήρα έθεσαν εκ ποδών το όραμα και τους καταστατικούς στόχους του Συνδέσμου και τα ιδανικά φυλλορροούν. Και ήδη, φαινόμενα διχασμού έγιναν αισθητά. Τρομάζει κανείς με αυτήν τη σκέψη.
Και είναι κρίμα! Αν δεν υπάρξει έγκαιρη αποκατάσταση της ενότητας, κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε σε μορφές και οχήματα σαν εκείνα που εκφράζουν σήμερα την Ενιαία Εθνική και Αδιαίρετη Αντίσταση των Ελλήνων, διαιρετικά. Όμως, δεν είναι αυτή η μοίρα των αγώνων και των αγωνιστών. Ο Σύνδεσμος, δεν πρέπει να υπακούει σε σκοπιμότητες. Υπακούει και ακούει μόνο την κραυγή της σιωπής του αίματος των μαρτύρων του αγώνα. Εκφράζει την ενιαία αντιδικτατορική πάλη του λαού κατά της ξενοκίνητης δικτατορίας. Συντηρείτο καντήλι της μνήμης στους επώνυμους και ανώνυμους αγωνιστές. Τιμάόσους έδωσαν τη ζωή τους με αυταπάρνηση. Ιερουργεί στον ναό των ιερών και των οσίων της ελευθερίας και της Δημοκρατίας. Αυτός είναι ο Σύνδεσμος: Ναός των μαρτύρων και των μαρτυρησάντων χωρίς αιρέσεις και εξαιρέσεις.
Στο όνομα των αγωνιστών της ενιαίας αντιδικτατορικής αντίστασης, και πριν είναι αργά, ο Σύνδεσμος πρέπει να αποκτήσει την ενότητά του, τη συνοχή του και τη συντροφικότητά του. Να ανακτήσει τα ιδανικά και τις αξίες για τις οποίες αγωνίστηκε ο λαός μας. Ιδανικά και αξίες για τις οποίες θυσιάστηκαν οι Παναγούληδες, οι Μουστακλήδες, οι Μανδηλαράδες, οι Τσαρουχάδες, οι Έλληδες και αναρίθμητοι άλλοι ανώνυμοι αγωνιστές και από τις οποίες δεν επιτρέπονται ούτε παρεκκλίσεις ούτε αποκλίσεις. Να σφυρηλατήσει επίσης ο Σύνδεσμος τη συνείδηση ότι ως θεματοφύλακας αυτών των αγωνιστικών πατριωτικών και δημοκρατικών αξιών, οι οποίες συνεκφράστηκαν μέσα από τον αντιδικτατορικό αγώνα του λαού μας, είναι υπεράνω σκοπιμοτήτων. Δεν δικαιούμεθα να απογοητεύσουμε τον λαό. Θα ήταν κρίμα!