«Δόγμα» απεθνοποίησης…

Όμως η εθνική ταυτότητα, όπως παρατηρεί ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, David Miller, «δεν αποτελεί απλώς ψευδαίσθηση ούτε εξυπηρετεί αποκλειστικά κακούς σκοπούς. Οι ομάδες που είναι ενταγμένες σε ένα έθνος, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, μοιράζονται την ίδια γλώσσα, μια ιστορία μακράς συνύπαρξης και κοινά πολιτιστικά χαρακτηριστικά, τα οποία εκφράζονται σε λογοτεχνική μορφή και είναι έκδηλα στο φυσικό περιβάλλον, στον τρόπο με τον οποίο είναι χτισμένες οι πόλεις, στο τοπίο, στα μνημεία, στα κτίρια θρησκευτικού χαρακτήρα και ούτω καθεξής…».

Όμως άλλως πρεσβεύουν οι «φιλάνθρωποι» του Στέιτ Ντιπάρτμεντ!

Η ακολουθούμενη από τους συγκεκριμένους κύκλους τακτική μεταπλάσσεται σε προγράμματα με επωνυμίες υπεράνω υποψίας και βαρύγδουπους τίτλους, «Κέντρο για τη Δημοκρατία και τη Συμφιλίωση στη Νοτιοανατολική Ευρώπη» (CDRSEE), βασικός χρηματοδότης του περιώνυμου βιβλίου Ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού, ή του «Προγράμματος Κοινής Ιστορίας: Αποδόμηση Θεμάτων Εθνικού Μίσους» (Shared History Project: Deconstruction of National Hate Narratives), στο οποίο μετέχουν το αμερικανικό Πανεπιστήμιο Κολούμπια, το τουρκικό Σαμπανσί και το ελληνικό Πάντειο Πανεπιστήμιο. Βασικός καθοδηγητής του προγράμματος το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, καθώς και οι πρεσβείες των ΗΠΑ στην Άγκυρα, την Αθήνα και τη Λευκωσία.

Η αποκάλυψη αυτή δεν οφείλεται σε «εθνικιστικούς (!) κύκλους», αλλά στον καθηγητή συνεργάτη του Κολούμπια Ντέιβιντ Λ. Φίλιπς, ο οποίος σε άρθρο του στο επίσημο περιοδικό του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, «State», αναφέρει ότι ειδική μέριμνα δίδεται στη Μικρασιατική Καταστροφή και την εκατέρωθεν απάλειψη «αρνητικών αναφορών».

Ο ίδιος αμερικανός καθηγητής διευκρινίζει στο άρθρο του ότι προς τον σκοπό αυτόν «δημιουργήθηκαν ομάδες ερευνητών που θα μελετήσουν τα γεγονότα τα οποία δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια του καψίματος ή της φωτιάς -ή όπως αλλιώς αποκαλείται, αναλόγως με την εθνική οπτική γωνία- της Σμύρνης…».

Από τον Πενταγωνισμό στην απεθνοποίηση…

Στα ταραγμένα μεταπολεμικά χρόνια του Ψυχρού Πολέμου είχε διαμορφώσει το «δόγμα» του Πενταγωνισμού. Μέσω υποτροφιών και προσκλήσεων για «επισκέψεις ενημέρωσης», κυρίως σε στρατιωτικά και πολιτικά στελέχη των «σύμμαχων χωρών», στις ΗΠΑ, επεδείκνυε και προέβαλλε το πολεμικό, αμυντικό και επιθετικό, οπλοστάσιό της με στόχο την πρόκληση δέους και φόβου στους επισκέπτες για το «ακατανίκητο» της ισχύος της και τον πειθαναγκασμό σε υποταγή στα κελεύσματά της!

Στη μετα-ψυχροπολεμική περίοδο, τα κέντρα εξουσίας στην Ουάσινγκτον στη θέση του «δόγματος» του Πενταγωνισμού τοποθέτησαν το νέο «δόγμα» της απεθνοποίησης, με τη μορφή προγραμμάτων «Αποδόμησης Θεμάτων Εθνικού Μίσους»!

Στόχος, η αποδόμηση της ιστορικής μνήμης και ο εξωραϊσμός της γενοκτονίας, που διαπράχθηκε, είτε από την Οθωμανική Αυτοκρατορία είτε από τη διάδοχό της κεμαλική Τουρκία, σε βάρος των Αρμενίων, των Ποντίων, των Συροχαλδαίων και ειδικότερα του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Και στις ημέρες μας του πολυπληθούς κουρδικού στοιχείου.

Ο Ελληνισμός από την επομένη των σφαγών της Σμύρνης διακήρυξε την πολιτική αμνησικακία του προς τη νέα Τουρκία, χωρίς, όμως, και να διαγράψει από την ιστορική μνήμη του την ασιατική βαρβαρότητα των Νεοτούρκων.

Ακριβώς αυτήν την ιστορική μνήμη, κατ’ ανιστορικό τρόπο, επιδιώκουν να απαλείψουν η υπουργός Παιδείας, κ. Γιαννάκου και οι συγγραφείς της Ιστορίας ΣΤ’ Δημοτικού με το αδιόρθωτο πόνημά τους !

Τι και αν η Ιστορία φωτίζει την πορεία που ακολούθησε η ανθρωπότητα ως σήμερα και διευκολύνει την κατανόηση του παρόντος με βάση τη γνώση του παρελθόντος και επισημαίνει γεγονότα τυπικά και επαναλαμβανόμενα (Χίτλερ στη σύσκεψη των Ναζί για την «τελική λύση του εβραϊκού ζητήματoς»: «…Και ποιος θυμάται σήμερα τη γενοκτονία των Αρμενίων;») μέσα στην παγκόσμιο ροή.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο -και αυτό είναι κοινώς αποδεκτό από τους μελετητές της Ιστορίας- διευκολύνεται, ως ένα σημείο, και η πρόβλεψη του μέλλοντος, γιατί ό,τι συνέβη στο παρελθόν μπορεί να επαναληφθεί και στο μέλλον κάτω από ορισμένους όρους.

Όσοι αρνούνται τη σημασία των ιστορικών γεγονότων για το παρόν και το μέλλον και τα θεωρούν αποκλειστικά και μόνο γεγονότα του παρελθόντος, με σημασία και αξία μόνο για το παρελθόν, μεταβάλλουν την Ιστορία σε απλή αρχαιογνωσία και παρελθοντολογία, αποκόπτουν το παρελθόν από το παρόν και παραβλέπουν το αναμφισβήτητο γεγονός ότι μεταγενέστερες εποχές παραλαμβάνουν μορφές ζωής από το παρελθόν και δέχονται την επίδρασή του.

Τέλος, ως προς τις «διορθώσεις», που εξήγγειλε πομπωδώς η υπουργός Παιδείας στο περιώνυμο πόνημα, αρκεί να προσφύγει κανείς στις παρατηρήσεις του δάσκαλου, Κ. Δεσποτόπουλου («Καθημερινή», 7/8/07, στήλη επιστολών).

Γράφει ο σοφός καθηγητής (μόνο για εθνικισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί ο δεσμώτης του κολαστηρίου της Μακρονήσου):

– «Η διορθωτική δήθεν φράση για την καταστροφή της Σμύρνης ‘‘Οι Έλληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες’’, όχι απλώς δεν αρκεί για να εκφράσει το απαίσιο εκείνο ιστορικό γεγονός, αλλά ενέχει διπλό ψεύδος ή έστω λάθος.

Πρώτον, όσοι Έλληνες έφυγαν τον Σεπτέμβριο από τη Σμύρνη αναγκαστικά, δεν ήταν οι ‘‘Έλληνες’’ της Σμύρνης, αλλά μόνο τα παιδιά και οι γυναίκες των Ελλήνων της Σμύρνης, ενώ οι άνδρες Έλληνες κρατήθηκαν ως ‘‘όμηροι’’ και προωθήθηκαν προς τα βάθη της Μικράς Ασίας με πορεία εξοντωτική σε περιβάλλον εχθρικού πληθυσμού, ώστε πολλοί απ’ αυτούς να μην επιζήσουν από τις αφόρητες κακουχίες ή από επιθέσεις φονικές…

Δεύτερον, και ως προς τα γυναικόπαιδα της Σμύρνης δεν αληθεύει ότι ‘‘εγκατέλειψαν τα σπίτια τους’’: Όταν οι γυναίκες της Σμύρνης με τα παιδιά τους επιβιβάζονταν σε πλοία ελληνικά δίχως σημαία προς αναχώρηση για την Ελλάδα, τα σπίτια τους δεν υπήρχαν πια, ώστε να τα «εγκαταλείψουν» και μόνο υπήρχαν στη θέση τους ερείπια και στάχτη από την πυρπόληση των ελληνικών συνοικιών της Σμύρνης και της αρμενικής…».