Ανταρσία από τους γονείς κατά του βιβλίου

Εξοργισμένος (και κατάπληκτος) ο λαός από τον νέο εμπαιγμό του «κρυφού βιβλίου» είναι αποφασισμένος να φτάσει στα άκρα. Η εύστοχη φράση της γνωστής, έγκριτης δημοσιογράφου της «Καθημερινής» κυρίας Ελένης Μπίστικα: «Το μόνο που μένει σε μας είναι να μην το αγοράσουν οι γονείς και κηδεμόνες των παιδιών, τότε θα υπάρξει πρόβλημα και στις τάξεις και όχι μόνο… στα κανάλια», περιγράφει το ηλεκτρισμένο κλίμα που ήδη έχει δημιουργηθεί και σίγουρα θα οδηγήσει σε αλυσιδωτές εκρήξεις γενικής ανταρσίας (από γονείς, κηδεμόνες, μαθητές) κατά του βιβλίου-τέρας της κ. Γιαννάκου.

Συντριπτική παρέμβαση (για το παραμύθι των διορθώσεων) υπήρξε και από τον Ακαδημαϊκό κ. Δεσποτόπουλο, που τονίζει: «Η διορθωτική δε φράση για την καταστροφή της Σμύρνης. ”Οι έλληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες” όχι απλώς δεν αρκεί για να εκφράσει το απαίσιο εκείνο ιστορικό γεγονός, αλλά ενέχει και διπλό ψεύδος. Η πολιτική αμνησικακία δεν συνεπάγεται και ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΜΝΗΣΙΑ».

Τα πλήρη κείμενα των δύο σημαντικών επιστολών, του κ. Κ. Δεσποτόπουλου και της κυρίας Ελένης Μπίστικα έχουν ως εξής:

Κ. Δεσποτόπουλος: «Διπλό λάθος»

«Κύριε διευθυντά,

Εξαγγέλθηκαν οι διορθώσεις ημαρτημένων του επίμαχου σχολικού βιβλίου Iστορίας. Περιορίζομαι να επισημάνω τη θλιβερή αστοχία μιας από αυτές, σχετικής με θέμα ιδιαίτερης ευαισθησίας μου.

Η διορθωτική δήθεν φράση για την καταστροφή της Σμύρνης. «Οι Έλληνες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε δραματικές συνθήκες», όχι απλώς δεν αρκεί για να εκφράσει το απαίσιο εκείνο ιστορικό γεγονός, αλλά και ενέχει διπλό ψεύδος ή έστω λάθος.

Πρώτον, όσοι Έλληνες έφυγαν τον Σεπτέμβριο από τη Σμύρνη αναγκαστικά, δεν ήταν οι «Έλληνες» της Σμύρνης, αλλά μόνο τα παιδιά και οι γυναίκες των Ελλήνων της Σμύρνης, ενώ οι άνδρες Έλληνες κρατήθηκαν ως «όμηροι» και προωθήθηκαν προς τα βάθη της Mικράς Aσίας με πορεία εξοντωτική σε περιβάλλον εχθρικού πληθυσμού, ώστε πολλοί από αυτούς να μην επιζήσουν από τις αφόρητες κακουχίες ή και από επιθέσεις φονικές. (Θυμούμαι στον προσφυγικό συνοικισμό Bύρωνος πολλές οικογένειες ήταν χωρίς πατέρα, χαμένον στην απάνθρωπη εκείνη ομηρία).

Δεύτερον, και ως προς τα γυναικόπαιδα της Σμύρνης δεν αληθεύει ότι «εγκατέλειψαν τα σπίτια τους»: Όταν οι γυναίκες της Σμύρνης με τα παιδιά τους επιβιβάζονταν σε πλοία ελληνικά δίχως σημαία προς αναχώρηση για την Ελλάδα, τα σπίτια τους δεν υπήρχαν πια, ώστε να τα «εγκαταλείψουν» και μόνο υπήρχαν στη θέση τους ερείπια και στάχτη από την πυρπόληση των ελληνικών συνοικιών της Σμύρνης και της αρμενικής.

Τα πλοία εκείνα της εξόδου προς την προσφυγιά ήταν μεστά θρήνου και οδυρμού των παιδιών και των γυναικών για τους πατέρες και τους συζύγους ομήρους των Τούρκων. Βρισκόμουν και εγώ, παιδάκι τότε, σε κάποιο από τα πλοία εκείνα της οδύνης. Και είχε κρατηθεί και ο πατέρας μου όμηρος.

Από ετών διακηρύσσω την πολιτική αμνησικακία και προς την Τουρκία, υπήρξα μάλιστα και ο πρώτος πρόεδρος της Eπιτροπής Ιπεκτσί για την ανάπτυξη της φιλίας μεταξύ ελληνικού λαού και τουρκικού λαού. Η πολιτική αμνησικακία όμως δεν συνεπάγεται και ιστορική αμνησία, δηλαδή ανευλάβεια προς τη μνήμη των μαρτύρων της μεγάλης εκείνης εθνικής συμφοράς.

Κ. ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ακαδημαϊκός»

Ελένη Μπίστικα: «Τον λόγο έχουν οι γονείς»

«Αγαπητέ συνάδελφε
κ. Αντώνη Καρκαγιάννη,

Σας συμπαθώ και σας θαυμάζω που αγαπάτε την ιδιαιτέρα πατρίδα σας, τα ιστορικά Αμπελάκια Θεσσαλίας και αναγνωρίζω ότι ως Θεσσαλός λέτε τη γνώμη σας θαρρετά. Ωs κόρη του Γεωργίου Θεοφάνους Κατραμόπουλου και της Ελισάβετ Ιωάννη Σπανούδη, που γεννήθηκαν στη Σμύρνη, έφυγαν με τα καράβια της προσφυγιάς και γνωρίστηκαν, νέα παιδιά, στο επιτεταγμένο Μέγαρο Μαυρομιχάλη στην Αθήνα, για να παντρευτούν και να κάνουν οικογένεια, πρέπει το ίδιο θαρρετά να υπερασπιστώ τη δική μου πατρίδα, τη γενέτειρα των γονιών μου και λοιπών συγγενών που αναπαύονται, πρόσφυγες πρώτης γενιάς πλέον, στο Κοιμητήριο Νέας Σμύρνης.

Αν και γεννήθηκα στην Αθήνα, θεωρώ ως πατρίδα μου τη Σμύρνη και είμαι περήφανη για τη ρίζα αυτή της καταγωγής μου. Επίσης, αισθάνομαι υπεύθυνη για τη διατήρηση της ιστορικής μνήμης και η αρθρογραφία μου στην «Κ» και ιδιαίτερα στο «Σημειωματάριο» το αποδεικνύει (βλέπε «Προσφυγικές πολυκατοικίες λεωφόρου Αλεξάνδρας»). Γι’ αυτό γράφω σήμερα σε απάντηση του άρθρου σας της περασμένης Kυριακής, που μιλάτε για «κωμωδίες και παραστάσεις».

Η πατρίδα των γονιών μου και η δική μου δεν υπάρχει πια. Υπάρχει σε μια σελίδα Iστορίας και αν αυτή η σελίδα σχιστεί ή αλλοιωθεί ή εντέχνως παρουσιαστεί ειδικά σε ένα βιβλίο Iστορίας όπως αυτό το επίμαχο της ΣΤ’ Δημοτικού, τότε η πατρίδα μου η Σμύρνη παύει να υφίσταται.

Το ιστορικό γεγονός της πυρπόλησής της ως τη θάλασσα από τους Tούρκους, ώστε να αναγκαστούν οι Έλληνες της Σμύρνης να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τις περιουσίες τους και να ‘ρθουν με τα ρούχα που φορούσαν στην Ελλάδα πρόσφυγες, πρέπει να μείνει καταγεγραμμένο ως έχει. Αλλιώς, μαθήτριες, όπως η εγγονή μου Ελένη – Ελισάβετ, που θα το διδαχθεί φέτος στη ΣΤ’ Δημοτικού του Τοσιτσείου Eκάλης, θα πάψουν να πιστεύουν στο σχολικό βιβλίο, γιατί έχει ακούσει τον προπάππο της να διηγείται τα όσα έγιναν, χιλιάδες φορές, με δάκρυα στα μάτια. Το βιβλίο αυτό πρέπει να αποσυρθεί γιατί παρουσιάζει την ιστορία μας αλλοιωμένη, για λόγους που οι συγγραφείς γνωρίζουν πολύ καλά, και ας λένε άλλα. Το μόνο που μένει σε μας είναι να μην το αγοράσουν οι γονείς και κηδεμόνες των παιδιών και τότε θα υπάρξει πρόβλημα και στις τάξεις και όχι μόνο… στα κανάλια.

Με αγάπη
ΕΛΕΝΗ ΜΠΙΣΤΙΚΑ –
ΚΑΤΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ
Αντιπρόεδρος Ενώσεως Σμυρναίων»

Ιστορία «χωρίς αίματα»

Σχολιάζοντας τα «Ματωμένα χώματα» της Διδώς Σωτηρίου, ο επίτιμος σύμβουλος του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου κ. Δ. Κ. Βώρος παρατηρεί: Ενέργεια υστερόφρονη, μάλλον σπασμωδική, κίνηση διπλωματικά ατυχής, προσφορά» παιδαγωγικά ασύμβατη για 12χρονα παιδιά, αλλά αποκαλυπτική ότι η συγγραφική ομάδα μέσα στη σύγχυση που προκάλεσε μπέρδεψε με αίματα την ιστορία «χωρίς αίματα», που κατασκεύασε.

Ατοπήματα θηλυκού γένους…

Ο διευθυντής της εφημερίδας «Χριστιανική Δημοκρατία», Εμμανουήλ Μηλιαράκης, γράφει για το «Π»:

«Αστοχίες, λάθη, και ιστορικά ατοπήματα» υπήρχαν στο βιβλίο της ιστορίας ΣΤ΄ Δημοτικού που «αναγνωρίστηκαν από τη συγγραφική ομάδα», αυτά δήλωσε η υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Μαριέττα Γιαννάκου την Πέμπτη 2-8-2007.

Την Κυριακή 5-8-2007 η επικεφαλής της συγγραφικής ομάδας Μ. Ρεπούση δηλώνει στην «Ελευθεροτυπία»: «Υπήρξαν αστοχίες και λάθη» όχι όμως ιστορικά ατοπήματα και ήταν λάθος της υπουργού να αποδώσει την παραδοχή τους στη συγγραφική ομάδα».

Για τη ΧΔ η όλη φιλοσοφία και στόχευση του βιβλίου ήταν και παραμένει άτοπη. Όμως η αρμοδία υπουργός που στην αρχή και εκείνη δήλωνε ότι οι αντιδράσεις προέρχονται από κάποιες μειοψηφίες εθνικιστών, τώρα που ομολογεί η ίδια ότι το βιβλίο περιέχει όχι μόνο λάθη και αβλεψίες αλλά και ιστορικά ατοπήματα οφείλει να απαντήσει:

1 Ποιά ήταν τα ατοπήματα αυτά και κυρίως με ποιο τρόπο θα αποκατασταθεί η ιστορική αλήθεια στη συνείδηση των παιδιών που διδάχτηκαν «τα ιστορικά ατοπήματα»;

2 Εφ’ όσον, όπως είπε η κ. Γιαννάκου η συγγραφική ομάδα δέχτηκε ότι υπήρχαν «ιστορικά ατοπήματα», τότε με ποιά λογική ποιά δεοντολογία, ποιό νόμο δεν κινήθηκαν οι διαδικασίες άρσης της απόφασης που ανέθετε στην ομάδα αυτή τη συγγραφή του βιβλίου;

«Λάθη και αβλεψίες» συναντώνται σε πλήθος συγγραμμάτων και διορθώνονται, «τα ατοπήματα» όμως φανερώνουν ή άγνοια του συγγραφέα για το αντικείμενο που του ανατέθηκε να πραγματευθεί ή σκοπιμότητα.

Και στη μια και στην άλλη περίπτωση είναι αδιανόητο να συνεχίζουμε να τον θεωρούμε άξιο να περατώσει το έργο που του ανέθεσε η Πολιτεία. Εκτός εάν η άγνοια ή η σκοπιμότητα χαρακτηρίζει και τον εκπρόσωπο του αναθέτοντος.

Βέβαια, όπως ήταν αναμενόμενο η συγγραφέας Μαρία Ρεπούση κατσάδιασε την υπουργό Μαριέττα Γιαννάκου και είπε ότι ήταν «λάθος της υπουργού» να πεί ότι η συγγραφική ομάδα αναγνώρισε την ύπαρξη ιστορικών ατοπημάτων». Μόνο «λάθη και αβλεψίες» δεχτήκαμε ότι υπήρχαν πρόσθεσε.

Τώρα αν το κατσάδιασμα της Μαρίας στη Μαριέττα ή το άδειασμα της Μαριέτας στη Μαρία που προηγήθηκε, είναι δικαιολογημένα, αυτό μας είναι αδιάφορο. Μας ενδιαφέρει να αρθεί το ατόπημα της κυβέρνησης να διατηρήσει σε ισχύ ένα βιβλίο που έχει κριθεί άτοπο στη δομή, φιλοσοφία και στόχευσή του».

Εύστοχη εξάλλου είναι και η παρατήρηση του επίτιμου Αρχηγού ΓΕΣ, στρατηγού Δ. Αλευρομάγειρου:

«Και όμως και με αυτό το Πρ. Διάταγμα που αφορά στη «συνεννόηση» με την άλλη, την τουρκική πλευρά… κανένας δεν υποχρέωσε τους Ευθυμίου και Μαρι(ον)έττα να είναι συμβιβασμένοι (εκτός αν έγιναν συμφωνίες, κάτω από το τραπέζι…)

Δύστυχη Ελλάδα…»