«Τακτική Αβραμό…»

Βεβαίως ο Δημήτρης Αβραμόπουλος δεν καινοτόμησε. Πριν από πενήντα χρόνια ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο Πρεσβύτερος, με την εύνοια των τότε ανακτορικών κύκλων, ίππευσε του Συντηρητικού Χώρου, και σε ελάχιστο χρονικό διάστημα καθυπόταξε τα «Τζάκια» της Παράταξης και αναδείχθηκε στον αδιαφιλονίκητο ηγέτη της.

Ο Δ. Αβραμόπουλος με αφετηρία τον Δήμο της Αθήνας «σε λάθος χρόνο, σε λάθος τόπο, σε λάθος κόμμα», (το «Κίνημα των Ελευθέρων Πολιτών»), όπως η πεζή πραγματικότητα κατέδειξε, ναυάγησε και από τα συντρίμμια των πολιτικών φιλοδοξιών του, στην πριν και μετά το «ναυάγιο» περίοδο, δεν κατόρθωσε να συγκροτήσει μία άξια λόγου «ιδεολογία», η οποία στο πολιτικό πεδίο να καλύπτει το αληθές, το ψευδές και το πολιτικό.

Οι «ιδεολογίες», ως γνωστόν, σε αντίθεση με τις πολιτικές θεωρίες, διεκδικούν την απόλυτη αλήθεια και χρησιμοποιούνται όχι απλώς για να ερμηνεύουν τον κόσμο, αλλά φιλοδοξούν, κυρίως, να ξεσκεπάζουν τις εσφαλμένες πεποιθήσεις των αντιπάλων.

«Ναυαγός», πλέον, προσέτρεξε προσήλυτος στον ηγούμενο των «Νέων τζακιών» του Συντηρητικού Χώρου, τον Κ. Καραμανλή τον Νεώτερο και με την τακτική του «εισοδισμού», κατά την προσφιλή μεθοδολογία των Τροτσκιστών, ευελπιστεί να αλώσει τον πολιτικό χώρο εκ των έσω!

Στο σημείο, όμως, αυτό ανακύπτει το κρίσιμο στοιχείο του διαγκωνισμού των φιλοδοξιών του Δ. Αβραμόπουλου με τις αντίστοιχες της κας Ντόρας Μπακογιάννη, εκπροσώπου της «φαμίλιας Μητσοτάκη», η οποία «θεία βουλήσει», πιστεύει ότι τόσο στην ίδια όσο και στην οικογένειά της η Πατρίδα οφείλει πλουσιοπάροχο σίτιση στο Δημόσιο Πρυτανείο!

Ο Μακιαβέλι, σε αντίστοιχη περίπτωση («Διατριβές στα δέκα πρώτα βιβλία του Τίτου Λίβιου»), συνιστά την αποκοπή μίας οικογένειας από τη διαχείριση Δημόσιων Αξιωμάτων, αν περισσότερα τους ενός μέλη της σιτίζονται (συνταξιοδοτούνται) από το Δημόσιο Πρυτανείο! Εξειδικεύει δε την περίπτωση επικαλούμενος την αναφορά του Τίτου Λίβιου στην ιστορία ενός πλούσιου Ρωμαίου που κατά τη διάρκεια ενός λιμού πρόσφερε φαγητό στους φτωχούς. Οι Ρωμαίοι τον καταδίκασαν σε θάνατο, διότι θεώρησαν ότι δημιουργούσε οπαδούς, προκειμένου να γίνει τύραννος!

Ο Δ. Αβραμόπουλος, αναμφιβόλως δεν ασπάζεται τις «θέσεις Μακιαβέλι», αλλά δεν παρακάμπτει ότι το γεγονός αυτό σκιαγραφεί τη διελκυστίνδα μεταξύ της Ηθικής και της Πολιτικής.

Ο ίδιος και σε κάθε παρουσιαζόμενη ευκαιρία, δεν παραλείπει να προβάλλει το γεγονός ότι ο τρόπος που κρίνουμε κάθε πολιτική πράξη εξαρτάται από την άποψη που έχουμε για την ίδια την Πολιτική.

Και αυτά στο θεωρητικό σκέλος της πολιτικής. Στην καθημερινή πρακτική όμως, ως υπουργός Υγείας, εμφανίζεται ότι επιδιώκει να ευεργετεί τους μη έχοντες με προφανή στόχο την αύξηση της πολιτικής του δύναμης.

Ο Αρκάς πολιτικός μετέρχεται αυτή την τακτική, χωρίς να παραγνωρίζει ότι με ηθικούς όρους η φιλανθρωπία, η ελεημοσύνη και ο αλτρουισμός είναι αξιοθαύμαστες μεν αρετές, αλλά με πολιτικούς όρους προέχει πάντοτε η συλλογική ευημερία, η κοινωνική δικαιοσύνη. Διότι κατά τον στρυφνό ιρλανδικής καταγωγής Μπέρναρ Σω, «το πρόβλημα σε μία κοινωνία δεν είναι να υπάρχουν καλοί Σαμαρείτες, αλλά να μην υπάρχουν ληστές…»

Η μέχρι σήμερα παρουσία του Δ. Αβραμόπουλου σε θέσεις και αξιώματα εξουσίας αναδεικνύει την αποκαλούμενη «τακτική Αβραμό»: «Όπως όλα τα πράγματα στη ζωή και η Πολιτική -κυρίως-επιτάσσει τη λήψη δύσκολων αποφάσεων και το βολικότερο πράγμα στην περίπτωση των δύσκολων αποφάσεων είναι η αποφυγή τους…»

Οι εντός και εκτός Συντηρητικής Παράταξης προβληματιζόμενοι για την «τακτική Αβραμό» συγκαταλέγουν τον νυν υπουργό Υγείας «στους αστούς ατομικιστές, δηλαδή άτομα τα οποία υποφέρουν από την ψευδαίσθηση ότι είναι αυτοδημιούργητοι και αντιστοιχούν σ’ αυτούς που με χριστιανικούς όρους υποφέρουν από το αμάρτημα της υπεροψίας: έχουν θέσει εαυτόν στο κέντρο του σύμπαντος αντί του Θεού (ή της Κοινωνίας)…».

Κατά προέκταση αυτής της ερμηνείας, «η ιδιοτέλεια είναι αμάρτημα επειδή ανακηρύσσει τον εαυτό ανεξάρτητο από την Κοινωνία. Το ιδεώδες -προστίθεται – θα ήταν να συνεισφέρουμε αλτρουιστικά στην Κοινωνία, γινόμενοι αποδέκτες των υγειονομικών, εκπαιδευτικών και άλλων υπηρεσιών, που προσφέρονται ισότιμα σε όλους…»

«Cui bono?», ποιος επωφελείται; διερωτώντο σε αντίστοιχες περιπτώσεις οι Ρωμαίοι… Ο διακατεχόμενος από το «αμάρτημα της υπεροψίας», σύμφωνα με τους χριστιανικούς όρους, Δ. Αβραμόπουλος, δυσκόλως θα αποφύγει το υπεροπτικό «ΕΓΩ…» Όμως κατά τον ερευνητή του ερέβους της ανθρώπινης ψυχής, Ζίγμουντ Φρόυντ, «το Εγώ είναι ένα από τα στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας που πρέπει να γίνει κυριαρχικό και να ρυθμίζει συνειδητά τη σωστή σχέση ανάμεσα στο άτομο και την Κοινωνία…»