Η 33η επέτειος

Πάντως έτσι ή αλλιώς περιμέναμε η «33η επέτειος» να πυροδοτήσει τον προβληματισμό για τα πολιτικά αδιέξοδα του κομματικού συστήματος που παραμένει σχεδόν αναλλοίωτο από το 1974 έως και σήμερα – δυστυχώς ούτε ένα άρθρο σχετικό δεν είδαμε ούτε μια πρόταση διεξόδου δεν ακούσαμε.

• Κι όμως το πολιτικό αδιέξοδο των κομματικών σχηματισμών είναι εμφανέστατο. Από τη μια ΚΚΕ και ΣΥΝ, χωρίς πρόταση εξουσίας, περιορίζονται σε ρόλο κομμάτων διαμαρτυρίας που εξαντλούν την πολιτική τους εμβέλεια και εξαντλούνται σε συνδικαλιστικού τύπου δράσεις και από την άλλη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ που εναλλάσσονται στην εξουσία, υποσχόμενα μια «καλύτερη και πιο διαφανή διαχείριση». Δεν είναι καθόλου τυχαίο το ότι κάθε «ομάδα διακυβέρνησης», είτε της ΝΔ είτε του ΠΑΣΟΚ, αδυνατεί να σπάσει τον επταετή κύκλο φθοράς. Έτσι, ανά επταετία (με λαμπρή εξαίρεση τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη)… έχουμε εναλλαγή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Το κακό είναι πως παρά τις πολιτικοϊδεολογικές διαφορές τους τα δύο κόμματα εξουσίας αντιμετωπίζουν το κράτος ως «λάφυρο». Σε κάθε αλλαγή διακυβέρνησης βλέπουμε έναν «στρατό», πότε «γαλάζιο» και πότε «πράσινο», να καταλαμβάνει τις θέσεις κλειδιά του κρατικού μηχανισμού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα, να καθιερώνει καθεστώς «κολλητών» και «ημητέρων», δηλαδή καθεστώς αναξιοκρατίας και παράλυσης, κι όπως είναι φυσικό μετά ταύτα προκύπτει μια ανάπηρη και αναποτελεσματική δημόσια διοίκηση, πλήρως κομματικοποιημένη!

• Ταυτόχρονα τα δύο κόμματα εξουσίας αδυνατούν να διαμορφώσουν ένα πλαίσιο συναίνεσης, ακόμα και σε ζητήματα που οι απόψεις τους συγκλίνουν, ακολουθώντας τη λογική του «απόλυτα κακού» για τον αντίπαλο και κρατώντας το «απόλυτα καλό» για τον εαυτό τους. Μέσα από τη λογική του «μαύρου – άσπρου» έρχεται ως φυσικό επακόλουθο η χωρίς αρχές κομματική αντιπαράθεση, με ό,τι αυτή συνεπάγεται. Έτσι το αδιέξοδο του πολιτικού συστήματος (ως έχει) ολοκληρώνεται και ήδη δείχνει εμφανέστατα σημάδια ασφυξίας…

ΥΓ.: Τον Αύγουστο θα ασκήσουμε το καθιερωμένο δικαίωμά μας, των διακοπών, και θα επανέλθουμε τον Σεπτέμβριο.