επί του πιεστηρίου

Η καλυτέρευση των συνθηκών ζωής, οι αυτοματισμοί, τα τεχνικά μέσα που αχρηστεύουν τη φύση, αποδεικνύεται ότι έχουν κόστος βαρύ. Συν και τη συμπεριφορά μας, που επιμένουμε στη συνήθεια να πετάμε στους δρόμους ό,τι δεν μας χρειάζεται. Πόσοι, άραγε, καπνιστές συνειδητοποιούν ότι μπορούν να είναι… εμπρηστές που από απροσεξία λαμπάδιασαν μια δασική περιοχή με το τσιγάρο που πέταξαν, περνώντας από κει με το αυτοκίνητό τους; Ή αν πήραν φωτιά ξερά χόρτα από γυαλιά σπασμένα ή κάποιο μπουκάλι που πετάξαμε. Άσε τη ζημιά που κάνουν στο έδαφος οι πλαστικές σακούλες και στις θάλασσες και τα υπόγεια νερά τα απορρυπαντικά, που όσο πιο γρήγορα καθαρίζουν, σαν τον Μίστερ Φόρτε, τόσο μεγαλύτερη ζημιά κάνουν…

Από μας λοιπόν εξαρτάται αν θα είναι μόνιμες και θα χειροτερεύουν οι πρωτοφανείς συνθήκες που ζήσαμε φέτος τον Ιούλιο. Χωρίς κόπο μπορούμε να γυρίσουμε πίσω το ρολόι.

Προς το παρόν, ευχές ο Αύγουστος, που αρχίζει την Τρίτη και ημερολογιακά κλείνει το καλοκαίρι, να ‘ναι… κρύος!

Δεν θα συμφωνήσουμε με τις θριαμβευτικές κορώνες με τις οποίες συνάδελφοι αλλά και πολιτικοί υποδέχθηκαν τη νίκη του Ερντογάν. Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για θρίαμβο όταν παίρνεις λιγότερες έδρες απ’ αυτές που είχες και να μην περνάς τον πήχυ που είχες βάλει για να εφαρμόσεις την πολιτική σου.

Ξανά και η καραμέλα ότι ο Ερντογάν θριάμβευσε με το 48% που πήρε και ήταν χαστούκι στους στρατηγούς –καλά, αν ήθελαν να τον κοντράρουν θα ʼπαιζαν με τον Μπαϊκάλ ή τους «Γκρίζους Λύκους» και δεν θα ‘βρισκαν κάποιον με μεγαλύτερη απήχηση στον λαό;– και ότι θα συνεχίσει τις μεταρρυθμίσεις! Πού τις είδατε, ρε παιδιά, τις μεταρρυθμίσεις όλα αυτά τα χρόνια; Τι άλλαξε στην Τουρκία; Σε ποιο ποτήρι έβαλε νερό; Σε ποιες υποχρεώσεις που είχε υπογράψει –διεθνείς συνθήκες, συμφωνία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση– ήταν συνεπής; Σε καμία. Τους όρους της θέλει πάντα η Τουρκία να επιβάλλει…

Πάψτε λοιπόν να κοροϊδεύετε τον κόσμο…

Ακούσαμε κάποιους να μιλούν για… καλύτερες μέρες των ελληνοτουρκικών σχέσεων… Καλά, άσχετοι είναι οι άνθρωποι… Μακάρι να βελτιώνονταν όλα αυτά τα χρόνια των συνεχών υποχωρήσεων στη βάση της περιβόητης στρατηγικής της «βήμα με βήμα προσέγγισης» (step by step), που είχαν κάνει σημαία οι Σημίτης – Γιώργος και συνεχίστηκε με τον Καραμανλή.

Όλα αυτά τα χρόνια που κυβερνούσε ο Ερντογάν έκανε ένα βήμα πουθενά; Λιγόστεψαν οι παραβιάσεις, άνοιξε η Σχολή της Χάλκης –για το Οικουμενικό Πατριαρχείο μέχρι δικαστική απόφαση ότι είναι… σωματείο έβγαλαν– μήπως επιστράφηκαν οι ελληνικές περιουσίες που άρπαξαν το 1965, από την Κύπρο έφυγε έστω ΕΝΑΣ, για… δείγμα, στρατιώτης του «Αττίλα»;

Βέβαια, για να ‘μαστε ειλικρινείς, τι να σου κάνει ο Ερντογάν, όταν όλοι οι τούρκοι πρωθυπουργοί, όσο θυμόμαστε από το ’65 και εδώ, ποτέ δεν άπλωσαν το χέρι για καλή γειτονία χωρίς επεκτατικές βλέψεις. Αυτή είναι η πάγια πολιτική τους. Μόνιμη επιδίωξη η επέκταση. Ο Οζάλ το είχε πει ωμά: Όνειρό μας είναι η ανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Κάποιοι από τη σημερινή κυβέρνηση παγιδεύονται από κάποια έργα, π.χ. οι αγωγοί φυσικού αερίου, που εγκαινιάσαμε. Ότι έτσι αναπτύσσεται η συνεργασία και αυτή θα ημερέψει τα πράγματα. Μακάρι να ήταν έτσι, αν και υποβαθμίζουν το γεγονός ότι οι Τούρκοι αποκτούν άλλο ένα κλειδί εκβιασμού, να μας κλείσουν τις βάνες…

Άλλωστε αν είχαν πρόθεση να… αγαπηθούμε είναι τόσα τα… δώρα και τα… προικιά που τους έχουμε προσφέρει –η βίζα για την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση ήταν όλα τα λεφτά και το όνειρο για τα 66 εκατ. κατοίκους της Τουρκίας– που θα έπρεπε να απαιτήσουν εκείνοι κι όχι εμείς την αλλαγή σελίδας…

Ας μην κρατάνε λοιπόν οι πολιτικοί μας, με πρώτη την κυβέρνηση, μεγάλα καλάθια, γιατί σίγουρα θα απογοητευθούν και θα καταλάβουν επιτέλους ότι η μόνη γραμμή είναι το όριο μέχρι το οποίο υποχωρείς…

Σημ. «Π»: Η εφημερίδα μας δικαιούται να υπερηφανεύεται ότι ήταν η μόνη απ’ όλες τις ελληνικές εφημερίδες αλλά και τα κανάλια που επεσήμανε ότι το μαγικό κλειδί του Ερντογάν δεν είναι η αυτοδυναμία, γιατί αυτό δεν αμφισβητείτο, αλλά οι 367 έδρες που θα του άνοιγαν τον δρόμο για την αλλαγή στο Σύνταγμα.

Επίσης το «Π» αποκάλυπτε ότι δημοσκόπηση εταιρείας, που είχε προβλέψει με ακριβεία το ποσοστό των προηγούμενων εκλογών, έδινε στον Ερντογάν 48%, ενώ σημείωνε ότι θα μπουν στη Βουλή οι «Γκρίζοι Λύκοι» και οι ανεξάρτητοι.

Άλλη μια επιβεβαίωση ότι διαβάζοντας το «ΠΑΡΟΝ» ΞΕΡΕΤΕ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ.

Λάθος, λάθος, λάθος… Η παρουσία του πρωθυπουργού στα εγκαίνια αρχαιολογικής έκθεσης για τον Πραξιτέλη την ώρα που καίγονταν σπίτια, οι φλόγες απειλούσαν ζωές και οι χωριάτες έτρεχαν αλλόφρονες να σωθούν, κλαίγοντας για το βιος τους που έχαναν… Η θέση σας, κύριε Καραμανλή, ήταν αλλού… Και ο κόσμος αλλιώς σας πίστευε..

Aπόντες στην κηδεία των δύο θαρραλέων πιλότων της Πολεμικής μας Αεροπορίας, που κυριολεκτικά «βούτηξαν» για να σώσουν σπίτια που απειλούσαν οι φλόγες, ήταν ο υπουργός Άμυνας Βαγγέλης Μεϊμαράκης και ο τοπικός αρμόδιος (λόγω Θεσσαλονίκη όπου έγινε η κηδεία) υπουργός Μακεδονίας-Θράκης, Γιώργος Καλαντζής.

Τα σχόλια περιττεύουν… όταν ευαισθησία δεν υπάρχει…

Δηλαδή, η πάλαι ποτέ αδέσμευτη, πρώτη φορά στα 33 χρόνια του βίου της ακούει, βλέπει, μαθαίνει για σημειώματα βουλευτών και υπουργών για διορισμούς, μεταθέσεις και προαγωγές; Αυτά δεν γίνονταν επί ΠΑΣΟΚ; Ας ξεφυλλίσει τα παλιά φύλλα της και ασφαλώς θα… θυμηθεί τι έχει γράψει, που κάθε άλλο παρά επιβεβαιώνουν τα περί αδέσμευτης. Βλέπεις, ο κόσμος ξεχνάει…

Εμείς δεν θα ρίξουμε την πέτρα του αναθέματος στον αρχηγό της Πυροσβεστικής, για την κόλαση που ζει η χώρα και οι κάτοικοι εδώ και ενάμιση μήνα και δεν αμφισβητούμε τις ηρωικές προσπάθειες των πυροσβεστών μας… Αλλά, αρχηγέ, αγαπητέ κύριε Κόη, την ώρα που καιγόντουσαν δεκάδες περιοχές, τι δουλειά είχες στη δεξίωση του Προέδρου της Δημοκρατίας; Όσοι σας είδαν αυτό που σκέφθηκαν ήταν καλά οι άλλοι καίγονται και αυτός διασκεδάζει;

Δεν συνηθίζουμε να μοιράζουμε εύσημα… Όμως υπάρχουν στιγμές που πρέπει ο κόσμος να ξέρει ότι πίσω από τα κτίρια υπάρχουν κάποιοι που έχουν ξεχάσει το σπίτι τους, ακόμα και την υγεία τους. Και πολλές φορές βρίσκονται στον τοίχο, φορτωμένοι τον σταυρό, γιατί όταν το σπίτι σου καίγεται, όταν κινδυνεύει το βιος σου, τα βάζεις μ’ αυτούς που έχουν το πόστο χωρίς να ξέρεις ότι την ίδια αγωνία ζουν μαζί σου. Όλα αυτά τα σημειώνουμε έχοντας υπόψη τον Προκόπη Παυλόπουλο, που όλες αυτές τις μέρες της φωτιάς έζησε στιγμή προς στιγμή την τραγωδία, και δεν πέρασε λεπτό χωρίς να ψάχνει για λύση, που θα έδινε ελπίδα σε κάθε περιοχή όπου οι φλόγες έκαιγαν τα πάντα. Το ίδιο και με τα χιόνια, το ίδιο και με τις πλημμύρες… Κι αντέχει. Αντέχει γιατί αυτό που κάνει το πιστεύει και τ’ αγαπάει και θέλει να προσφέρει παντού.

Ας μην τα βάζουν όλοι με τον Προκόπη, γιατί ο Προκόπης είναι ο άνθρωπός τους…

Γεια σας