Ο ΑΘΛΙΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ
Το πρόβλημα για την κυβέρνηση μεγαλώνει στον βαθμό που οι πυρκαγιές στην Ελλάδα είναι κάτι σαν εθιμική καταστροφή , άρα δεν πρέπει να πιάνουν στον ύπνο, απροετοίμαστο και αμήχανο τον κρατικό μηχανισμό. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια καταστροφή μη δυνάμενη να προβλεφθεί, κάτι που όταν συμβαίνει συμπαρατάσσει στο πλευρό της εκάστοτε κυβέρνησης την κοινή γνώμη, αλλά για πάγια καταστροφή που αφανίζει κάθε χρόνο μέρος των δασών της χώρας.
Επειδή πρόκειται περί αυτού, ο κόσμος περιμένει από την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη κίνησης και αποτελεσματικότητας του κρατικού μηχανισμό όχι μόνο να δρα αμέσως, αλλά και να αποδεικνύει ότι υπάρχει σχέδιο αντιμετώπισης ενός κακού που μαστίζει εδώ και δεκαετίες την Ελλάδα. Δεν φάνηκε να έχει σχέδιο, φυσικά δεν έδρασε ακαριαία. Είναι άλλο η αυτοθυσία των πυροσβεστών και η σημαντικότατη δουλειά των εθελοντών δασοπυροσβεστών και άλλο η αποτελεσματικότητα του μηχανισμού. Επίσης δεν μπορεί ο μηχανισμός, όσο εύγλωττος κι αν είναι ο εκπρόσωπος της Πυροσβεστικής, να καλύπτεται πίσω από την πολυπλοκότητα αντιμετώπισης του θέματος, πίσω από το ταυτόχρονο ξέσπασμα πολλών πυρκαγιών σε διαφορετικά σημεία, για να κρύψει τη διοικητική ανεπάρκεια και την ανυπαρξία σχεδίου αντιμετώπισης του μεγάλου πύρινου εχθρού.
Στο εξής αυτό θα είναι και το μεγάλο πρόβλημα των κυβερνήσεων. Να αποδεικνύουν ότι έχουν σχέδιο, ότι δεν αυτοσχεδιάζουν και ότι δεν τα βάζουν με τους αέρηδες (που ούτως ή άλλως φυσούν, έτσι γινόταν πάντα από τα πανάρχαια χρόνια!), ότι δηλαδή δεν είναι έρμαια στα χέρια των εμπρηστών ή των αμελών που βάζουν τις φωτιές. Αν υπάρχει ένα πρόβλημα ουσιαστικό, δεν έχει να κάνει με κάτι γραφικό που θα πει ο υφυπουργός Γ. Γιακουμάτος, αλλά με την εικόνα που παρουσιάζει η κυβέρνηση ως προς την αντιμετώπιση της καταστροφής όχι της πυρκαγιάς εδώ ή εκεί, αλλά της ίδιας της καταστροφής. Συγχρόνως, αυτό που εκνευρίζει τον κόσμο περισσότερο είναι το ανεξήγητο να ανάβει μια φωτιά σε κατοικημένη περιοχή (χωρίς υπερβολή, δίπλα στα σπίτια) και να μην αντιμετωπίζεται αμέσως, με αποτέλεσμα σε λίγη ώρα να αποτελεί γεγονός-τροφή για τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά δελτία διαρκείας. Τζάμπα πρόγραμμα ούτως ή άλλως, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Το βράδυ της Πέμπτης άναψε μια τέτοια φωτιά στον κεντρικό δρόμο αριστερά πηγαίνοντας προς Πεντέλη. Λίγο πιο πάνω από τα φανάρια της διασταύρωσης με τις κεραίες του Ναυτικού που τώρα είναι πάρκο, σχεδόν απέναντι από δυο νησιώτικα εστιατόρια. Μικρή φωτιά, αστεία, άγνωστο πώς άναψε, αλλά άναψε. Δύο πολίτες, ο ένας με ένα μάτσο κλαδιά, ο άλλος με μια πινακίδα που έβγαλε από το έδαφος προσπαθούσαν να τη σβήσουν, έχοντας αφήσει το αυτοκίνητό τους στην άκρη του δρόμου. Οι περαστικοί κοιτούσαν αιφνιδιασμένοι (και συγχρόνως ανεύθυνα μια και θα μπορούσαν ενεργά να βοηθήσουν) έως ότου ένα μικρό πυροσβεστικό των εθελοντών δασοπυροσβεστών έστριψε από τη Νέα Πεντέλη προς τα κάτω με τις σειρήνες του στο φουλ και παρενέβη αποτελεσματικά. Αυτό ήταν ένα μικρό παράδειγμα για τον κόσμο που έζησε το περιστατικό άμεσης επέμβασης, είναι ακριβώς αυτό που ζητάει ο κόσμος από την Πολιτεία, από τον κρατικό μηχανισμό.
Έχουμε πει και πάλι ότι υπάρχουν φυσικές καταστροφές που συσπειρώνουν τον κόσμο στη στήριξη της όποιας κυβέρνησης, ακόμα κι αν δεν την έχει ψηφίσει. Όμως στην περίπτωση των πυρκαγιών ο λαός δεν έχει κανένα ελαφρυντικό για κανέναν. Εδώ και πολλά χρόνια, κάθε χρόνο, κάθε καλοκαίρι, καίγεται η Ελλάδα σε διαφορετικά (ή και στα ίδια) σημεία και αυτό που οι πολίτες απαιτούν από τις κυβερνήσεις είναι να υπάρξει ένα αποτελεσματικό σχέδιο αντιμετώπισης της καταστροφής. Όσο αυτό δεν υπάρχει, τόσο μεγαλώνει η δυσφορία απέναντι στις κυβερνήσεις, αλλά και η καχυποψία ότι πίσω από αυτήν την άθλια πύρινη ιστορία κρύβονται διαπλεκόμενα συμφέροντα. Είναι και η νομοθεσία για τη δόμηση και την αναδάσωση διάτρητη, δεν θέλει και πολύ ο ψηφοφόρος-πολίτης να ταυτίσει το αποτέλεσμα με την πρόθεση.
Όλα αυτά εν μέσω θέρους και ζέστης, με τις εκλογές να παίζουν ως σκηνικό στο βάθος των ερχόμενων εβδομάδων…