Θα σώσουν την Κύπρο σήμερα εκείνοι που τη σφαγίασαν το 1974;

Όπως τότε ωρύονταν ότι τους έφταιγε ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος, έτσι και τώρα χαλούν τον κόσμο ότι τους φταίει ο Πρόεδρος Τάσσος Παπαδόπουλος. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι τόσο ο ένας όσο και ο άλλος υπήρξαν μεν αναμφισβήτητα οι δύο κορυφαίες προσωπικότητες που κατέλαβαν το προεδρικό αξίωμα της Κύπρου, αλλά ταυτόχρονα ενσαρκώνουν και εκφράζουν πολιτικά την αντίσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού στις μεθοδεύσεις των αμερικανονατοϊκών. Εξωνημένοι οι ίδιοι οι υποστηρικτές του Σχεδίου Ανάν στη Νέα Τάξη Πραγμάτων της Ουάσινγκτον, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η συμπεριφορά των Ελληνοκυπρίων υπαγορεύεται από την ιστορική πείρα που έχουν αποκτήσει επί μαρτυρικές δεκαετίες ως προς το ποιες είναι οι προθέσεις της Ουάσιγκτον απέναντι στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Δεν ξεχνάμε τους ενόχους

Η τραγική πείρα αλλά και οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις κορυφαίων πολιτικών ανδρών και πάνω απ’ όλα του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά τη μεταπολίτευση ιδίως, έχουν διαμορφώσει βαθύτατα τεκμηριωμένες απόψεις ως προς τον ρόλο των αμερικανών στο Κυπριακό.

«Υπάρχει μέσα μας η αγανάκτηση για τη μεταχείριση που επιφύλαξαν στην Ελλάδα οι δήθεν σύμμαχοί της. Αγανάκτηση για τον κυνισμό της Ουάσινγκτον που, αφού μετέτρεψε τη χώρα μας σε στρατιωτική βάση για την εξυπηρέτηση και την προώθηση των στρατιωτικών και των οικονομικών της συμφερόντων στην ανατολική Μεσόγειο, προγραμμάτισε τη σφαγή στην Κύπρο, τη διχοτόμησή της και την εθνική μας μείωση… Η προσχώρηση της Ελλάδας στη συμμαχία του ΝΑΤΟ και η εξάρτησή της από τις ΗΠΑ όχι μόνο δεν αποτέλεσαν εγγύηση της εδαφικής μας ακεραιότητας, αλλά το αντίθετο, αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο του διαμελισμού της Κύπρου», τόνιζε πριν από τριάντα και πλέον χρόνια ο Ανδρέας.

Δεν του αρκούσαν γενικές τοποθετήσεις. «Το Σχέδιο Αφροδίτη για την ανατροπή του Μακάριου, που εκτελέστηκε από τη στρατιωτική χούντα της Αθήνας, και τα σχέδια «Αττίλας» 1 και 2, που εκτελέστηκαν από τους τούρκους σοβινιστές, συντονίστηκαν με κάθε λεπτομέρεια από τον Κίσινγκερ, άλλα στελέχη του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ και το Πεντάγωνο», τόνιζε ο Ανδρέας σε προεκλογική ομιλία του στο Σύνταγμα, τον Νοέμβριο του 1977, μπροστά σε εκατοντάδες χιλιάδες κόσμο.

Το ΝΑΤΟ πάει… διακοπές!

Ακόμη και αν κάποιος διαφωνούσε με τις θέσεις του Ανδρέα Παπανδρέου, πώς μπορεί να ξεχάσει την επαίσχυντη στάση των Αμερικανών και του ΝΑΤΟ εκείνο το μοιραίο καλοκαίρι του 1974 – μια στάση που οδήγησε ακόμη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή με το δόγμα «Ανήκομεν εις την Δύσιν» να διατάξει την υποχώρηση της Ελλάδας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Ο «Αττίλας» 1, που έγινε στις 20 Ιουλίου, έχει δημιουργήσει ένα αποφασιστικό μεν από στρατιωτική σκοπιά, αλλά μικρό σε έκταση προγεφύρωμα γύρω από την Κερύνεια της τάξης του 7-8% του κυπριακού εδάφους. Καθώς γίνονται διαπραγματεύσεις στη Γενεύη και οι «Σάντεϊ Τάιμς» αποκαλύπτουν και δημόσια τα τουρκικά σχέδια και τον χάρτη με τη γραμμή διχοτόμησης που περιλαμβάνει το 34% της Κύπρου, η κυβέρνηση Καραμανλή αντιλαμβάνεται ότι επίκειται δεύτερη φάση στρατιωτικής επέκτασης των εισβολέων.

Απευθύνεται, λοιπόν, απεγνωσμένα στο ΝΑΤΟ, στις 30 Ιουλίου, και ζητάει την έκτακτη σύγκληση του συμβουλίου υπουργών, με την ελπίδα ότι η Ατλαντική Συμμαχία θα θελήσει να αποτρέψει την απερχόμενη, ακόμη χειρότερη εθνική συμφορά.

Γραμματέας του ΝΑΤΟ ήταν τότε ο Γιόζεφ Λουνς, ένας ακραία τουρκόφιλος Ολλανδός ο οποίος απαντά στην αγωνιούσα ελληνικά κυβέρνηση ότι αποκλείεται να συγκαλέσει το συμβούλιο του ΝΑΤΟ, γιατί… φεύγει για διακοπές, οπότε ακόμη κι αν το συγκαλούσε δεν θα παρευρισκόταν ούτε αυτός ούτε οι περισσότεροι από τους υπουργούς Εξωτερικών είτε γιατί βρίσκονταν ήδη σε διακοπές και δεν ήθελαν να τις διακόψουν είτε γιατί ήταν απασχολημένοι με άλλα -σοβαρότερα, υποτίθεται- ζητήματα!

Τα χαράματα της 14ης Αυγούστου 1974 αρχίζει ο «Αττίλας» 2. Η στάση του Λουνς είχε υπαγορευθεί από τους Αμερικανούς, προκειμένου να μην εμποδιστεί η κατάληψη από τους Τούρκους του ενός τρίτου του νησιού.

Ο Καραμανλής, οργισμένος και ανήμπορος να κάνει οτιδήποτε άλλο καθώς η προδοτική χούντα έχει αφήσει την Κύπρο ανοχύρωτη, ανακοινώνει την αποχώρηση της χώρας μας από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

«Κατόπιν της αποδειχθείσης ανικανότητος της Ατλαντικής Συμμαχίας να αναχαιτίση την Τουρκίαν από του να δημιουργήσει κατάσταση συρράξεων μεταξύ δύο συμμάχων, ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής έδωσεν εντολήν όπως αι ελληνικαί ενόπλοι δυνάμεις αποσυρθούν από την Συμμαχίαν του ΝΑΤΟ. Η Ελλάς θέλει παραμείνει μέλος της Συμμαχίας ως προς το πολιτικό μέρος αυτής», αναφέρει η σχετική ανακοίνωση.

Κίσινγκερ: «Δεν δίνω δεκάρα»!

Τα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αποκαλύπτουν τον ρόλο της αμερικανικής ηγεσίας – τουλάχιστον κάποιες πτυχές της.

Στις 20 Ιουλίου 1974, λίγες ώρες μετά την έναρξη της εισβολής, ο υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Χένρι Κίσινγκερ επικοινωνεί τηλεφωνικά με τον αρχηγό της CIA Γιουίλιαμ Κόλμπι.

«Δεν θέλουν (σ.σ.: οι Τούρκοι) ολόκληρο το νησί, έτσι;», ρωτάει ο Κίσινγκερ. «Όχι, όχι. Αυτό που θέλουν είναι η Αμμόχωστος και η Κερύνεια και κάποια γραμμή μεταξύ των δύο», απαντά ο Κόλμπι, περιγράφοντας τη γραμμή που θα διαμορφωθεί… μετά από ένα μήνα. «Δεν ξέρω πού στο διάβολο είναι η Αμμόχωστος και μπορώ να σου πω και κάτι άλλο; Δεν δίνω και δεκάρα!», απαντάει ο «δολοφόνος Κίσινγκερ», όπως τον αποκαλούσε σύσσωμος ο ελληνικός λαός εκείνη την εποχή και τουλάχιστον για δύο δεκαετίες, με αποτέλεσμα μ’ αυτό το προσωνύμιο να έχει καταγραφεί στην ελληνική ιστορία.

Ο Κίσινγκερ έχει ήδη συνομιλήσει, όπως αναφέρουν τα αρχεία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στο κομμάτι που αποχαρακτηρίστηκε, με τον υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ Τζέιμς Σλέσινγκερ και έχουν συμφωνήσει στη διχοτόμηση της Κύπρου. «Αν οι Τούρκοι θέλουν ένα κομμάτι του νησιού, άποψή μου είναι πως πρέπει να εργαστούμε για τη διπλή ένωση και να δώσουμε στους έλληνες το άλλο κομμάτι», δηλώνει ο Κίσινγκερ.

Λίγο αργότερα ενημερώνει και τον πρόεδρο Ρίτσαρντ Νίξον. «Πιστεύω ότι μπορούμε να τους κάνουμε να διαπραγματευθούν», δηλώνει ο Κίσινγκερ και ο Νίξον συμπληρώνει: «Και γνωρίζουν επίσης ότι η τιμωρία της αποτυχίας να πάνε σε διαπραγματεύσεις είναι να έρθουν σε ρήξη με μας!»

«Διπλή ένωση ή Κληρίδης»!

Στη συζήτηση με τον Σλέσινγκερ, ο Κίσινγκερ παίρνει απόφαση ότι θα επιβάλουν ως ηγέτη της Κύπρου τον Γλαύκο Κληρίδη! Ο «δολοφόνος Κίσινγκερ» είναι σαφέστατος:

«Αποφασίζουμε, λοιπόν, ότι θα εργαστούμε για τη διπλή ένωση ή για την επιβολή του Κληρίδη. Ό,τι μας βολέψει», δηλώνει ο Κίσινγκερ χωρίς περιστροφές. «Η κατάσταση μπορεί να διευθετηθεί μέχρι τη Δευτέρα, αν οι Έλληνες αποδεχτούν τον Κληρίδη ως λύση» – εννοείται αντί του νόμιμου προέδρου Μακάριου- ενημερώνει στη συνέχεια ο Κίσινγκερ τον Ρίτσαρντ Νίξον.

Αμέσως μετά παίρνει τηλέφωνο τον Τζέιμς Κάλαχαν, υπουργό Εξωτερικών της Αγγλίας, του άλλου και μεγαλύτερου δήμιου της Κύπρου, και του ανακοινώνει την οριστική απόφαση της Ουάσινγκτον ως προς το ποιος θα διοριστεί ηγέτης της Κύπρου.

Όπως αποκαλύπτεται όμως από την καταγεγραμμένη απάντηση του Κάλαχαν, έχει ήδη προηγηθεί (!) διαβούλευση των Αμερικανών με τους Άγγλους για το θέμα του Κληρίδη και μάλιστα διά της διπλωματικής οδού. «Δέχομαι την εκτίμηση που είχες την καλοσύνη να μου στείλεις με τον πρέσβη σου σχετικά με τη συνομιλία με τον Κληρίδη. Μου φαίνεται ότι ο Κληρίδης είναι ένας πολύ λογικός άνθρωπος», απαντά ο Βρετανός Κάλαχαν. «Νομίζω ότι όλοι μαζί βρισκόμαστε στην ίδια κατεύθυνση», απαντά ο Κίσινγκερ.

Απόπειρα σφετερισμού της εξουσίας

Έτσι εξηγείται η κατάπτυστη στάση του Κληρίδη στην πρώτη του συνέντευξη Τύπου, στις 24 Ιουλίου, αφού προηγείται η με συνοπτικές διαδικασίες καθαίρεση του κατάπτυστου υποκειμένου που η χούντα έχει αρχικά τοποθετήσει «πρόεδρο» της Κύπρου.

Υλοποιώντας την αμερικανική γραμμή ο Κληρίδης προσπαθεί ανενδοίαστα να σφετεριστεί την εξουσία!

Αν θελήσει ο Μακάριος να επιστρέψει στην Κύπρο, θα του το επιτρέψετε; ρωτάει ένας δημοσιογράφος. «Θα συνεβούλευα ότι θα ήτο μια πολύ ασύνετος ενέργεια!», απαντάει ο Κληρίδης. Καλά, δεν αντιπροσωπεύει ο Μακάριος τον κυπριακό λαό και τον αντιπροσωπεύετε εσείς, ερωτάται ευθέως. «Εναπόκειται εις τον κυπριακόν λαό να αποφασίσει διά δημοκρατικών εκλογών ποιος θα τον αντιπροσωπεύει», απαντά ο Κληρίδης, χωρίς καμία αναφορά στο ότι ο Μακάριος είναι ο νόμιμα εκλεγμένος πρόεδρος μέχρι τις επόμενες εκλογές. Μπορεί ο Μακάριος να εκπροσωπεί την Κύπρο στον ΟΗΕ και σε διεθνείς οργανισμούς; ρωτούν οι δημοσιογράφοι. «Εναπόκειται εις αυτούς τους διεθνείς οργανισμούς να αποφασίσουν ποιος θα ομιλεί εξ’ ονόματος της Κύπρου», απαντά ο Κληρίδης, θέτοντας έτσι έμμεσα αλλά με σαφήνεια το θέμα του να απαγορευθεί (!) στον Μακάριο να μιλάει στον ΟΗΕ εκείνες τις κρίσιμες ώρες, δεδομένου φυσικά ότι αυτά που έλεγε καθόλου δεν άρεσαν στους Αμερικανούς.

Ευθύς εξαρχής ο Κληρίδης διακηρύσσει ότι θα προφυλάξει από κάθε τιμωρία τους πραξικοπηματίες πράκτορες των Αμερικανών οι οποίοι υλοποίησαν το τμήμα του σχεδίου του Κίσινγκερ που θα έδινε την αφορμή για την τουρκική εισβολή και τη διχοτόμηση του νησιού.

«Προσωπικώς δεν είναι πρόθεσίς μου όπως ο κ. Ν. Σαμψών (σ.σ.: το ανδρείκελο της χούντας που τοποθετήθηκε «πρόεδρος») ή οποιοσδήποτε άλλος προσαχθεί εις δίκην» διακηρύσσει…

Όλος αυτός ο εσμός, λοιπόν, οι Αμερικανοί και οι ιδεολογικοί και πολιτικοί συνεχιστές των πραξικοπηματιών και του Κληρίδη είναι αυτοί που τάσσονται υπέρ του Σχεδίου Ανάν. Όπως τους αναχαίτισε το 76% του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, έτσι και τώρα θα διαπιστώσουν ότι δεν θα μπορέσουν να κλείσουν ολοκληρωτικά την Κύπρο, αν και πρέπει να ομολογήσουμε ότι η Ουάσινγκτον και η Άγκυρα έχουν ήδη πετύχει τα σημαντικότερα απ’ αυτά που επεδίωκαν.