Η ώρα των «νεωτεριστών»

Μέλος της «ομάδας των νεωτεριστών» του ΠΑΣΟΚ, και ομού μετά των ομοφρόνων του, συστοιχήθηκε στις νεοφανείς διακηρύξεις του Γ. Παπανδρέου του Νεώτερου, ευθύς ως ανέλαβε τα ηνία του Κόμματος, αν και ενδομύχως διατηρούσε επιφυλάξεις ως προς την κατίσχυση της αρχής της «κληρονομικότητας» στο Κίνημα.

Στο «Πολιτικό Εγκόλπιο» των «Νεωτεριστών» πρόβαλε η Αρχή ότι «μόνο στον οικογενειακό βίο υπάρχουν φυσικοί κληρονόμοι, ενώ στον Δημόσιο βίο ευδοκιμούν μόνο οι πνευματικοί κληρονόμοι».

Ταυτοχρόνως η ένταξή του στον Σοσιαλδημοκρατικό Χώρο στην ελληνική εκδοχή, όπως εκφράζεται από το ΠΑΣΟΚ, διακινήθηκε στο ιδεολογικό πλαίσιο σύμφωνα με το οποίο στα κόμματα στις Κοινοβουλευτικές Δημοκρατίες, τα μέλη και ειδικότερα τα στελέχη έχουν πολιτικές γνώμες και οι ομόφρονες (τάσεις) συναντώνται και η συνάντηση αυτή, – το σταυροδρόμι Ιδεών και πολιτικών αντιλήψεων- αποτελεί το Κόμμα, αποτελεί τη συνεργασία των ανθρώπων οι οποίοι κινούνται από τις ίδιες πεποιθήσεις, έχουν τις ίδιες επιδιώξεις και υπηρετούν κοινά ιδεώδη.

Ο Κ. Ρόβλιας, πριν ή αφομοιωθεί στο «κλίμα του επαγγελματία πολιτικού», -αυτό μαρτυρεί ο τελευταίος βηματισμός του – υπέγραφε τον Ηθικό Κανόνα: «Δυστυχώς στην πράξη υπάρχουν δύο είδη πολιτικών ανδρών, οι κομματάρχες και οι Κυβερνήτες. Οι Κομματάρχες εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες του Λαού, γίνονται ουραγοί των προλήψεών του και τελικά αποσυνθέτουν αντί να υπηρετούν τον Λαό και την Πατρίδα. Οι Κυβερνήτες είναι οι οδηγοί, γίνονται συνήθως δυσάρεστοι, αλλά τελικώς εξυπηρετούν το συμφέρον του Έθνους και του Λαού».

Το κίνημα των «Νεωτεριστών» στο προ Σημίτη και μετά Σημίτη ΠΑΣΟΚ είναι μία ιδέα χήρα… Οι κατά περιόδους «Νεωτεριστές», ο ένας μετά τον άλλο, δεν αντέχουν στον ασφυκτικό κλοιό του αποϊδεολογικοποιημένου και απολιτικοποιημένου επαγγελματισμού που κυριαρχεί στην ελληνική πολιτική ζωή, και στο ΠΑΣΟΚ βεβαίως, αφομοιώνονται και γίνονται μέρος του σαθρού συστήματος.

Εδώ και καιρό, ο Νεωτερισμός, η εξέγερση στην κομματική λογική, έχει γίνει ρουτίνα, μία μηχανική κίνηση ένιων στελεχών που επιζητούν τη δημοσιότητά της και τον εντυπωσιασμό της στιγμής. Συνεχίζει να υπάρχει στους κομματικούς οργανισμούς με λέξεις πλέον άδειες περιεχομένου, που δεν έχουν άλλη αξία πέρα από το να κρύψουν την αφομοίωση των «εξεγερμένων», την προσαρμογή τους στη λογική του επαγγελματία πολιτικού, του οποίου μόνη φροντίδα παραμένει η επανεκλογή του στο βουλευτικό αξίωμα και η νομή της εξουσίας, που απορρέει απ’ αυτό!

Ο αφομοιωμένος από το σύστημα «νεωτεριστής», σήμερα διατάζει κάνοντας χρήση μίας μαχητικής γλώσσας μέσα από την αδυναμία να είναι συνεπής στις ιδέες και τις πολιτικές θέσεις που πρόβαλε χθες.

Βεβαίως δεν είναι δυνατόν να διασκελισθεί η παραδοχή ότι τα κόμματα διασυνδέονται με πληθώρα ομάδων πίεσης, ομάδων συμφερόντων, επαγγελματικών οργανώσεων, μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, και κάθε άλλη ομάδα που αισθάνεται την ανάγκη να επηρεάσει τις αποφάσεις του πανταχού παρόντος κράτους.

Στην ατμόσφαιρα αυτή τα κόμματα επιδιώκουν να κερδίσουν τις εκλογές και ως εκ τούτου επιδίδονται σε έναν ανταγωνισμό υποσχέσεων. Είναι γνωστό ότι πολιτικές που ακούγονται εντυπωσιακές στην προεκλογική περίοδο μπορεί να αποβούν καταστροφικές ευθύς ως τεθούν σε εφαρμογή.

Οι «Νεωτεριστές» πριν ή αφομοιωθούν στο Σύστημα κατακεραυνώνουν αυτές τις πρακτικές. Αλλά μετά σιωπή…

Επικαλούνται σε όσους τους υπενθυμίζουν «τη νιότη που ʼδειχνε πως θα γινόμουν άλλος», την πολυπλοκότητα των κομμάτων, που ταυτίζονται με την προώθηση ή την αντίσταση σε αλλαγές.

Η πορεία του ΠΑΣΟΚ κατά την αξιολόγηση των «Νεωτεριστών» του Κινήματος, όσοι ακόμη αντιστέκονται στην αφομοίωση από το Σύστημα, σκιαγραφεί τη σημερινή εικόνα του με τον αφορισμό «απαισιοδοξία της σκέψης και αισιοδοξία της θέλησης», αν και προσθέτουν, επικαλούμενοι τη λογική, «την πεποίθηση πως τίποτε δεν είναι δυνατόν να οδηγήσει εκεί που θα έπρεπε, ότι η ήττα είναι πιο πιθανή από την επιτυχία, ότι η ελπίδα είναι να δημιουργηθεί μία κοινωνική τάξη πραγμάτων χωρίς εκμετάλλευση και κυριαρχία των εχόντων και κατεχόντων, αλλά πρέπει εν τούτοις να αγωνιζόμαστε γι’ αυτά με μία διάθεση αποφασισμένης απόγνωσης…»

Ο Κ. Ρόβλιας και οι ομόφρονές του στο Κίνημα την περίοδο της «Νεωτεριστικής Άνοιξης» είναι αναζητητέον αν συνεχίζουν να υποστηρίζουν:

• Ο Σοσιαλισμός του μέλλοντος πρέπει σαφώς να είναι δημοκρατικός και όσον αφορά και τους δικούς του κομματικούς σχηματισμούς και τους ευρύτερους θεσμούς με τους οποίους λειτουργεί.

• Οι Σοσιαλιστές στηριζόμενοι στην εμπειρία της Μεταπολιτευτικής περιόδου χρειάζεται να αναπτύξουν βιώσιμες οικονομικές στρατηγικές.

• Χρειάζεται να αφιερωθεί περισσότερη σκέψη για το επίπεδο στο οποίο προσδοκούμε τον Σοσιαλισμό, επειδή αυτό είναι στις σημερινές συνθήκες πιο περίπλοκο από ποτέ.

• Οι σοσιαλιστές του 21ου αιώνα θα χρειασθεί να παραδεχθούν ότι συγκεκριμένες ταυτότητες, συμπεριλαμβανομένων και εκείνων του Έθνους και της Θρησκείας, έχουν διαρκή σημασία για τον άνθρωπο.

Πάντως το σύνολο των «Νεωτεριστών», αφομοιωμένων ή μη στο Σύστημα, αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα ότι η αντίσταση στην προσπάθεια επαγγελματοποίησης της Πολιτικής, η συνεχής Αλλαγή και η πίστη ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα στην Ευτυχία κατά παράφραση των λόγων του Πατριάρχη της Σοσιαλδημοκρατίας, Ζαν Ζωρές, «είναι ένα έργο εμπιστοσύνης και μία πράξη τόλμης».