ΗΠΑ και Αγγλία οξύνουν τη σύγκρουση με τη Ρωσία

Το δεύτερο επεισόδιο σημειώθηκε λίγες μέρες αργότερα με την απόφαση του βρετανικού υπουργείου Εξωτερικών να απελάσει τέσσερις ρώσους διπλωμάτες. Ως επίσημη δικαιολογία αναφέρθηκε η απροθυμία της Μόσχας να εκδώσει έναν ρώσο πολίτη που κατηγορείται για τον θάνατο του Λιτβινένκο τον Νοέμβριο του 2006. Στην πραγματικότητα, με πρόσχημα αυτή τη σαθρή δικαιολογία, το Λονδίνο ρίχνει λάδι στη φωτιά της σύγκρουσης με τη Μόσχα, εκφράζοντας τα πιο επιθετικά ψυχροπολεμικά συμφέροντα της Δύσης.

Η ανακοίνωση του νέου υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Γκόρντον Μπράουν, Ντέιβιντ Μίλιμπαντ (γιου του γνωστού μαρξιστή θεωρητικού Ραλφ Μίλιμπαντ), έγινε δεκτή από τη Μόσχα με ψυχραιμία και λίγες δόσεις χιούμορ. Ο εκπρόσωπός της συγκεκριμένα δήλωσε ότι αν έπρεπε και η Μόσχα να απελαύνει τέσσερις βρετανούς διπλωμάτες για κάθε άρνηση του Λονδίνου να εκδώσει καταζητούμενους από τη ρωσική δικαιοσύνη, τότε το προσωπικό της βρετανικής πρεσβείας στη Μόσχα θα έπρεπε να ήταν λιγότερο κατά 80 περίπου άτομα… Η πιο κραυγαλέα περίπτωση που δείχνει την απροθυμία του Λονδίνου να εφαρμόσει το ίδιο όσα απαιτεί από τη Μόσχα είναι αυτή του εξόριστου ολιγάρχη Μπορίς Μπερεζόφσκι, ο οποίος κατέφυγε στο Λονδίνο το 2000 για να γλιτώσει από τη ρωσική δικαιοσύνη. Ήταν η περίοδος που έμπαινε ένα τέρμα στο μεγάλο φαγοπότι που είχε στηθεί από την εποχή του Γέλτσιν με τη δημόσια περιουσία. Η Μόσχα έχει ζητήσει από τότε επανειλημμένες φορές την έκδοσή του, καθώς κατηγορείται για τη λεηλασία του κραταιού εθνικού αερομεταφορέα της πάλαι ποτέ ΕΣΣΔ, της Αεροφλότ! Το Λονδίνο όμως, γνωστό και ως Λόντονγκραντ απ’ όταν αποφάσισε να φιλοξενήσει στα εδάφη του τους διεφθαρμένους ολιγάρχες μαζί φυσικά με τα κεφάλαιά τους, αρνήθηκε να τον παραδώσει. Εξ ίσου αδιάφορα σφύριξε και σε δύο ακόμη περιστατικά με πρωταγωνιστή τον ίδιο όπου η ενοχή του ήταν περισσότερο από κραυγαλέα. Το πιο πρόσφατο έρχεται από τη Βραζιλία, όπου κατηγορήθηκε για ξέπλυμα βρόμικου χρήματος μέσω κάποιων ποδοσφαιρικών ομάδων που είχε αγοράσει. Παρότι το θέμα έχει προσλάβει μεγάλες διαστάσεις στη Βραζιλία, καθώς οι δικαστικές αρχές του Σάο Πάολο έχουν στα χέρια τους ηχητικά ντοκουμέντα που αποδεικνύουν με αδιάψευστο τρόπο την ενοχή του, το Λονδίνο απλώς… κωφεύει. Το ίδιο έπραξε και στα μέσα Απριλίου όταν το ίδιο αυτό μπουμπούκι δήλωσε σε συνέντευξή του στον βρετανικό «Γκάρντιαν» ότι απεργάζεται τη βίαιη ανατροπή του Πούτιν! Κανενός το αφτί δεν ίδρωσε, παρότι εντελώς απροκάλυπτα μίλησε για πραξικόπημα! Όταν όμως ζήτησαν την έκδοση ενός ρώσου πολίτη, του Αντρέι Λουγκοβόι, που κατηγορήθηκε από τον ίδιο τον Μπερεζόβσκι ότι δηλητηρίασε με πλουτώνιο τον συνεργάτη του και πρώην πράκτορα της KGB, Αλεξάντερ Λιτβινένκο (που δημοσιεύματα τον ήθελαν να επιδίδεται συστηματικά στο λαθρεμπόριο ραδιενεργών υλικών), τότε η απροθυμία των ρωσικών αρχών να υποκύψουν στις απαιτήσεις του διεφθαρμένου ολιγάρχη αποτέλεσε αιτία για τη δημιουργία διπλωματικού επεισοδίου και την άμεση απέλαση τεσσάρων ρώσων διπλωματών.

Ο Μπερεζόβσκι…
υπουργός Εξωτερικών

Σε αυτό το σημείο δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστη μια ομοιότητα που παρουσιάζει η βρετανική εξωτερική πολιτική απέναντι στη Μόσχα με την αμερικανική πολιτική απέναντι στην Αβάνα, τηρουμένων φυσικά όλων των αναλογιών. Ακόμη κι έτσι όμως, δεν είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που μια μικρή μειοψηφία βαθιά διεφθαρμένων εμιγκρέδων, οι οποίοι όμως διαθέτουν ασύλληπτους πόρους, καταφέρνει να διαμορφώνει αν όχι να επιβάλλει την εξωτερική πολιτική των παντοδύναμων αυτών χωρών;

Το συγκεκριμένο επεισόδιο, για να επιστρέψουμε στη Γηραιά Αλβιόνα, όσο κι αν αποτελεί σκάνδαλο μια και δείχνει το Λονδίνο να εφαρμόζει δύο μέτρα και δύο σταθμά, προσλαμβάνει ξεχωριστές διαστάσεις, καθώς αξιοποιείται στον πόλεμο χαμηλής ως προς το παρόν έντασης που ενορχηστρώνει η Ουάσινγκτον εναντίον της Μόσχας. Γι’ αυτόν τον λόγο το Λονδίνο πρόκειται να θέσει το θέμα της Μόσχας στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων που συνέρχεται αύριο στις Βρυξέλλες, επιχειρώντας έτσι να μεγιστοποιήσει το κόστος που πληρώνει η Μόσχα.

Υπέρ ή κατά της Ρωσίας η Ντόρα;

Ειρήσθω εν παρόδω: θα έχει ενδιαφέρον να δούμε τη στάση που θα κρατήσει η ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών. Θα σεβαστεί δηλαδή η Ντόρα Μπακογιάννη την κοινή λογική που θέλει το Λονδίνο και όχι τη Μόσχα να πρέπει να απολογηθεί για το διπλωματικό επεισόδιο που δημιούργησε, αναλαμβάνοντας να υποστηρίξει τα συμφέροντα ενός διεφθαρμένου μεγιστάνα, όπως επίσης και το καλό κλίμα που υπάρχει στις ελληνορωσικές σχέσεις το τελευταίο διάστημα ως απότοκο των ενεργειακών συμφωνιών; Ή θα ταυτιστεί με την αμερικανική γραμμή έντασης επικρίνοντας τη Μόσχα και συζητώντας ακόμη και την εφαρμογή κυρώσεων από τη μεριά της ΕΕ; Ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι περιττό να πούμε ότι ισοδυναμεί με πλήρη διασυρμό, καθώς μετατρέπει την ΕΕ σε φερέφωνο των ΗΠΑ, όπως ακριβώς έχει συμβεί με τη Πολωνία, και τις τρεις βαλτικές χώρες, Λετονία, Εσθονία και Λιθουανία.

Ρίχνοντας λάδι στη φωτιά των αμερικανορωσικών σχέσεων, η Ουάσινγκτον δεν δίστασε την εβδομάδα που πέρασε να εκθέσει τη Μόσχα για την απόφασή της να αποχωρήσει, σε 150 ημέρες από την ημερομηνία της ανακοίνωσης, από τη Συνθήκη για τη μείωση των συμβατικών όπλων στην Ευρώπη. Τα κροκοδείλια δάκρυα των Δυτικών, με αφορμή την ανακοίνωση του Πούτιν, ξεχείλιζαν από υποκρισία γιατί από τις 30 χώρες που είχαν υπογράψει τη συμφωνία οι μοναδικές που είχαν επικυρώσει και σέβονταν τις δεσμεύσεις της ήταν η Ρωσία, η Λευκορωσία, η Ουκρανία και το Καζακστάν! Οι Δυτικοί δηλαδή, που τώρα εμφανίστηκαν να δυσανασχετούν από την απόφαση του Πούτιν και να ανησυχούν μάλιστα για μια ενδεχόμενη κούρσα εξοπλισμών, από τον Νοέμβριο του 1999 που υπογράφτηκε η συνθήκη δεν την είχαν επικυρώσει ποτέ επικαλούμενοι την παρουσία ρωσικών στρατευμάτων στην Υπερδνειστερία και τη Γεωργία!

Η ανησυχία των Αμερικανών (όπως εκφράστηκε με τη δήλωση του εκπροσώπου του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, ο οποίος δήλωσε πως «είμαστε απογοητευμένοι που η Ρωσία ανέστειλε τη συμμετοχή της») ήταν υποκριτική για έναν επιπλέον λόγο. Γιατί οι Αμερικάνοι έχουν κάνει κουρελόχαρτο τη συγκεκριμένη συμφωνία, προωθώντας με κάθε κόστος την δημιουργία της αντιπυραυλικής ασπίδας με τη βοήθεια της Τσεχίας και της Πολωνίας και δημιουργώντας νέες στρατιωτικές βάσεις στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Προς τι λοιπόν η απογοήτευση;

Αμερικανικό χρυσό στη μονομέρεια

Εκθέτοντας στα μάτια της κοινής γνώμης η Ουάσινγκτον τη Μόσχα με τις κατηγορίες της μονομερούς δράσης, αυτό που θέλει κατά βάθος είναι να νομιμοποιήσει τη δική της μονομερή αν όχι εχθρική στάση απέναντι σε οποιαδήποτε πολυμερή συνθήκη και το διεθνές δίκαιο. Τα παραδείγματα αφθονούν: Τον Μάρτιο του 2001, επικαλούμενη η κυβέρνηση Μπους τα αμερικανικά οικονομικά συμφέροντα αρνείται να υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κιότο για τη μείωση των εκπομπών αερίων που προκαλούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Τον Δεκέμβριο του 2001 οι ΗΠΑ αποσύρονται από τη συνθήκη για τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους (ΑΒΜ) και ξεκινούν τη δημιουργία της αντιπυραυλικής ασπίδας. Τον Μάιο του 2002 επιβάλλουν με ωμούς εκβιασμούς και τελεσίγραφα την εξαίρεσή τους από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, με το επιχείρημα ότι στην αντίθετη περίπτωση οι αμερικανοί στρατιώτες θα ήταν εκτεθειμένοι σε νέους κινδύνους – καθώς θα έπρεπε να λογοδοτήσουν για τα εγκλήματά τους. Την ίδια περίοδο δηλώνουν την αντίθεσή τους στη Συμφωνία Συνολικής Απαγόρευσης των Πυρηνικών Δοκιμών, αποσύρονται από την ίδρυση οργανισμού για την επαλήθευση της Συνθήκης για τα Βιολογικά Όπλα του 1972 και επιβάλλουν να μείνει στα χαρτιά μια συμφωνία του ΟΗΕ για τον έλεγχο της διάδοσης των μικρών όπλων. Τον Σεπτέμβριο του 2006 τέλος βάζοντας ο Μπους το Κογκρέσο να ορίσει εκ νέου τις συνθήκες κράτησης και μεταχείρισης όσων είναι φυλακισμένοι με την κατηγορία της ανάμιξης σε τρομοκρατικές ενέργειες παραβίασε με τον πιο επίσημο τρόπο τη Συνθήκη της Γενεύης.

Απώτερος στόχος λοιπόν των Αμερικανών είναι να συγκαλύψουν και να νομιμοποιήσουν τη δική τους μονομερή και επικίνδυνη για τη διεθνή σταθερότητα δράση. Γι’ αυτόν τον λόγο ωθούν τη σύγκρουση με τη Ρωσία στα άκρα, μην μπορώντας να προβλέψουμε κάθε φορά ποια μορφή θα προσλάβει η επόμενη κλιμάκωση…