ΒΙΟΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟΙ

Κίρκη υπήρξε στην Ελλάδα το 1965, τέτοια εποχή, τότε που τα ανάκτορα, με εκμαυλιστικές μεθόδους, παραβίαζαν τη συνταγματική τάξη και ανέτρεπαν τη λαϊκή κυριαρχία. Τότε, υπήρξε πολιτική μετατόπιση βουλευτών από ένα κόμμα εξουσίας, την οποία ασκούσε με πλειοψηφική εντολή του Λαού, για να σχηματιστεί άλλη (δοτή) εξουσία στηριζόμενη στη μειοψηφική λαϊκή εντολή. Υπήρξε επίσης ιδεολογική αποστασία από μια παράταξη με σαφές κοινωνικό πρόγραμμα και φιλολαϊκό προσανατολισμό, η οποία αποστασία επιζητούσε την κοινοβουλευτική νομιμοποίηση μιας άλλης παράταξης με συντηρητικά χαρακτηριστικά.

Η μετακίνηση κορυφαίων στελεχών του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος δεν πρέπει να ξενίζει, διότι:

α) Το σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας, τα τελευταία χρόνια, υιοθέτησε πολιτικές οι οποίες μόνο σοσιαλιστικές δεν ήταν. Απεναντίας, ακολούθησε συντηρητικές πρακτικές και διολίσθησε σε θέσεις αποκλίνουσες σημαντικά από κοινωνικές αξίες καταστατικά προσδιοριζόμενες. Αυτές οι ιδεολογικές μεταλλάξεις άμβλυναν συνειδήσεις, χαλάρωσαν ηθικές αντιστάσεις και έτσι «διευκόλυναν» τη μετατόπιση.

β) Η έλλειψη ενός καινούργιου κοινωνικού οράματος για τη γαλλική κοινωνία άφησε στάσιμο το σοσιαλιστικό κόμμα, με συνέπεια να υποστεί βαριά ήττα στις πρόσφατες εκλογές, η οποία κλόνισε την πίστη σε αρχές και αξίες, καθώς και την εμπιστοσύνη στην ηγεσία του.

γ) Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η αποϊδεολογικοποίηση των σοσιαλιστικών κομμάτων μηδενίζει τις αποστάσεις σε σχέση με τα συντηρητικά κόμματα, με συνέπεια και

δ) η ισχυρή προσωπικότητα (χαρισματική) του Νικολά Σαρκοζί, ο οποίος βλέπει το μέλλον της Γαλλίας τόσο στα πλαίσια της ΕΕ όσο και ευρύτερα με μια άλλη γοητευτική οραματική, αφύπνισε πατριωτικές συνειδήσεις και πυροδότησε όνειρα του εθνικού γαλλικού υποσυνειδήτου.

ε) Να προσθέσουμε ακόμα ότι όταν τα κοινωνικά κόμματα περνάνε κρίση ταυτότητας, όταν χάνουν το όραμά τους, όταν ξεθωριάζει η ιδεολογία τους και όταν δοκιμάζονται από την ανεπάρκεια των ηγετών τους, τότε δημιουργούνται φυγόκεντρες τάσεις. Εξάλλου, η ομογενοποίηση του δικομματισμού στην Ευρώπη και η μετατροπή του σε διαχειριστή του συστήματος το υποχρεώνει να λειτουργεί ως καρτέλ. Έτσι, ο ισχυρότερος πόλος στρατολογεί μάνατζερ οπουδήποτε, με κριτήριο την εμπειρία και την προθυμία να υπηρετήσουν το σύστημα.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, η κρίση των κομμάτων του Κέντρου στη χώρα μας ήταν αυτή κυρίως η οποία οδήγησε μια σειρά επιφανών στελεχών της δημοκρατικής παράταξης (Τσάτσος, Αβέρωφ, Κασιμάτης, Σταμάτης κ.ά.) στη συντηρητική παράταξη, η οποία, τότε, με έναν νέο ηγέτη, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή σηματοδοτούσε κάτι το διαφορετικό στον δημόσιο βίο της χώρας (άσχετα αν στην ουσία αυτό δεν συνέβαινε). Οι μετατοπίσεις αυτές από τον κεντρώο χώρο προς τη Δεξιά οφείλονταν ακόμα στην κακοδαιμονία η οποία μάστιζε τα κόμματα του Κέντρου, τα οποία δυναστευόμενα από τις φιλοδοξίες των ηγεσιών τους δεν προοιωνίζονταν ευοίωνο μέλλον για το στελεχικό δυναμικό τους, κλόνιζαν δηλαδή το αίσθημα της κομματικής αυτοπεποίθησης.

Για να συνοψίσουμε: οι μετακινήσεις των στελεχών του γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος έχουν αντιστοιχία, τηρουμένων των αναλογιών, με τις μετακινήσεις της δεκαετίας του 1950 στη χώρα μας και όχι με την αποστασία του 1965, η οποία αποστασία υπήρξε ένα πολιτικό γεγονός που έχει συνοδευτεί από την ηθική και πολιτική καταδίκη.

Τίθεται το ερώτημα: Εξελίξεις όπως αυτές που συμβαίνουν στη Γαλλία μπορούν να συμβούν και στην Ελλάδα του σήμερα; Προεκλογικά, όχι. Μετεκλογικά και υπό προϋποθέσεις, ίσως. Αλλά περί αυτού, σε άλλο σημείωμα.

E-mail : pkritiko@otenet