Όχι του Νικολά Σαρκοζί στην οικονομική χούντα του ευρώ

Εξίσου εντυπωσιακός ήταν και ο τρόπος που επέβαλε τη «γαλλική εξαίρεση». Αρνούμενος να αναθέσει στην υπουργό Οικονομικών της Γαλλίας, Κριστίν Λαγκάρντ, να φέρει σε πέρας αυτήν την ασυνήθιστη αποστολή και συμμετέχοντας ο ίδιος στη συνεδρίαση του οργάνου την περασμένη Δευτέρα, δεν άφησε κανένα περιθώριο να τεθεί προς συζήτηση η απόφαση της γαλλικής κυβέρνησης. Δεν πρόκειται άλλωστε για κάποιο μέτρο ήσσονος ή περιθωριακής σημασίας στον μακροπρόθεσμο προγραμματισμό της δεξιάς γαλλικής κυβέρνησης. Ένα από τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης του Σαρκοζί ήταν να μειώσει τους φόρους. Το κατά πόσο θα δοθεί πράγματι ώθηση κατ’ αυτόν τον τρόπο στην ανάπτυξη της οικονομίας είναι αβέβαιο. Βέβαιο είναι ότι θα στενάξουν τα δημόσια οικονομικά και ότι το έλλειμμα, από 2,5% του ΑΕΠ που είναι σήμερα, θα αυξηθεί. Το τελευταίο επομένως που του έλειπε του Σαρκοζί είναι να έχει το 2010 να απολογηθεί στην ΕΕ για το έλλειμμα του κρατικού προϋπολογισμού…

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Ο Πρόεδρος της Γαλλίας αρνούμενος να βάλει τα δημόσια οικονομικά της χώρας του στον γύψο -και να απεμπολήσει κρισιμότατα μέσα άσκησης πολιτικής- αμφισβητώντας επίσης τις υπερεξουσίες της πολιτικά ανεξέλεγκτης Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και επικρίνοντας την καταστροφική για την ευρωπαϊκή παραγωγή άνοδο του ευρώ, φλερτάρει με τους Γάλλους που είπαν «όχι» στο δημοψήφισμα για το νεοφιλελεύθερο Ευρωσύνταγμα. Έτσι, όπως ακριβώς έκανε και με την εν εξελίξει επιχείρηση στρατολόγησης ηγετών του Σοσιαλιστικού Κόμματος στη δεξιά κυβέρνηση, ο Νικολά Σαρκοζί διευρύνει τις πολιτικές συμμαχίες του προς τα αριστερά του πολιτικού φάσματος.

Ταυτόχρονα, όμως, δείχνει ότι η πολιτική της λιτότητας, άμεσο παρεπόμενο των μηδενικών ελλειμμάτων, δεν αποτελεί μονόδρομο για την Ευρώπη. Η πειθαρχία την οποία επικαλείται ο Γ. Αλογοσκούφης για να δικαιολογήσει το ψαλίδισμα των κοινωνικών δαπανών και τις πενιχρές αυξήσεις στις συντάξεις δεν είναι τόσο σιδερένια όσο ισχυρίζεται…