Οι ρίζες του κακού

Για την -εθνικού χαρακτήρα- καταστροφή της Πάρνηθας δεν αρκούν ούτε οι οιμωγές, ούτε οι διαμαρτυρίες, ούτε τα κυβερνητικά μέτρα. Γιατί η καταστροφή των δασών, η καταστροφή του περιβάλλοντος, που συντελούνται με συστηματικό τρόπο τις τελευταίες δεκαετίες, είναι αποτελέσματα μιας ολόκληρης κουλτούρας, μιας γενικευμένης συνείδησης που αντιμετωπίζει το περιβάλλον ως εμπόρευμα, ως αντικείμενο «προς κατοχή».
Κι αυτή η νοοτροπία είναι πολύ δύσκολο να αλλάξει. Χρειάζεται μια ολόκληρη «πολιτιστική επανάσταση», μια νέα οργάνωση του ίδιου του τρόπου της ζωής μας.
Καμιά οργανωμένη προστασία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς δασολόγιο. Χωρίς να διαμορφωθεί ένας ξεκάθαρος ιδιοκτησιακός «χάρτης» που να παρεμποδίζει τις αυθαιρεσίες και τις παράνομες ή «ημινόμιμες» διεκδικήσεις.
Κατά δεύτερον δεν μπορεί το κράτος -οι εκάστοτε κυβερνήσεις- να μοιράζουν δασικές εκτάσεις σε συνεταιρισμούς για πελατειακούς λόγους. Δεν μπορούν να νομιμοποιηθούν εκ των υστέρων -ιδιαίτερα σε προεκλογικές περιόδους- καταπατήσεις δημόσιων εκτάσεων και αυθαίρετα κτίσματα. Για τους συνεταιρισμούς θα πρέπει να βρεθούν άλλες εκτάσεις προς οικοδόμηση κι αυτό βέβαια απαιτεί έναν ευρύτερο χωροταξικό σχεδιασμό που κι αυτός δεν υπάρχει και δεν προβλέπεται στο άμεσο μέλλον…
Δυστυχώς η σημερινή κατάσταση ευνοεί τη συναλλαγή, την παρανομία, διαμορφώνει συνειδήσεις που αντιμετωπίζουν το περιβάλλον ως εμπόρευμα. Έχουμε χρέος ως πολίτες να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση. Να ξαναδούμε το περιβάλλον ως πηγή της ζωής μας, ως δημόσιο και κοινωνικό αγαθό που έχουμε χρέος να προστατεύουμε.
Όσο για την Πολιτεία, για τις κυβερνήσεις, τα πολιτικά κόμματα, ας κατανοήσουν ότι το περιβάλλον δεν μπορεί να αποτελεί πεδίον άγρας ψήφων… Κι ότι οι «πυρκαγιές» θα ζώσουν σύντομα και τις «αυλές» τους…
ΟΦΙΣ