ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΞΑΝΑΡΧΟΝΤΑΙ

Οι προτάσεις του Σόιμπλε, που έγιναν στον απόηχο των αποτυχημένων επιθέσεων στην Αγγλία και αποδοκιμάστηκαν -ευτυχώς- από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου, υπογραμμίζουν τον κίνδυνο οικοδόμησης ενός ολοκληρωτικού αστυνομικού κράτους, με πρόσχημα την τρομοκρατική απειλή.

Ας δούμε ορισμένα από τα επίμαχα αποσπάσματα. «Οι παλιές κατηγορίες δεν ισχύουν πλέον», τόνισε στη συνέντευξή του στο ευρείας κυκλοφορίας και ακόμη ευρύτερης απήχησης γερμανικό περιοδικό ο δεξιός υπουργός Εσωτερικών της Γερμανίας.

Πέπει να αποσαφηνίσουμε κατά πόσο το υπάρχον συνταγματικό καθεστώς είναι επαρκές για να αντιμετωπίσει τις νέες απειλές», ήταν τα λόγια του με τα οποία αμφισβήτησε την αποτελεσματικότητα και τις εγγυήσεις του ισχύοντος Συντάγματος. Και συνέχισε, ζητώντας ρητά τα εξής φρικιαστικά μέτρα: Πρώτο, επιλεκτικές δολοφονίες υπόπτων για τρομοκρατία στο εξωτερικό. Δεύτερο, χαρακτηρισμό των υπόπτων για τρομοκρατία ως «εχθρών πολέμου», κατά τα αμερικανικά πρότυπα, ώστε να μην ισχύει κατά την κράτησή τους καμία συνταγματική δέσμευση ή συνθήκη πολέμου. Τρίτο, απαγόρευση χρήσης κινητών τηλεφώνων και υπηρεσιών ίντερνετ από υπόπτους που διαμένουν στη Γερμανία. Τέταρτο, πράσινο φως στις διωκτικές αρχές για να διενεργούν μυστικές επιχειρήσεις έρευνας σε υπολογιστές υπόπτων, μέσω του ίντερνετ. Πέμπτο, στενότερη συνεργασία με τις αμερικανικές αρχές ασφαλείας. Στη συνέντευξή του δήλωσε ότι η συνεργασία που ήδη έχει εμπεδωθεί με τους Αμερικανούς ξεπερνάει κάθε προηγούμενο και σε αυτό το πλαίσιο έχει προσκληθεί στο Βερολίνο ο αμερικανός υπερυπουργός Εσωτερικής Ασφάλειας Μάικλ Σέρτοφ!

Γκουαντάναμο η Γερμανία

Τις δηλώσεις του δεξιού υπουργού Εσωτερικών τις ακολούθησε μια θύελλα πολιτικών αντιδράσεων. Ο επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας των Σοσιαλδημοκρατών, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση του «μεγάλου συνασπισμού», δήλωσε πως τέτοια μέτρα «έχουν θέση μόνο σε αστυνομικό κράτος». Σχολιάζοντας επίσης την πρόταση της γερμανίδας καγκελαρίου, Άγκελα Μέρκελ, να αναλάβει καθήκοντα επιβολής της τάξης στους δρόμους της Γερμανίας ο στρατός, σε περίπτωση που η χώρα δεχθεί επίθεση στο εσωτερικό της, υπενθύμισε το βεβαρημένο ναζιστικό παρελθόν της γερμανικής υπερδύναμης. Υπό το βάρος αυτής της υπενθύμισης, το γεγονός ότι το 71% των Γερμανών αντιμετώπισε θετικά την πρόταση της Μέρκελ δεν προσδίδει νομιμοποίηση, αλλά γεννάει τους πιο αρνητικούς συνειρμούς… Οι προτάσεις του Σόιμπλε καταδικάστηκαν απερίφραστα από τον πρόεδρο των Πρασίνων, Ράινχαρντ Μπουτικόφερ, που έκανε λόγο «για πολύ επικίνδυνο μονοπάτι» και τον ηγέτη των Ελεύθερων Δημοκρατών, Γκίντο Βέστερβελε, ο οποίος επεσήμανε τον κίνδυνο «γκουανταναμοποίησης» της γερμανικής πολιτικής εσωτερικής ασφάλειας. Ζήτησε δε από τη Μέρκελ να λάβει σαφείς αποστάσεις από τον εκλεκτό υπουργό της. Η σύσταση προς τη Μέρκελ έγινε προφανώς υπό το βάρος της αλγεινής εντύπωσης που προκάλεσε η απροθυμία του εκπροσώπου της να καταδικάσει τα χιτλερικής έμπνευσης μέτρα του Σόιμπλε. Δηλώνοντας πως ο υπουργός «προσέφερε τροφή για σκέψη και πως η καγκελάριος πιστεύει ότι στο πλαίσιο του αγώνα εναντίον της τρομοκρατίας δεν υπάρχουν προτάσεις-ταμπού», δεν άφησε καμιά αμφιβολία για τη φιλοξενία που προσφέρει η γερμανική καγκελαρία σε τόσο οπισθοδρομικές για τη δημοκρατία απόψεις.

Τα δρακόντεια μέτρα του Σόιμπλε, πιστά αντίγραφα των όσων εφάρμοσε η κυβέρνηση Μπους στις ΗΠΑ με πρόσχημα τα χτυπήματα της 11ης Σεπτέμβρη, αποδοκιμάστηκαν ακόμη και απ’ όσους είναι επιφορτισμένοι με καθήκοντα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας. Για παράδειγμα, ο ολλανδικής καταγωγής πρώην επίτροπος της ΕΕ, Γκιτζ ντε Βράις, που είχε μέχρι πρόσφατα την ευθύνη για την αντιτρομοκρατική πολιτική της Ένωσης, δήλωσε πως «οι κυβερνήσεις θα πρέπει να αντισταθούν στη δημόσια πίεση να επιβάλλουν νέα μέτρα έπειτα από κάθε περιστατικό». Τις προτάσεις του Σόιμπλε απέρριψε, τέλος, και ο επικεφαλής της συνδικαλιστικής ένωσης των γερμανών συνδικαλιστών, ο οποίος τις χαρακτήρισε «ανεύθυνες»! Αμφισβήτησε επίσης και τις προθέσεις του γερμανού υπουργού, δηλώνοντας ότι «ετοιμάζει τη χώρα για τρομοκρατική επίθεση για να αποσπάσει το ενδιαφέρον από τα δικά του λάθη».

Στάζι 2.0

Αξίζει επίσης να πούμε ότι πολύ μεγαλύτερος σάλος δημιουργήθηκε στην ίδια τη γερμανική κοινωνία, που είδε μπροστά της να ξαναστήνεται το εφιαλτικό σκηνικό από τις Ζωές των Άλλων. Καθόλου τυχαία το ίντερνετ γέμισε με διαφημίσεις από μακό μπλούζες που έχουν το πρόσωπο του Σόιμπλε και δίπλα γράφουν Στάζι 2.0…

Το παραλήρημα του γερμανού υπουργού Εσωτερικών δεν ήταν η μοναδική αντίδραση που καταγράφηκε στον απόηχο των αποτυχημένων τρομοκρατικών χτυπημάτων στην Αγγλία. Στη Γαλλία, ο νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Νικολά Σαρκοζί, ζήτησε να τοποθετηθούν 1.000 κάμερες παρακολούθησης στο κέντρο της πρωτεύουσας, που να καταγράφουν επί 24ώρου βάσεως τις κινήσεις των πολιτών, έτσι ώστε να θωρακισθεί το Παρίσι από ενδεχόμενο τρομοκρατικό χτύπημα.

Επίσης ο επικεφαλής της Ίντερπολ επέκρινε το Λονδίνο για τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την κρίση, κατηγορώντας τις βρετανικές αρχές ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποίησαν προέρχονταν «από λάθος αιώνα»! Επέκρινε δηλαδή το Λονδίνο, που κατέχει το ρεκόρ στις κάμερες παρακολούθησης και τα δρακόντεια μέτρα, ότι υιοθετεί απαρχαιωμένες τακτικές!

Όλα τα παραπάνω περιστατικά δείχνουν ότι με το πέρασμα του χρόνου, κι όσο μάλιστα στην ίδια την Αμερική γίνονται πασιφανή τα αδιέξοδα του περίφημου πολέμου «κατά της τρομοκρατίας», αντί η Ευρώπη να περιφρουρεί τη σωτήρια απόσταση που κράτησε από τις ΗΠΑ, όλο και περισσότερο τείνει να ταυτίζεται μαζί της.

Σε αυτήν την πορεία η μία ευρωπαϊκή πρωτεύουσα μετά την άλλη, υπό την επίκληση των τρομοκρατικών κινδύνων, καταστρατηγεί τις δημοκρατικές ελευθερίες και βάζει στον γύψο τις συνταγματικές εγγυήσεις.

Η τραγωδία όμως είναι ότι το «πρόβλημα ασφάλειας» των δυτικοευρωπαϊκών χωρών κι έτσι ακόμη, με τις ελευθερίες στο απόσπασμα, δεν πρόκειται να λυθεί. Ίσα ίσα θα επιδεινώνεται.

Η Γερμανία της Μέρκελ, της οποίας οι φαντάροι στο Αφγανιστάν καμαρώνουν όταν παλουκώνουν κρανία Αφγανών στα άρματα μάχης τους, όπως είχε αποκαλύψει με φωτογραφίες το «Σπίγκελ» πρόσφατα, καθώς και η Αγγλία των Μπλερ και Μπράουν, που συμμετέχει στον στρατό κατοχής του Ιράκ και του Αφγανιστάν, θα είναι πολύ πιο επισφαλείς από τη Γερμανία του Σρέντερ ή τη Γαλλία του Σιράκ, που αποδοκίμαζαν την αντιτρομοκρατική σταυροφορία του Μπους.

Το παράδειγμα της Αγγλίας, που όσο περισσότερους τρομονόμους ψηφίζει τόσο συχνότερα γίνεται στόχος μίσους και τυφλών επιθέσεων (πραγματικών ή μη), δείχνει με τον πιο αδιάψευστο τρόπο πόσο αναποτελεσματικά είναι ακόμη κι αυτά τα δρακόντεια μέτρα που υιοθετούνται…