ΜΕΤΑ ΤΑ ΟΜΟΛΟΓΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΤΩΝ ΕΞΕΤΑΣΕΩΝ
Όλα είχαν συζητηθεί και αμφισβητηθεί εδώ και πολλά χρόνια στην Ελλάδα, αλλά όχι το σύστημα των εξετάσεων για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια. Κριτική μπορεί να δεχόταν ότι ήταν καλό ή κακό, ανεπαρκές, μέτριο, σκληρό, κ.λπ., αλλά ποτέ δεν αμφισβητήθηκε ο αδιάβλητος τρόπος λειτουργίας του. Ποτέ δεν μίλησε κανείς για στημένο σύστημα, ή ικανό να τρωθεί και να διαβρωθεί έτσι που να ξέρουμε από πριν ποιοι περνάνε και ποιοι όχι. Η πρόσφατη υπόθεση με την αναβαθμολόγηση των γραπτών θέτει σε κίνδυνο το ίδιο το σύστημα όσο κι αν λέει ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Παιδείας πως «δεν πρέπει να μην αφήνουμε να πλανώνται αστήρικτες υποθέσεις διότι έτσι οδηγούμαστε σε παραλογισμούς». Το σαράκι της αμφιβολίας άρχισε να αναπτύσσεται στις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων που νιώθουν πρώτα απ΄ όλα μεγάλη απογοήτευση και λύπη για την πτώση ενός οχυρού διαφάνειας και καθαρότητας. Ακόμα κι αν πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά που θα τιμωρηθούν -και κατά πάσα πιθανότητα έτσι είναι- η υπόθεση έρχεται να δείξει και στον τελευταίο πολίτη ότι τα πάντα μπορεί να καταστούν στημένα και διαβλητά.
Κι αυτό δεν αρέσει σε κανέναν, ό,τι κι αν ψηφίζει. Δεν θα είναι παράξενο η συγκεκριμένη υπόθεση να κάνει πολύ μεγαλύτερο κακό στην κυβέρνηση απʼ ό,τι έκανε ή θα κάνει η υπόθεση των ομολόγων, ό,τι κι αν αποκαλυφθεί από αυτήν. Και τούτο διότι συνδέεται ευθέως με μιαν αξία στην οποία πίστευαν όλοι οι πολίτες και δέχονταν να παίρνουν τα παιδιά τους μέρος σε μια διαδικασία με τα αποτελέσματα να μην αμφισβητούνται. Ο θεσμός των πανελλαδικών εξετάσεων ανήκε στην κατηγορία του «μη εγγίζετε», δεν περνούσε από το μυαλό κανενός να υπαινιχθεί κάτι εναντίον τους. ΄Οταν διαταράσσονται τέτοιες ισορροπίες, τέτοιες αξίες, οι κλυδωνισμοί που προκαλούνται είναι πολύ ισχυρότεροι και απρόβλεπτοι από άλλους, που έχουν να κάνουν με την αποκάλυψη ενός κυκλώματος διαφθοράς (έστω εκτεταμένης) στον δημόσιο τομέα, π.χ. ομόλογα ή κάτι ανάλογο.
Δεν μπορεί φυσικά να αποδώσει κανείς ευθύνες στην κυβέρνηση για ό,τι συνέβη, όμως ο κόσμος δεν λειτουργεί έτσι. Θεωρεί τις κυβερνήσεις θεματοφύλακα των αξιών που υπάρχουν πέρα κι έξω από κόμματα στην κοινωνία. Αποτέλεσμα είναι η άμεση ενοχοποίηση των κυβερνήσεων που επί των ημερών τους παραβιάζονται και βάλλονται τέτοιοι θεσμοί και αξίες. Αυτόν τον άμεσο κίνδυνο διατρέχει η Νέα Δημοκρατία, ενώ βαδίζει προς τη συμπλήρωση τρεισήμισι χρόνων από τη μέρα που κέρδισε τις εκλογές. Όντως, και έχει δίκιο επ’ αυτού η κυρία Μπακογιάννη, όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές από εδώ και πέρα δεν μπορεί να θεωρούνται πρόωρες.
Τον Μάρτιο συμπληρώνεται και ημερολογιακά ο χρόνος της τετραετίας και οι επιλογές του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή λιγοστεύουν σημαντικά. Ουσιαστικά πρέπει να αποκλειστούν ο Δεκέμβριος (μήνας συζήτησης και ψήφισης του προϋπολογισμού, αλλά και μήνας εορτών) και ο Ιανουάριος, που είναι και αυτός μήνας εορτών αλλά και επιβαρημένος με την κακή ψυχολογική και οικονομική κατάσταση ύστερα από την ευφορία και την ανάταση των εορτών. Μπορεί λοιπόν κανείς να διαλέξει μεταξύ του Φεβρουαρίου 2008 και των Σεπτεμβρίου, Οκτωβρίου και Νοεμβρίου 2007.
Όσο συμβαίνουν δυσάρεστα γεγονότα που πλήττουν την ψυχολογία των πολιτών, τόσο ο πρωθυπουργός θα ήθελε να απομακρύνεται ο χρόνος των εκλογών, με την ελπίδα ότι αυτά τα δυσάρεστα κάποια στιγμή θα πάψουν να εμφανίζονται και τα προηγούμενα θα ξεχαστούν. Από την άλλη πλευρά κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι περιέχει το μέλλον, αν δηλαδή θα συμβεί κάτι ακόμα χειρότερο, έτσι θα μπορούσε να επικεντρώσει τις προσπάθειές του στην ελαχιστοποίηση των εντυπώσεων από τα υπάρχοντα κακά και να πάει αμέσως σε εκλογές, ακόμα και τον Αύγουστο, κάτι εξαιρετικά ασυνήθιστο αλλά μη δυνάμενο να αποκλειστεί.
Το μείζον πρόβλημα για τον Κ. Καραμανλή είναι ότι η κυβέρνησή του παρουσιάζει όλο και συχνότερα σημεία απορρύθμισης και φθοράς, κάτι που, αν εισπραχθεί ως αίσθηση από τον κόσμο, ενδέχεται να έχει άσχημο για το κόμμα του εκλογικό αντίκτυπο.