Επικαιρότητα

1 Η Μέση Ανατολή φλέγεται από τους εμφυλίους πολέμους. Ιράκ, Λίβανος, Παλαιστίνη κυριαρχούνται από τον εμφύλιο σπαραγμό. Με άσβεστο μίσος τέως σύντροφοι και συναγωνιστές στους απελευθερωτικούς αγώνες και στις κοινωνικές διεκδικήσεις έχουν επιδοθεί σε αγώνα αλληλοεξόντωσης. Πώς δικαιολογείται αυτός ο αδελφοκτόνος διχασμός και ειδικά στον Λίβανο και στην Παλαιστίνη; Η γνωστή αγγλόφωνη προοδευτική εφημερίδα «Αλ Σάρκ» του Κατάρ με εύστοχο σχόλιό της προσπαθεί να δώσει μια απάντηση στα ερωτήματα αυτά. Το σχόλιο προβληματίζει και απλώς σκιαγραφεί τον κοινό σκηνοθέτη των εμφυλίων πολέμων στις χώρες αυτές. Γράφει ο σχολιαστής της «Αλ Σάρκ»: «Δεν μπορεί κανείς παρατηρητής πλέον να διαχωρίζει τον εμφύλιο στη Γάζα από εκείνους στο Ιράκ και στον Λιβάνο. Είναι συνδεδεμένοι και έχουν κοινά χαρακτηριστικά και επιπτώσεις». Δεν μας εξηγεί όμως ποια είναι τα κοινά χαρακτηριστικά ούτε προεξοφλεί τις πιθανές επιπτώσεις. Δείχνει όμως ξεκάθαρα τους εμπνευστές, τους οργανωτές και τις επιδιώξεις τους. Περισσότερο ξεκάθαρο όμως είναι το άρθρο της κυβερνητικής εφημερίδας του Λιβάνου «Αλ Ανουάρ» που, μεταξύ άλλων, γράφει: «Σφάλλει όποιος πιστεύει ότι ο στρατός μας διεξάγει μια απλή μάχη εναντίον των εγκληματιών και μόνον. Στην ουσία διεξάγει πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Ο «Μεγάλος Αδελφός» και η παρέα του άρχισαν να βαφτίζουν τους εμφύλιους πολέμους σαν «πολέμους κατά της τρομοκρατίας». Και φυσικά «τρομοκράτες» χαρακτηρίζονται όλοι όσοι δεν ανέχονται την κυριαρχία των ξένων δυνάμεων στη χώρα τους. Δωσίλογοι εναντίον πατριωτών. Έτσι πάντα στήνονται οι εμφύλιοι πόλεμοι. Τώρα στη Μέση Ανατολή η μεθοδολογία καθυπόταξης των χωρών αλλάζει. Οι εισβολές στοιχίζουν. Σε ανθρώπινες ζωές των δικών μας στρατιωτών και σε χρήμα. Στήνουμε λοιπόν έναν εμφύλιο πόλεμο και κατακτάμε τη χώρα. Στοιχίζει φθηνότερα και δεν έχουμε την κατακραυγή της διεθνούς κοινής γνώμης. Τώρα που αναλαμβάνει ειδικός απεσταλμένος στη Μέση Ανατολή ο βρετανός τέως πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ θα αλλάξει άραγε η μεθοδολογία αμερικανοποίησης των χωρών της περιοχής αυτής; Βέβαια ο Μπλερ έχει χαρακτηριστεί «το σκυλάκι του Μπους» και θέλει να τερματίσει την πολιτική του σταδιοδρομία προσφέροντας στον αφέντη του τις τελευταίες υπηρεσίες. Με εντολές πηγαίνει στη Μ. Ανατολή και «όποιον πάρει ο χάρος»!

2 Στο Αφγανιστάν οι δυνάμεις του ΝΑΤΟ θριαμβεύουν στον αγώνα εξόντωσης των αμάχων (γυναικών και παιδιών). Τα παράσημα για τα «ανδραγαθήματα» αυτά θα δοθούν αργότερα. Προς το παρόν η διεθνής κοινότητα έχει απονείμει στις ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις που βρίσκονται στο Αφγανιστάν το παράσημο της «ανοιχτής παλάμης». Πράγματι η έκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού διαπιστώνει επιδείνωση της ανθρωπιστικής κατάστασης στο Αφγανιστάν από τους βομβαρδισμούς των αεροσκαφών του ΝΑΤΟ εναντίον του άμαχου πληθυσμού. Στην επαρχία Ουρουζγκάν 100 άμαχοι έχασαν τη ζωή τους από βομβαρδισμούς και οι υπουργοί Άμυνας των χωρών της συμμαχίας αυτής, μεταξύ των οποίων και ο ημέτερος κ. Μεϊμαράκης, έκριναν ότι τα θύματα ήταν υπερβολικά πολλά και… δεσμεύτηκαν να τα μειώσουν! Πράγματι, αμέσως μετά την απόφαση αυτή των «σοφών» υπουργών Άμυνας, στον βομβαρδισμό που έγινε την Παρασκευή 22/6/2007 στην επαρχία Χέλμαντ σκοτώθηκαν μόνο 25 άμαχοι! Η έκθεση του Ερυθρού Σταυρού διαπιστώνει ότι από την αρχή της φετινής χρονιάς οι νεκροί άμαχοι από τους ΝΑΤΟϊκούς βομβαρδισμούς φτάνουν στα 2.400 θύματα. Αυτή η συμπεριφορά των αμερικανικών και ΝΑΤΟϊκών εισβολέων έχει προκαλέσει τις έντονες διαμαρτυρίες ακόμη κι αυτών των διορισμένων από τις δυνάμεις κατοχής «βουλευτών», που σε σχετικό ψήφισμά τους, πολύ σωστά, τονίζουν: «Κανένας δεν μπορεί να δεχθεί τον θάνατο γυναικών και παιδιών. Δεν το δέχεται ούτε το Ισλάμ ούτε η διεθνής νομοθεσία. Και πλέον δεν αρκούν οι συγγνώμες». Συμφωνείτε κύριε Μεϊμαράκη; Αλλά βέβαια τα σχόλια των υπουργών Άμυνας περιττεύουν όταν υπάρχει η δεδηλωμένη απόφασή τους να μειωθεί ο αριθμός των θυμάτων. Οι βομβαρδισμοί από αέρα σε μια κατεχόμενη χώρα από τις δυνάμεις κατοχής είναι κάτι το αδιανόητο. Οι βομβαρδισμοί δείχνουν ότι οι αμερικανικές και οι ΝΑΤΟϊκές δυνάμεις δεν ελέγχουν τη χώρα και κρατάνε υπό την κατοχή τους μόνο την πρωτεύουσα, την Καμπούλ. Η υπόλοιπη χώρα βρίσκεται στα χέρια των ανταρτών. Έτσι, με τους βάρβαρους βομβαρδισμούς και τους σκοτωμούς αμάχων οι εισβολείς φανερώνουν την αδυναμία τους και το αδιέξοδο στο οποίο έχουν περιέλθει. Η «Δημοκρατία που έφερε το ΝΑΤΟ και οι Αμερικανοί στο Αφγανιστάν είναι οι διορισμένοι βουλευτές και οι από αέρα σφαγές αμάχων; Ντροπή όχι για τους Αμερικανούς, αλλά και για ορισμένες χώρες μέλη του ΝΑΤΟ».