«Αριστερά» ανοίγματα και «δεξιές» στροφές…
Η Σύναξη των Ελλήνων Κρυπτοσυντηρητικών, αποπολιτικοποιημένη και αποϊδεολογικοποιημένη, επιβεβαίωσε μεν την «αρχή του ενός ανδρός», του αρχηγού του Κομματικού σχηματισμού, του Κ. Καραμανλή του Νεώτερου παράλληλα με τις υπόγειες κινήσεις των «Πολιτικών Δυναστειών» και των «Προεστών» να διαμοιράσουν τα ιμάτια της Παράταξης, ενώ ταυτοχρόνως επλανάτο στις αίθουσες του «Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας» ο αόρατος φόβος της «αστυνομίας της Σκέψης», που καθήλωσε στο υποσυνείδητο ένιων «συνέδρων» τη διάθεση για εξωτερίκευση νεωτερικών αντιλήψεων και θέσεων για την καθιέρωση και ισχύ κανόνων εσωκομματικής Δημοκρατίας!
Και το σπουδαιότερο – στοιχείο που αντανακλά τις δυσμενείς επιπτώσεις του στην ανάγκη της Νεοελληνικής Κοινωνίας για πολιτικό εκσυγχρονισμό – αναδύθηκε υπό τις ιαχές των εκατοντάδων συνέδρων η υποβόσκουσα πίστη στο «Κράτος του Χρήματος και της Πιάτσας» και αμυδρώς διαγράφηκε στο βάθος της αίθουσας του συνεδρίου η εικόνα του homo economicus cretinus ή, νεοελληνιστί, νεοβάρβαρου χρηματάνθρωπου!
Οι παρατηρητές του Συνεδρίου της ΝΔ, πέραν ιδεολογικών προκαταλήψεων και πρόσδεσης στο παρελθόν, οδηγήθηκαν να διερωτώνται ομού με γνωστό θεωρητικό της «Κουλτούρας της Δεξιάς», αν «είναι άραγε ποτέ δυνατόν η “ρηχή” Δεξιά της θάλασσας των ακτών των γεμάτων κόσμο, που δεν ξέρει να κολυμπά και τσαλαβουτά στα νερά μαζί με τα ούρα του, να ξανοιχτεί στο πέλαγος και να μάθει να κολυμπά στα βαθιά νερά μιας ιδεολογίας που απαιτεί δήλιους κολυμβητές τη στιγμή που οι δειλοί αφθονούν;».
Το Συνέδριο με βάση την ομιλία του Προέδρου του Κόμματος και τις εισηγήσεις των στελεχών του, σε αντίθεση με τις Καταστατικές Αρχές της «νέας Δημοκρατίας», που τροχιοδρομούν στο Φιλελευθερισμό (πολιτικό, οικονομικό, ιδεολογικό), υπό τη δέσμευση του Κρατικού Παρεμβατισμού, στους τομείς όπου η εφαρμογή του οξύνει τα κοινωνικά προβλήματα, έκρυψε επιμελώς την ιδεολογική ταυτότητα της παράταξης και διακινήθηκε σε μια αποϊδεολογικοποιημένη ατμόσφαιρα. Η σύγχυση ιδεών και πολιτικής πρακτικής, η εικόνα της Σύναξης του ΣΕΦ, ενώ -κατά τις διακηρύξεις- η «Φιλελεύθερη Νέα Δημοκρατία», στον πολιτικό τομέα στρέφεται κατά του πολιτικού δεσποτισμού (πολιτικός φιλελευθερισμός), στον οικονομικό τομέα απαιτεί απόλυτη ή σχετική ελευθερία του ατόμου στην οικονομική του δραστηριότητα και απορρίπτει τον κρατικό παρεμβατισμό (οικονομικός φιλελευθερισμός), ενώ στο ιδεολογικό πεδίο δεν ανέχεται την «αστυνόμευση της σκέψης» και τις κατευθύνσεις των «ολίγων και εκλεκτών», απαιτεί ιδεολογική ελευθερία και ιδεολογικό πλουραλισμό (ιδεολογικός φιλελευθερισμός).
Είναι γνωστό άλλωστε ότι ο Φιλελευθερισμός προβάλλει την έννοια του ατόμου και της ελευθερίας του και ζητεί να προστατέψει το άτομο από τους περιορισμούς και τις δεσμεύσεις της Κρατικής Εξουσίας (=Γραφειοκρατίας). Επ’ αυτού ουδέν ήχησε στις αίθουσες του Συνεδρίου. Ουδέ καν εκφράσθηκε, έστω και ακροθιγώς, η πεμπτουσία του Φιλελευθερισμού, που πιστεύει στη λογικότητα, την αξία και το καλοπροαίρετο του ανθρώπου και στη δυνατότητα για αυτοδύναμη ανάπτυξη.
Ο κ. Καραμανλής, στο βηματισμό του ως αρχηγού της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης καθώς και στις προεκλογικές (Μάρτιος 2004) Προγραμματικές διακηρύξεις της «Νέας Δημοκρατίας», είχε εναντιωθεί στα υπερτροφικά κυβερνητικά σχήματα, τα οποία θεωρούσε εμπόδιο στον πολιτικό εκσυγχρονισμό, και μάλιστα στη σημερινή εποχή, που θέλει να είναι η Εποχή της Πληροφόρησης του «Τρίτου Κύματος» ή της Τρίτης Βιομηχανικής Επανάστασης, η συγκεντρωτική διοίκηση δεν ανταποκρίνεται, πλέον, στο σημερινό περιβάλλον, όπου ο καθένας έχει τη δυνατότητα να έχει πρόσβαση στην Πληροφόρηση, αρκεί το Κράτος να έχει δημιουργήσει τις αναγκαίες υποδομές και την απλοποίηση της γραφειοκρατίας.
Ο Φιλελευθερισμός, ειδικότερα στην ευρωπαϊκή εκδοχή του, καταδικάζει τις κυβερνήσεις για την ανικανότητά τους να προσφέρουν Κοινωνική Δικαιοσύνη, Ασφάλεια, και Ευημερία στους ανθρώπους. Και επ’ αυτού επικράτησε σύγχυση ιδεών και διατυπώθηκαν αόριστες προτάσεις και πρακτικές.
Το ελληνικό πολιτικό σκηνικό, με εξαίρεση το ευκρινές ιδεολογικοπολιτικό πορτρέτο του ΚΚΕ, στις υπόλοιπες πολιτικές εκφάνσεις του συστήματος και ειδικότερα τα δύο κόμματα Εξουσίας, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, -σε ελάσσονα κλίμακα για τον ΣΥΝ – παραμένει θολό, αν και όλοι αποδέχονται την παρατήρηση του Τόμας Μαν, ότι «στις μέρες μας ο προορισμός του ανθρώπου εκφράζει το νόημά του με πολιτικούς όρους…».