Ο φέρελπις πολιτικός των «τηλεοπτικών παραθύρων»

«Η Ελλάς στην εποχή μας βρίσκεται μεταξύ
Σκύλλας και Χαρύβδεως. Χρειάζεται άρα να
έχουν αγχίνοια Οδυσσέως οι πολιτικοί της,
αλλά και αρετή Αχιλλέως, να είναι το
ήθος τους αδαμάντινο και το πνεύμα τους
προνοητικό, επινοητικό μεγαλεπήβολο…».Κ. Ι. Δεσποτόπουλος

H εν παραθύροις τηλοψίας, σχεδόν καθημερινή, παρουσία του βουλευτή, κ. Ανδρέα Λοβέρδου, καθηγητή Συνταγματικού Δικαίου, θέτει σε βαθύ διαλογισμό τους αναγνώστες των παραινέσεων του δάσκαλου. Το ήθος, κατά την αρχαιοελληνική έννοια του όρου, ευρίσκεται σε σχέση αντιστρόφως ανάλογη προς την επιτασσόμενη από τις περιστάσεις τις οποίες διέρχεται και αντιμετωπίζει η χώρα προνοητικότητα, επινοητικότητα, και μεγαλεπηβολία του πνεύματος των Πολιτικών!

Στο πρόσωπο του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ διασταυρώνονται οι ιδιότητες του ακαδημαϊκού δάσκαλου, του πολιτικού και του εκφραστή, με ή άνευ εισαγωγικών, σοσιαλιστικών ιδεών.

Στοιχείο sine qua non και των τριών ιδιοτήτων του κ. Λοβέρδου, και κατά τας Γραφάς και κατά την πολιτική φιλοσοφία, είναι η κριτική και δη η αυτοκριτική.

Από τη βασική συμφωνία πολιτικού – κοινωνίας δεν είναι δυνατόν να απουσιάζει το κριτικό στοιχείο.

• «Οι Σοσιαλιστές ασκούν διαρκώς αυτοκριτική -διακήρυσσε ο Κάρολος Μάρξ-, διακόπτουν διαρκώς την ίδια τους την πορεία, ξαναγυρίζουν στο φαινομενικά ολοκληρωμένο για να αρχίσουν πάλι από την αρχή…».

Και συμπληρώνει ο «Φιλόσοφος της Αριστεράς», Έρνεστ Φίσερ:

•«Ο αληθινά σοσιαλιστικός τρόπος του ενεργείν είναι ταυτόχρονα και κριτικός, εμπλουτισμένος με τη βασική συμφωνία με την κοινωνία, με την κοινωνική προοπτική…»\

Η από τηλοψίας πολιτική του βουλευτή και καθηγητή πανεπιστημίου κ. Λοβέρδου, παρακάμπτει τα μείζονα, μεγαλοποιεί τα ελάχιστα και μετέρχεται στην «ερμηνεία» των κοινωνικών φαινομένων και συγκρούσεων την απλοποιημένη μορφή της προβολής, την απόλυτα συντεταγμένη στους τηλεοπτικούς κανόνες.

Αποστασιοποιείται από τον πυρήνα της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, πλάθει έναν μύθο ως πεμπτουσία του «ιστορικού κομματικού παρελθόντος» και αναλώνεται σε μια ατελέσφορη προσπάθεια να αντλήσει την πεμπτουσία του ιστορικού παρόντος.

Ο νεαρός καθηγητής και φέρελπις πολιτικός αναλώνεται στα «τηλεοπτικά παράθυρα» στην αποκοινωνικοποίηση της πολιτικής και παρουσιάζει την κομματική δράση χωρίς ιδεολογική ταυτότητα και τους κομματικούς σχηματισμούς και δη αυτόν όπου είναι ενταγμένος ως εκπρόσωπο του «αιώνιου Είναι» και τους αντίπαλους κομματικούς σχηματισμούς ως ενεργούμενα «άμορφων αρχέγονων δυνάμεων»!

Ο ίδιος, με λόγους και έργα, τοποθετεί τον πολιτικό Ανδρέα Λοβέρδο στην υπηρεσία της «πολιτικής τάσης» που συσκοτίζει την πολιτική πράξη με την αχλύ «ιερογλυφικών κοσμικών μυστηρίων», εξατμίζει την ατομική όσο και τη συνολική πολιτική ενέργεια σε μια «ομίχλη ιδεών που δεν οδηγεί πουθενά».

Στη διαγραφή ανάλογων «πολιτικών ενεργειών», ο θεμελιωτής του σύγχρονου Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, άγγλος πολιτικός της Αριστερής Πτέρυγας των Εργατικών, Ανιούριν Μπέβαν, στη διεισδυτική μελέτη του με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πέραν του Φόβου» έδιδε το πορτρέτο των πολιτικών αυτής της τάσης:

– «… οι πολιτικοί αυτοί κινούνται ανάμεσα στο Τίποτε και το Τίποτε. Αποτέλεσμα να συντείνουν στην καταστροφή της πραγματικότητας και τον αποανθρωπισμό της Κοινωνίας…».

Ο κομματικός σχηματισμός στον οποίο ανήκει ο κ. Λοβέρδος, το ΠΑΣΟΚ, αποθαυμάζει, και σωστά, το σουηδικό σοσιαλδημοκρατικό πρότυπο, αλλά η ηγεσία και τα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πόρρω απέχουν από την πολιτική πρακτική και τις «διδαχές» του θεμελιωτή της σουηδικής σοσιαλδημοκρατίας, Περ Άλμπιν Χάνσον, πρώτου σοσιαλιστή πρωθυπουργού στη χώρα των Σκανδιναβών:

• «Το θεμέλιο ενός σπιτιού είναι σύμπνοια και τα κοινά αισθήματα. Το καλό σπίτι δεν θεωρεί κανέναν είτε προνομιούχο είτε παραγνωρισμένο. Δεν ξέρει από εύνοιες ή από προγονούς. Σ’ αυτό κανείς δεν κοιτάζει κανέναν αφ’ υψηλού, κανείς δεν προσπαθεί να κερδίσει πλεονεκτήματα σε βάρος του άλλου και ο ισχυρότερος δεν καταπιέζει ούτε και λεηλατεί τον αδύναμο. Στο καλό το σπίτι επικρατούν η ισότητα, η συντροφικότητα, η συνεργασία και η χρησιμότητα. Εφηρμοσμένο στο μεγάλο σπίτι των ανθρώπων και των πολιτών, το εν λόγω σπίτι θα ισοδυναμούσε με τη διάλυση των κοινωνικών και οικονομικών προσκομμάτων που τώρα διαχωρίζουν τους πολίτες σε προνομιούχους και μη, σε άρχοντες και υπηκόους…».

Η οπτική γωνία του Περ Άλμπιν Χάνσον, συμφιλιώνεται, άραγε, με την τηλεοπτική οπτική του κ. Λοβέρδου; Ιδού η απορία…