Ο Στρατός στα δάση

Η κυβέρνησι, με την (ν)τροπολογία (που απεσύρθη) για την νομιμοποίησι των αυθαιρέτων κτισμάτων στα δάση, οι τηλεοράσεις που ανέμεναν τις φωτιές με μίαν εκπλήσσουσα βεβαιότητα, οι μετεωρολόγοι που τις προέβλεπαν με μία διαστροφική μανία και οι συμβασιούχοι-πυροσβέστες, που ήσαν σχεδόν πεπεισμένοι ότι θα συμβούν – όλοι προανήγγειλαν το προμελετημένον έγκλημα της Πάρνηθος.

Ως εδήλωσεν όμως ο αρχηγός της Πυροσβεστικής Υπηρεσίας αντιστράτηγος Α. Κόης, «η φωτιά ξεκίνησε ταυτόχρονα από τρία διαφορετικά σημεία στα Δερβενοχώρια και στα δύο ευρέθησαν υπολείμματα εμπρηστικών μηχανισμών».

Αυτή δεν ήταν μία συνήθης πυρκαϊά δάσους, εξ ανυπαρξίας δασολογίου. Ασυνήθης εκ του ότι δεν υπάρχει δυνατότης καταπατήσεως δασικής εκτάσεως ούτε ποίμνια στην Πάρνηθα. Προφανής στόχος των εμπρηστών δεν ήταν τα ελάφια ή το… Καζίνο της Πάρνηθος αλλά οι εγκαταστάσεις ραντάρ του Πολεμικού Ναυτικού και ο τηλεπικοινωνιακός πύργος του ΟΤΕ, του οποίου το προσωπικόν ενεκλωβίσθη απ’ τη φωτιά.

Το Ναυτικό μας είναι κάρφος στον οφθαλμόν όσων διεκδικούν το Αιγαίον -και είναι πολλοί- άνευ, δε, τηλεπικοινωνιών παύει η «καρδία» του συγχρόνου κράτους να κτυπάει. Ο στόχος ήταν γνωστός και μάλιστα προεβλήθη συστηματικώς υπό των μαζικών μέσων παραπληροφορήσεως, που αυτοσχεδιάζουν πρωί και βράδυ, εκτοξεύοντα πυροτεχνήματα ανοησιών. Μετά τον ανθρωπογενή καύσωνα, οι τηλεοπτικοί «αστέρες» ανέμενον τις πυρκαϊές, που δεν άργησαν τελικώς να ξεσπάσουν εις όλην την χώρα. Πώς όμως;

Με την πέμπτη φάλαγγα των 2 εκατομμυρίων μεταναστών που παρεπιδημούν στην χώρα, είναι πολύ πιθανόν να εστρατεύθη μιά ντουζίνα ξένων εμπρηστών, η οποία μετέβη στα Κρώρα και έβαλε την φωτιά.΄Οταν ατιμωρητί μία ομάδα αντικοινωνικών υποκειμένων εμπρήσει το κέντρο των Αθηνών και καταστρέφει υπουργεία, καταστήματα και Τράπεζες, διατί να μη μεταβή και στην Πάρνηθα να πάρει τον… πυριφλεγή της αέρα;

Τούτων ούτως εχόντων, η κυβέρνησι πρέπει να προβληματισθή σοβαρώς, εν όψει επαναλήψεως των πυρπολήσεων και συνεχίσεως των εμπρησμών μέχρις εξαφανίσεως και του τελευταίου δάσους της χώρας. Η δασοκάλυψις του Ελληνικού κράτους περιορίσθη στο 17% επί των ημερών της 3ης δημοκρατίας, ενώ προ της απελευθερώσεως ήταν άνω του 50%, άνευ μάλιστα… δασολογίου!

Οι εμπρησμοί άρχισαν μετά το 1974, όταν ετέθη θέμα πετρελαίων του Αιγαίου πελάγους και κυριαρχίας των Αιγαιακών νήσων. Τα δάση της Σάμου, Ικαρίας, Χίου και Μυτιλήνης εδοκιμάσθησαν αγρίως, λόγω της επαναστρατιωτικοποιήσεώς των, που αποτελεί μόνιμον επωδό των διεκδικητικών αμανέδων της Αγκύρας.

Ως εκ τούτου, το πρόβλημα των εμπρησμών των Ελληνικών δασών είναι στρατηγικόν, όπως όλα τα πολιτικά προβλήματα. Διότι καταλήγει εις σοβαρόν μειονέκτημα και διά την κυβέρνησι, εάν αποτύχει και στον τομέα των πυρκαϊών, όπως απέτυχε στην αποκάλυψι των τηλεφωνικών υποκλοπών μελών της, στην διευθέτησι του «βασικού μετόχου» και στην προστασία των συνταξιοδοτικών ταμείων.

Εάν η πυροπροστασία των εθνικών δρυμών επιτευχθή με τις μικρότερες δαπάνες/απώλειες, συνεπιφέρουσα ταυτοχρόνως και την σύλληψι των εμπρηστών επ’ αυτοφώρω, τότε θα προκαλέσει μεγάλην ανακούφισι στο εσωτερικόν, θα αποκαταστήσει το πεσμένον ηθικό της κυβερνήσεως και θα ελαχιστοποιήσει τις φωνές των κεκρακτών, που κόπτονται για τα «ανθρώπινα δικαιώματα» της παρούσης αλλά ποτέ της μελλούσης γενεάς.

-Τι υπαινίσσομαι;

-Μα όταν μία χώρα απειλείται, το καθήκον προστασίας της ανατίθεται εις τας Ενόπλους Δυνάμεις. Ο στρατός να εισέλθη στα δάση και στους εθνικούς δρυμούς και να συλλάβει του εμπρηστές, στήνοντας ενέδρες, ως συνέβη κατά την πρώτη «Ιντιφάντα» των Παλαιστινίων στο Ισραήλ, που έκαιαν τα δάση. Ο Ισραηλινός στρατός ανέλαβε την προστασία των δασών και οι εμπρηστές εξουδετερώθησαν in situ. Ομοίως, μετά την τρομοκρατική ενέργεια της 11ης Σεπτεμβρίου 2001 στη Νέα Υόρκη, η κυβέρνησι Μπους εξέδωσε την Πατριωτική Πράξι, που εψηφίσθη ομοφώνως υπό του Κογκρέσσου και η οποία επιτρέπει την προληπτική σύλληψι υπόπτων τρομοκρατίας. Μόλις προχθές η νέα Βρεταννική κυβέρνησι προέβη εις προληπτικάς συλλήψεις 8 εισαχθέντων «ιατρών», που ήσαν έτοιμοι να κατακαύσουν το Λονδίνον και την Γλασκώβη.

Ομοίως, τα Ελληνικά δάση και οι εθνικοί δρυμοί πρέπει να κηρυχθούν εις κατάστασιν εκτάκτου ανάγκης και να εφαρμοσθή ο στρατιωτικός νόμος, με ανάληψι της φυλάξεώς των υπό του στρατού. Τούτο θα είναι προς όφελος αμφοτέρων: Των δασών και των στρατιωτών – αρκεί να μην καπνίζουν μέσα στα δάση.

Οι πυρκαϊές των δασών συνιστούν τρομοκρατική ενέργεια, που, εκτός των τεραστίων υλικών ζημιών, εκφοβίζει τον πληθυσμόν, ο οποίος χάνει την εμπιστοσύνη του στην κυβέρνησι. Συνεπώς η αντίδρασι οφείλει να είναι συλλογική: Κυβέρνησι, στρατός και λαός, ως μιά «αδιαίρετος τριάς», που θα έλεγεν ο Καρλ φον Κλαούσεβιτς, πρέπει να κινητοποιηθούν από κοινού, ως απαιτεί πάσα επιτυχής στρατιωτική επιχείρησι αλλά και η δημοκρατία. Ειδικώς μάλιστα στην περίπτωσι της χωλαινούσης δημοκρατίας «μας», χωρίς τον συντονισμόν στρατού, λαού και πολιτικής ηγεσίας, δεν εξασφαλίζεται η απαραίτητος πολιτική βούλησις για τη νίκη. Όταν το κράτος διστάζει και χρονοτριβεί, η αντίστασι του λαού χαλαρούται και η ηττοπάθεια καταλαμβάνει πάντες – και το χειρότερον, οι πυρκαϊές εμφανίζονται ως αποτέλεσμα συνδικαλιστικών διενέξεων με τους εποχικούς δασοπυροσβέστες ή αποτέλεσμα ασυνεννοησίας μεταξύ Πυροσβεστικής και ΔΕΗ, ενώ είναι φανερόν ότι αποτελούν προϊόν συστηματικού σχεδίου αποδυναμώσεως της Ελληνικής πολιτείας.

Τα «ανθρώπινα δικαιώματα» υποχωρούν όταν πρόκειται για την σωτηρία της πατρίδος. Τα υπόλοιπα είναι τεχνική υπόθεσις:

1. Ακόμη κι ο δραστικότερος εμπρησμός εξουδετερούται τα πρώτα 10 λεπτά αφ’ ης ξεσπάσει. Συνεπώς πυκνώσατε τα ορεινά παρατηρητήρια.

2. Η εναέριος πυρόσβεσις είναι αποτελεσματική μόνον όταν διαρκεί και την νύκτα. Άρα κατασκευάσατε δύο θαλασσοδρόμια, στον Ευβοϊκό και στον κόλπο της Σαλαμίνος, φωτίσατέ τα επαρκώς και χρησιμοποιήσατέ τα προς ανεφοδιασμόν των πυροσβεστικών αεροπλάνων και ελικοπτέρων διαρκούντος του σκότους, κατά το οποίον τα μέτωπα της φωτιάς είναι εμφανή

3. Καμία δασοπροστασία δεν είναι τόσον αποτελεσματική όσον η επιγεία πρόληψις. Ο στρατός είναι εις θέσιν να εντοπίσει τους εμπρηστές και να τους συλλάβη. Αν υπάρχουν αντιρρήσεις («τους ξέρουμε τους προκομμένους: να τα λέμε τώρα;») (*) χρειάζεται αλλαγή ηγεσίας και νοοτροπίας.

«Καμία βιβλιοθήκη δεν επιβιώνει χωρίς τον βιβλιοθηκάριό της», γράφει ο Ρίτσαρντ Ντόουκινς.

– Πολλώ δε μάλλον όταν πρόκειται για ένα κλειστό σύστημα, ως το ιδικόν μας πολιτικόν, όπου η Εντροπία αυξάνεται εκθετικώς.

www.ccollmer.com

(*) Από το ποίημα «Ας φρόντιζαν», του Κ. Π. Καβάφη