Να μην τα περιμένουμε όλα από το κράτος

Κι αυτό φάνηκε στην κόλαση της Πάρνηθας και του Πηλίου. Άλλοτε η συμμετοχή του κόσμου ήταν αυτονόητη… Τώρα περιμένουμε την Πυροσβεστική και αυτή με τη σειρά της περιμένει τα αεροπλάνα…

Υπήρξαν μαρτυρίες ότι οι φλόγες ξεπηδούσαν κάποια μέτρα πιο πέρα και κανείς δεν έμπαινε στη φωτιά να τη σβήσει πριν πάρει διαστάσεις. Κι ας μην επιχειρήσει κανείς να το αμφισβητήσει… Γιατί έχουμε προσωπική εμπειρία… Έχει αλλάξει η νοοτροπία, το πάθος για δουλειά. Το δημοσιοϋπαλληλίκι έχει κάνει κι εδώ τη ζημιά του… Η μόνη δικαιολογία που πρόβαλαν συνδικαλιστές – πυροσβέστες για τη φωτιά που κατάκαψε την Πάρνηθα ήταν οι ελλείψεις σε προσωπικό, ότι χρειάζονται 4.000 προσλήψεις… Δηλαδή αν υπήρχαν αυτοί οι 4.000 πυροσβέστες η φωτιά δεν θα έφθανε στην κορυφογραμμή;

Στο Ντράφι, που πριν από λίγα χρόνια κάηκε όλο, όπως και η Πεντέλη όπου δεν έμεινε δέντρο, πάλι η έλλειψη προσωπικού έφταιγε;

Το ίδιο βέβαια λένε και για τα Νοσοκομεία και για την Αστυνομία και για ένα σωρό άλλους δημόσιους φορείς.

Τελικά, θα μας πει κανείς πόσοι χρειάζονται για να δουλέψει αυτό το Δημόσιο; Μήπως πρέπει να ενταχθούμε όλοι; Και πώς πριν από μια δυο δεκαετίες δούλευε, όταν μάλιστα ο πληθυσμός της χώρας δεν αυξήθηκε, ενώ το κράτος προμηθεύτηκε εξοπλισμό, σύγχρονο, που μειώνει τον αριθμό των ατόμων που χρειάζονταν άλλοτε;΅Οι στάχτες της Πάρνηθας βάζουν επί τάπητος το πρόβλημα της ευθύνης του καθενός μας, του εργαζόμενου και του πολίτη. Και φυσικά και του κράτους.

Να αποφασίσουμε τι χρειαζόμαστε σε κάθε φορέα για να μπορεί να λειτουργεί αποτρεπτικά απέναντι σε κάθε κίνδυνο και τι συμπληρωματικά μέτρα πρέπει να υπάρχουν, ώστε να προστατεύουν τα σπίτια μας, τον τόπο μας, την ανάσα μας… Και να μην τρέχουμε κατόπιν εορτής…