ΟΙ ΚΙΝΔΥΝΟΙ ΠΟΥ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ Ο Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ
Λίγο παράξενο δεν είναι να διακοπούν αίφνης όλες αυτές οι προεκλογικές περιοδείες και να ξεκινήσουν επισήμως (διότι ανεπισήμως έχουν ξεκινήσει) τα μπάνια του λαού; Κώστας Καραμανλής και Γιώργος Παπανδρέου έχουν βάλει για τα καλά τον κόσμο σε ένα παρατεταμένο εκλογικό παιχνίδι και τώρα πρέπει να του πουν (αν δεν γίνουν αμέσως εκλογές) «αρκετά, τον Σεπτέμβριο πάλι».
Ναι; Και τότε γιατί άρχισαν να οργώνουν τόσο νωρίς την ελληνική ύπαιθρο με στάσεις σε μεγάλες πόλεις και διαδρομές επί οδικών αξόνων με τη λογική «όπου βρω πόλη σταματάω και μιλάω»; Ο ένας παρέσυρε τον άλλο, θα πει ένας ψύχραιμος θεατής των πραγμάτων, ή ο ένας θέλησε να κουράσει τον άλλο και θα φανεί ποιος κουράστηκε περισσότερο και πιο γρήγορα.
Βέβαια, είναι ο πρωθυπουργός που έχει το πλεονέκτημα της απόφασης για το πότε θα διενεργηθούν οι εκλογές, όμως υπό προϋποθέσεις καθίσταται δέσμιος και ο ίδιος αυτού του προνομίου, αν δεν το χειριστεί ψύχραιμα και σωστά. Αυτό σημαίνει πως αν φτιάχνει και ο ίδιος προεκλογικό κλίμα χωρίς να έχει σκοπό να πάει σε εκλογές, αλλά το κάνει «για μπλόφα» ή για να κουράσει τον αντίπαλο, πετυχαίνει να κουράσει τον κόσμο με αποτέλεσμα το εκλογικό σώμα (που δεν έχει επιλέξει να μετέχει σε ένα τέτοιο παιχνίδι, αλλά μετέχει επειδή δίνουν τον τόνο οι πολιτικοί αρχηγοί) να θεωρήσει τον έχοντα το προνόμιο ως υπεύθυνο της εξαπάτησης. Και τον έχοντα το προνόμιο της επιλογής του χρόνου των εκλογών θα τον θεωρήσουν υπεύθυνο, διότι είναι αυτός που αποφασίζει πού θέλει να πάει το πράγμα και πότε. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ακολουθεί και ευθύνεται ίσως για τον τόνο της αντιπαράθεσης, αλλά όχι για τον χρόνο κλιμάκωσης και τη δημιουργία κλίματος εκλογικής προσδοκίας, με την έννοια της αναμονής ότι αυτό «όπου να ‘ναι θα συμβεί». Αν δεν συμβεί «όπου να ‘ναι» τότε στο εκλογικό σώμα γεννιέται η εύλογη απορία «και τότε γιατί μας ταλαιπωρείς με περιοδείες, ειδήσεις, δηλώσεις, παροχές», και ακριβώς μετά την απορία έρχεται η αντίδραση.
Η Νέα Δημοκρατία λοιπόν διατρέχει έναν ακόμα κίνδυνο (συνήθως μεγαλύτερο κίνδυνο διατρέχει αυτός που έχει να χάσει κάτι, και δεδομένου ότι η ΝΔ φέρεται ως νικήτρια των επομένων εκλογών, έχει να χάσει κάτι) μετά τη συνολική της «έκθεση» στις υποθέσεις των ομολόγων, της αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας και τη γενικότερη αίσθηση ότι δεν κάνει τίποτα ως κυβέρνηση. Αυτόν της απαξίωσής της της ως ανειλικρινούς από το εκλογικό σώμα, στον βαθμό που το εκπαιδεύει για εκλογές ενώ δεν έχει (αν δεν έχει) σκοπό να τις κάνει αμέσως. Η έννοια του αμέσως, του εδώ και τώρα, του «στην ώρα τους» αρχίζει να αποκτά πολλές εκδοχές και ερμηνείες, με αποτέλεσμα ο λαός, που δεν μετέχει σε παιχνίδια στρατηγικής και εξουσίας αλλά απλώς ψηφίζει και επιλέγει την κυβέρνηση που θέλει (στέλνοντας συγχρόνως στην αντιπολίτευση αυτόν που δεν θέλει να τον κυβερνά), να μπερδεύεται για το τι στην πραγματικότητα συμβαίνει.
Όταν ξεκινά τόσο νωρίς μια προεκλογική αντιπαράθεση και εκστρατεία (ο χρόνος συμπλήρωσης της τετραετίας είναι ο Μάρτιος του 2008) η γενική αίσθηση είναι πως πρέπει οι εκλογές να γίνουν μέσα σε δύο το πολύ μήνες. Αλλιώς, η μετάθεσή τους για πολύ αργότερα δεν δικαιολογεί το πρόωρο της εκστρατείας, ενώ η λογική του «ας κάνουμε τώρα ένα διάλειμμα για τα μπάνια μας και συνεχίζουμε από Σεπτέμβριο πάλι» είναι συγγενής με ανέκδοτο. Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός πρέπει να αποφασίσει πότε θέλει να κάνει εκλογές και να οδηγήσει τα πράγματα εκεί με σοβαρότητα και ψυχραιμία, διαφορετικά κινδυνεύει να απολέσει ένα σημαντικό χαρακτηριστικό που έχει κατακτήσει και λειτουργεί ως πλεονέκτημα: Ότι αποπνέει σιγουριά και ειλικρίνεια, ανεξαρτήτως της απόδοσης που έχει η κυβέρνησή του και του τι κάνουν οι υπουργοί του. Το θέμα των εκλογών αφορά αποκλειστικά και μόνο τον εκάστοτε πρωθυπουργό. Το πρωθυπουργοκεντρικό σύστημα της δημοκρατίας μας δίνει πολλές εξουσίες στον επικεφαλής της κυβέρνησης, αλλά συγχρόνως και μεγάλες ευθύνες.
Και αυτήν την ευθύνη, της απόφασης για εκλογές, δεν μπορεί να τη μοιραστεί με κανέναν.