υπουργείο Εξω(φρεν)ικών

-Θετική κατάληξη είχε τελικά η «προσωπική διπλωματία» της υπουργού Εξωτερικών Ντ. Μπακογιάννη, στο θέμα του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων… Οι συνομιλίες της υπουργού στο Αμμάν με τον ομόλογό της Α. Αλ Χαντίμπ κατέληξαν στην άρση της μη αναγνώρισης του Πατριάρχη Θεόφιλου από την ιορδανική κυβέρνηση… Προηγήθηκε βεβαίως επιστολή (scripta manet, έλεγαν οι Λατίνοι) της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου, «διά χειρός Μπακογιάννη» λένε οι καλώς γνωρίζοντες, με την οποία το Πατριαρχείο δεσμεύεται απολύτως από τον ιορδανικό νόμο του 1958 να μην παραχωρήσει ακίνητα του Πατριαρχείου και γενικώς περιουσιακά του στοιχεία στα Ιεροσόλυμα…

-Όμως παρά τα καλά νέα, ελπίζουμε όχι προσωρινού χαρακτήρα, δεν θα πρέπει το υπουργείο να αποφύγει μια αυστηρή αυτοκριτική, «κεκλεισμένων των θυρών», με περιορισμένη σύνθεση συμμετεχόντων, για να αποτραπούν ανάλογες δυσμενείς εξελίξεις στο μέλλον… Θα πρέπει να απαντηθούν κρίσιμα ερωτήματα. Γιατί έπρεπε να φθάσουμε σ’ αυτό το επικίνδυνο σημείο κρίσης, με φιλικές μάλιστα χώρες, ώστε να χρειαστούν, στη συνέχεια, κοπιώδεις προσπάθειες, να χρειαστεί πολύς χρόνος και χρήμα (αχ, αυτά τα απόρρητα κονδύλια…) για να καταλήξουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, δηλαδή εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε…

-Κάποιοι, λοιπόν, μεγαλοδιπλωμάτες και όχι μόνο, ολιγώρησαν στο θέμα του Πατριαρχείου… Γιατί να χρειαστούν πυροσβεστικές παρεμβάσεις ελλήνων υπουργών και υφυπουργών, γιατί αιφνιδίως έπρεπε να καταϋποχρεωθούμε σε άραβες φίλους και τρίτους διαμεσολαβητές προς την Ιορδανία, γιατί τέλος έπρεπε, με διπλωματικούς υπαινιγμούς, να επισημάνουμε τις πολλαπλές αρνητικές επιπτώσεις που θα έχει αυτή η μη φιλική στάση έναντι της Ελλάδας, με την άρση της αναγνώρισης του Πατριάρχη Θεόφιλου…

-Γίναμε, λοιπόν, στο θέμα του Πατριαρχείου, ως κυβέρνηση και ελληνική διπλωματία, σεμνοί και ταπεινοί εκβιαστές προς φιλικές χώρες, που θυμίζει την πολιτική των αμερικανών συμμάχων μας και όλα αυτά για να μη χάσουμε αυτά που είχαμε από αιώνες… Οι Αμερικανοί τουλάχιστον διεκδικούν ωμά και αδίστακτα το κατι τι παραπάνω, σε γεωστρατηγικό χώρο και πετρέλαιο, αδιαφορώντας, όπως πάντα, για το ήθος και το ύφος της πολιτικής τους…

-Από πλευράς Ισραήλ μην περιμένετε θετική στάση στο θέμα του Πατριαρχείου… Οι άνθρωποι εποφθαλμιούν κάθε χιλιοστό γης στα Ιεροσόλυμα και εκβιάζουν καταστάσεις… Και βεβαίως η φιλοεβραϊκή στάση του ελληνικού λαού, στη διάσωση χιλιάδων Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατά τη χιτλερική περίοδο, ξεχνιέται προσωρινά… Η ιστορική μνήμη της ηγεσίας ορισμένων λαών είναι δυστυχώς μικρή, αρχίζοντας από τη «στρατηγική μας σύμμαχο», τις ΗΠΑ, όταν διεθνείς εξελίξεις και συγκυρίες τους παροτρύνουν να ξεχνούν πατροπαράδοτους φίλους και να αγκαλιάζουν, υποκριτικά, νεόκοπους βαλκάνιους εταίρους…

-Δημοσιεύθηκε τελικά στο ΦΕΚ ο νέος Οργανισμός του υπουργείου, αφού προηγουμένως τον κρατούσαν κάποιες «αόρατες δυνάμεις» σε ένα συρτάρι στο Εθνικό Τυπογραφείο, μέχρι να περάσουν ορισμένα εν εξελίξει «θεματάκια» με την παλιά νομοθεσία, γιατί δεν «βόλευαν» τους έχοντες και κατέχοντες οι νέες μεταβολές… Γνώριζε βέβαια η υπουργός Ντ. Μπακογιάννη τις κρυφές αυτές γραφειοκρατικές μεθοδεύσεις, καθ’ ότι παλιά καραβάνα στο κουρμπέτι…

-Δεν ήλθε στην Αθήνα αγχωμένος ο πρώην αμερικανός ανθύπατος Νίκολας Μπερνς, και σήμερα υφυπουργός Εξωτερικών, για να μας καθησυχάσει (και να μας αποκοιμίσει…) για τα εθνικά μας θέματα, όταν είχε τις κατ’ ιδίαν συναντήσεις, την περασμένη εβδομάδα, με τον πρωθυπουργό Κ. Καραμανλή και την υπουργό Εξωτερικών Ντ. Μπακογιάννη… Ήλθε πρωτίστως να υπαγορεύσει, τα προφορικά μηνύματα που θα πρέπει να διαβιβάσει η Αθήνα, διά της υπουργού Εξωτερικών, στη Συρία κυρίως και στους παλαιστίνιους ηγέτες… Κι εμείς βεβαίως σαν καλή… εταίρα συμμαχική, προθυμοποιηθήκαμε, ελπίζοντας πάντοτε σε ένα μικρό αντάλλαγμα, πείτε το και φιλοδώρημα… Και το «δωράκι» του Μπερνς, κάτι σαν γυάλινη χάντρα και τα καθρεφτάκια που προσέφερε ο Χρ. Κολόμβος στους ινδιάνους ιθαγενείς, ήταν να παγώσει το θέμα των Σκοπίων για ένταξη στο ΝΑΤΟ, μέχρι να γίνουν εκλογές στην Ελλάδα… Και την καταχάρηκε, φαίνεται, αυτήν την ειδησάρα η κυβέρνηση της ΝΔ… Κάποιος, κακεντρεχής ίσως, είπε ότι είδε «γαλάζιο» αξιωματούχο να φιλά το χέρι του πολυπράγμονα αμερικανού διπλωμάτη, μόλις έμαθε το καλό νέο…

-Παγκόσμιο βραβείο υποκρισίας και θράσους θα πρέπει να δοθεί στις ΗΠΑ, με πρώτο αποδέκτη το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, γι’ αυτές τις διαβόητες ετήσιες εκθέσεις για την κατάσταση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο και για την παράνομη διακίνηση και εμπορία προσώπων (human trafficking). Μπορεί ο σκοπός να είναι σωστός, αλλά όταν διατηρείς το κολαστήριο στο Γκουαντανάμο, που ακόμη και ο πρώην αμερικανός υπουργός Εξωτερικών στρατηγός κ. Πάουελ ζήτησε να κλείσει, όταν έχεις διαλύσει κυριολεκτικά μια χώρα, το Ιράκ, με το πρόσχημα της ανατροπής ενός αδίστακτου δικτάτορα (αντιαμερικανού βέβαια…), πώς τολμάς και γίνεσαι τιμητής της παγκόσμιας κοινότητας και προβάλλεις, υποκριτικότατα, «ευαισθησίες» για εκμετάλλευση αδυνάτων… Ο παγκόσμιος «νταβατζής» νοιάζεται, υποκριτικά, για τους μικροεκμεταλλευτές, που παίρνουν τεχνογνωσία από τις ΗΠΑ.

-Σε αποχαιρετιστήρια ακρόαση δέχθηκε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας τον απερχόμενο αμερικανό πρέσβη Τσ. Ρις, που πηγαίνει στη Βαγδάτη, υπό άλλον πρέσβη επικεφαλής (αυτό κι αν είναι υποβάθμιση για το καλό της πατρίδας…). Στη διεθνή πρακτική οι αρχηγοί κρατών δεν δέχονται, συνήθως, τους αποχωρούντες πρέσβεις σε ακρόαση, αλλά μόνο κατά την επίδοση των διαπιστευτηρίων στην αρχή της αποστολής τους. Διερωτώμαι, αφελώς, εάν ο πρέσβης της Ζάμπια το ζητούσε, θα γινόταν δεκτός σε ακρόαση ή θα τον απέτρεπαν προβάλλοντας ευσχήμως τις πολλές δεσμεύσεις του Προέδρου… Όπως λοιπόν και στη ζωή, όλοι οι πρέσβεις δεν είναι ίσοι, ιδίως όσοι έχουν και τον πρόσθετο τίτλο του «ανθύπατου» στη χώρα όπου είναι διαπιστευμένοι για να συγκυβερνούν… Συμβαίνει σε πολλές τριτοκοσμικές χώρες, συμβαίνει δυστυχώς και στην Ελλάδα…

-Για τους πρέσβεις οι φλεγματικοί Αγγλοσάξονες έχουν πει τα εξής δύο αμίμητα, που έχουν διαχρονική, όπως αποδεικνύεται αξία: An ambassador is an honorable man send abroad to lie for his country… (ο πρέσβης είναι ένα αξιότιμο πρόσωπο, που στέλνεται στο εξωτερικό για να ψεύδεται για την πατρίδα του…). Θυμηθείτε τον ιταλό πρέσβη στην Αθήνα, που επέδωσε το ιταλικό τελεσίγραφο στον πρωθυπουργό Ι. Μεταξά στις 28 Οκτωβρίου 1940… Ο συμπαθής, κατά τα άλλα, αμερικανός πρέσβης Τσ. Ρις θα είναι υποχρεωμένος, υπό τη νέα του ιδιότητα στη Βαγδάτη, να προβάλλει πειστικότατα ότι έγινε «απελευθέρωση» του Ιράκ από τον κακό Σαντάμ και όπως εξελίχθηκε η όλη κατάσταση είναι αυτό ακριβώς που επιθυμούσαν οι Ιρακινοί… Όσοι τέλος πάντων απ’ αυτούς συνεχίζουν να παραμένουν ζωντανοί… Και το δεύτερο κρύο, βρετανικό αστείο που χαρακτηρίζει τους διπλωμάτες γενικώς… A diplomat is a polite person, who can tell you to go to hell in such a nice way that you are looking forward to it… (διπλωμάτης είναι ένας ευγενής άνθρωπος που μπορεί να σου πει να πας στον διάολο, με τόσο ωραίο τρόπο, που να αδημονείς πότε θα φθάσει αυτή η ευχάριστη στιγμή…). Στην περίπτωση του πρέσβη Ρις, τον θεατρικό αυτόν ρόλο να περιγράψει τη διαμονή στη Βαγδάτη ως «χίλιες και μία νύχτες», ανέλαβε η ίδια η υπουργός Εξωτερικών Κ. Ράις και φαίνεται ότι τον… έπεισε, ιδίως όταν χαμογελώντας του έδειξε τα κάτασπρα δόντια της, σε μαύρο φόντο, και τον αποχαιρέτισε με παγερό βλέμμα δολοφόνου, που θυμίζει έργο του Άλφρεντ Χίτσκοκ… Από εμάς, πάντως, καλή τύχη.

Α. Κ.