ΥΠΕΡ-ΚΡΑΤΟΣ Μεγάλου Αδελφού οικοδομεί η ΕΕ

Πρόκειται για ένα πραγματικό εξάμβλωμα που φαλκιδεύει κατοχυρωμένα συνταγματικά δικαιώματα και κινείται στο κλίμα πλανητικής τρομο-υστερίας που εγκαινίασε η 11η Σεπτεμβρίου.

Η Συνθήκη του Πρυμ, που πήρε το όνομά της από τη γερμανική πόλη όπου συζητήθηκε αρχικά, συμφωνήθηκε για πρώτη φορά το 2005 μεταξύ επτά χωρών: της Γερμανίας (που είχε και την αρχική έμπνευση), της Αυστρίας, της Γαλλίας, του Λουξεμβούργου, του Βελγίου, της Ολλανδίας και της Ισπανίας. Από την εβδομάδα που μας πέρασε όμως η Συνθήκη του Πρυμ παύει να είναι υπόθεση των επτά συγκεκριμένων χωρών και γίνεται αυτομάτως υπόθεση και των 27 χωρών της ΕΕ, χωρίς μάλιστα να χρειάζεται καν να συζητηθεί στα εθνικά κοινοβούλια! Απόφαση που αποκαλύπτει πόσο καλά γνωρίζουν και οι ίδιοι οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών την έχθρα με την οποία αντιμετωπίζει ο κόσμος τα ολοκληρωτικά τους σχέδια, με αποτέλεσμα να αρνούνται να τα θέσουν στη δημόσια κρίση.

Τα (οργουελικής έμπνευσης) μέτρα που προβλέπονται είναι επί της ουσίας τρία. Κατά πρώτον, η δημιουργία μιας τεράστιας βάσης δεδομένων όπου θα καταχωρηθούν στοιχεία από το DNA, δακτυλικά αποτυπώματα και αριθμοί κυκλοφορίας οχημάτων των ευρωπαίων πολιτών. Κατά δεύτερον, πρόσβαση σε αυτά τα στοιχεία όλων των αστυνομικών υπηρεσιών της ΕΕ των 27. Και τρίτον, δυνατότητα διεξαγωγής κοινών ή ανεξάρτητων επιχειρήσεων δίωξης και σύλληψης πολιτών από οποιαδήποτε αστυνομία επιθυμεί στην επικράτεια ενός άλλου κράτους μέλους.

Εφιάλτης η Συνθήκη Πρυμ

Είναι προφανές ότι το θεωρητικό αυτό δικαίωμα της εκτέλεσης επιχειρήσεων από μια χώρα σε μια άλλη δεν πρόκειται να ασκηθεί από όλα τα κράτη μέλη, μια και στον υπό διαμόρφωση Μεγάλο Αδελφό που θα αγκαλιάζει όλα τα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης συμβαίνει ό,τι και στο άλλο έργο του Τζορτζ Όργουελ, τη «Φάρμα των Ζώων»: μερικά ζώα είναι… πιο ίσα από άλλα. Έτσι είναι προφανές ότι το δικαίωμα ανεμπόδιστης δράσης εντός των γεωγραφικών ορίων της ΕΕ πρώτοι απ’ όλους θα το εφαρμόσουν οι Γερμανοί, που έδειξαν άλλωστε και τόσο μεγάλο ζήλο με τη Συνθήκη Πρυμ, για να κατοχυρωθεί το δικαίωμά τους να δρουν εκτός των συνόρων, γράφοντας στα παλιότερα των αρβυλών τους τα κυριαρχικά δικαιώματα των μικρών χωρών της ΕΕ. Δεν είναι μάλιστα μόνο οι απόγονοι της Βέρμαχτ που εποφθαλμιούν τα ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα εκατομμυρίων ευρωπαίων πολιτών.

Όπως αποκάλυψε η βρετανική εφημερίδα «Ομπζέρβερ» στις 14 Ιανουαρίου 2007, το Βερολίνο, στο πλαίσιο προφανώς της συντελούμενης αναθέρμανσης των σχέσεων του με την Ουάσινγκτον, υπό την Άνγκελα Μέρκελ, είναι σε επαφή με τις αμερικανικές διωκτικές αρχές με απώτερο στόχο να δίνουν τα στοιχεία αυτά στη CIA!

«Έγγραφα που περιήλθαν στη διάθεση του “Ομπζέρβερ” δείχνουν ότι οι Γερμανοί έχουν μυστικές συνομιλίες με κορυφαίους αμερικανούς αξιωματούχους, προσπαθώντας να καταλήξουν σε μια συμφωνία για την από κοινού χρήση των στοιχείων πρώτα μόνο για τη Γερμανία και στη συνέχεια για την ΕΕ»!

Εφιαλτική όμως είναι και η δυνατότητα που αποκτά πλέον η αστυνομία κάθε κράτους μέλους να μπαινοβγαίνει στα σύνορα άλλων χωρών, είτε απροκάλυπτα είτε συγκαλυμμένα, μέσω αποστολής μυστικών πρακτόρων που θα έχουν το δικαίωμα να δρουν ανεμπόδιστα, χωρίς να δίνουν λογαριασμό για τις κινήσεις τους πουθενά αλλού πέρα από τις αρχές της δικής τους χώρας. Οι κίνδυνοι που εγκυμονούν από ένα τέτοιο ενδεχόμενο προκάλεσαν ρίγη ακόμη και στις αστυνομικές αρχές της Βρετανίας, που μπορούν να καμαρώνουν για το παγκόσμιο ρεκόρ που διατηρούν στις κάμερες παρακολούθησης ανυποψίαστων πολιτών. Ακόμη και αυτοί λοιπόν κατέθεσαν την ανησυχία τους στον «Ομπζέρβερ» πάλι, στις 21 Ιανουαρίου 2007, για το τι θα συμβεί αν οι γερμανοί μυστικοί πράκτορες αρχίσουν να δρουν ασύδοτα: Τα σχέδια προκαλούν αντιδράσεις στην κυβέρνηση και στους αξιωματικούς της βρετανικής αστυνομίας. Πολλοί απ’ αυτούς θυμούνται πως, το 1996, μια κοινοβουλευτική έρευνα στην Ολλανδία αποκάλυψε ότι τόνοι παράνομων ναρκωτικών είχαν εξαχθεί από την Ολλανδία στη Βρετανία με τη βοήθεια ολλανδών μυστικών πρακτόρων, με αποτέλεσμα όσοι το πληροφορήθηκαν να πάθουν… σοκ. «Έχουμε μάθει με επώδυνο τρόπο πόσο δύσκολο είναι να ελέγξεις μυστικές επιχειρήσεις», είπε μια πηγή… «πρέπει να είμαστε πάρα πολύ προσεκτικοί», ήταν τα λόγια της ίδιας πηγής από την αστυνομία στον «Ομπζέρβερ» που τόνισε τα προφανή: Όταν ακόμη και εκλεγμένες κυβερνήσεις σηκώνουν τα χέρια ψηλά αδυνατώντας να ελέγξουν τους δικούς τους πράκτορες, θα καταφέρουν να ελέγξουν τους πράκτορες της Γερμανίας;

Έρχονται ιπτάμενοι σερίφηδες

Ανησυχία επίσης προκαλούν τα άρθρα που υπάρχουν στη Συνθήκη Πρυμ (ή Σένγκεν ΙΙΙ όπως έχει χαρακτηριστεί), τα υπ’ αριθμόν 17 και 18 για την ακρίβεια, τα οποία αποσαφηνίζουν τους όρους δράσης για τους «σερίφηδες των ουρανών», τους ένοπλους που μπορούν να συνοδεύουν κάθε πτήση πολιτικού αεροπλάνου. Όταν προτάθηκε πρώτη φορά το συγκεκριμένο μέτρο -από τους Αμερικανούς φυσικά- ξεσηκώθηκαν ακόμη και οι πέτρες στην από δω μεριά του Ατλαντικού, καθώς διέκριναν τον κίνδυνο τα αεροπλάνα να γίνουν πεδία βολής και ασκήσεων υπερευαίσθητων φρουρών του νόμου. Και πολύ σωστά, κάτω από τις λαϊκές αντιδράσεις, το μέτρο τότε πάγωσε. Η Συνθήκη Πρυμ, με έναν διακριτικό τρόπο ομολογουμένως, χωρίς δηλαδή να το επιβάλλει, το επαναφέρει. Καθορίζοντας σε δύο ολόκληρες σελίδες τις προϋποθέσεις, και αφήνοντας μάλιστα ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην είναι μόνο αξιωματικοί της αστυνομίας στον ρόλο του σερίφη, αλλά και «άλλοι κατάλληλα εκπαιδευμένοι αξιωματούχοι», ωθεί τα κράτη μέλη της ΕΕ να εφαρμόσουν αυτό το μέτρο τρομο-υστερίας και προετοιμάζει το έδαφος ώστε σε μια μελλοντική της αναθεώρηση την Πρυμ ΙΙ ή τη Συνθήκη Σένκγεν ΙV, οι «ιπτάμενοι σερίφηδες» να αποκτήσουν οργανική θέση στα ιπτάμενα πληρώματα.

Ιδιαίτερη αναφορά υπάρχει στη Συνθήκη στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν ώστε με ενιαίο τρόπο οι 27 χώρες να εξετάζουν τις αιτήσεις ασύλου που καταθέτουν μετανάστες τρίτων χωρών. Η πολιτική αυτή αποσκοπεί να βάλει τέρμα σε μια ευρύτατα χρησιμοποιούμενη μέθοδο σήμερα όπου κάθε μετανάστης υποβάλλει αιτήσεις χορήγησης πολιτικού ασύλου σε όσες περισσότερες χώρες της ΕΕ μπορεί, ώστε να μεγιστοποιηθούν οι πιθανότητές του να εγκατασταθεί νόμιμα στη Γη της Επαγγελίας. Αυτό το μέτρο μπορεί να ορθολογικοποιεί το σύστημα εξέτασης των αιτήσεων χορήγησης πολιτικού ασύλου, δεν λύνει όμως το σημαντικότερο -πολιτικό στη ρίζα του- πρόβλημα που είναι η απροθυμία των χωρών της ΕΕ να χορηγήσουν πολιτικό άσυλο, συγχέοντας σκόπιμα τους πολιτικούς πρόσφυγες με τους οικονομικούς μετανάστες. Η ασκούμενη πολιτική ασύλου από την ΕΕ γίνεται ακόμη πιο σκανδαλώδης αν δούμε πόσο μεγάλες αναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμού προκαλούν οι στρατιωτικές επεμβάσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ) και η πολιτική καταπίεση (Παλαιστίνη κ.ά.).

Συνολικά πρόκειται για μια Συνθήκη πλήρως αναντίστοιχη του κράτους δικαίου και του πολιτικού πολιτισμού που επικαλείται η ΕΕ στα γραπτά της, η οποία στέλνει τις ευρωπαϊκές κοινωνίες πολλές δεκαετίες πίσω, εντείνοντας την αστυνομοκρατία και την αυθαιρεσία των διωκτικών αρχών και αδυνατίζοντας ακόμη περισσότερο τη νομική θωράκιση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Η Συνθήκη Πρυμ φέρνει την Ευρώπη πιο κοντά στην αμερικανική βαρβαρότητα του Γκουαντάναμο, των απαγωγών, των βασανιστηρίων και των εξαφανίσεων, καθιστώντας όλους ύποπτους και ένοχους μέχρι αποδείξεως του αντιθέτου.