Η «αριστοκρατική αντίληψη της εξουσίας»
H σάτιρα του εθνικού ποιητή της Σκωτίας «προέβλεψε», διακόσια και πλέον χρόνια πριν, τις ενέργειες και τη συμπεριφορά του «πρωθυπουργικού εξαδέλφου», υπουργού Μεταφορών, Μιχαήλ Λιάπη, αλλά και διαγράφει τα απώτατα όρια του λαϊκισμού στα οποία εξικνείται η πολιτική πρακτική του ανδρός: το πρόβλημα της οδικής συμπεριφοράς των νεοελλήνων αντικαθρεπτίζεται στην άνευ κράνους οδήγηση του δικυκλιστή, νομάρχη Θεσσαλονίκης και το εξοντωτικό πρόστιμο των 25.000 ευρώ στον άπορο και πολυφαμελίτη αθίγγανο της Θήβας!
Ο υπουργός Μεταφορών, ο οποίος σεμνύνεται για την κολεγιακή παιδεία του, είναι άλλωστε δυνατόν ο «πρωθυπουργικός εξάδελφος», λόγω καταγωγής να φοιτήσει εις τα δημόσια σχολεία του χύδην όχλου;- εκδίδει… όρντινα και διατάσσει να συλληφθούν πάραυτα και οδηγηθούν στο δεσμωτήριο οι «αναιδείς» που δεν συμμορφώνονται με τις εντολές του!
Ο κ. Λιάπης, κατά την ποιητική πρόβλεψη, ως «δραστήριος λόρδος», αγνοεί ότι στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, λειτουργεί η διάκριση των εξουσιών και οι δημόσιοι λειτουργοί, εν οις και οι υπουργοί, δεν είναι δυνατόν να εξέρχονται των αρμοδιοτήτων τους και ως «μοιχεπιβάτες» -ο όρος εδώ με την εκκλησιαστική έννοια- να διεισδύουν στον χώρο αρμοδιότητας άλλων υπουργών, και στη συγκεκριμένη περίπτωση στον χώρο των praetorum urbanorum, πεδίο ευθύνης του κ. Πολύδωρα!
Πέραν τούτων η «αριστοκρατική αντίληψη» του κ. υπουργού Μεταφορών τον παρεμποδίζει να μετακινηθεί προς την καταραμένη λέξη, τη Δημοκρατία. Αντιθέτως η «αριστοκρατική αντίληψή» του τον υποβοηθεί να κατανοήσει τους «κινδύνους» της «αχαλίνωτης», «παραπληροφορημένης», «υπερβολικής» ή «ανεπαρκούς» Δημοκρατίας!
Ως εκ των ενεργειών του κ. Λιάπη προκύπτει ότι η Δημοκρατία δεν αποτελεί την προϋπόθεση αναζωογόνησης της χώρας, αλλά το ενδιαφέρον του εστιάζεται στην απόκτηση εξουσίας για την προαγωγή του καλού «του λαού»!
Ο κ. Λιάπης στην ευθεία των σκέψεων του θεωρητικού της «υπεροχής των αριστοκρατικών ιδεών» στην πολιτική πρακτική, Γουόλτερ Μπέιτζχοτ…, διερωτάται:
• «Δεν μπορώ να σκεφθώ τίποτα πιο διεφθαρμένο ή χειρότερο να επικυριαρχεί της πολιτικής η αντίληψη της ομάδας των φτωχών, αδαών ανθρώπων από τον συνδυασμό των παιπεδευμένων και πλούσιων ανδρών που διαρκώς αναβάλλουν τις αποφάσεις τους… Η φωνή του λαού θα καταστεί φωνή του διαβόλου εάν λειτουργήσει μ’ αυτό τον τρόπο…»
Στη σκέψη του υπουργού Μεταφορών, κατά κοινωνιολογική ανάλυση, διαχωρίζεται ο λαός από τον όχλο. Ο λαός, αυτό προκύπτει από την πολιτική πρακτική του κ. Λιάπη, αναζητεί την «αποτελεσματική εξουσία», ενώ ο «όχλος» μισεί την… τάξη. Άλλωστε ο τελευταίος αποτελεί το «υπόλειμμα όλων των τάξεων». Είναι εξαιρετικά ατομικιστικός, όλοι ενδιαφέρονται για τους εαυτούς τους. Μόνο η ύπαρξη ενός χαρισματικού ηγέτη -στην περίπτωση ο κ. Λιάπης- είναι ικανή να εμπεδώσει την αίσθηση στον «όχλο» ότι βρίσκεται εκτός… νομιμότητας και να δαμάσει το μίσος του για κάτι το διαρκέστερο από εφήμερες αμφισβητήσεις και ενδεχομένως σπασμωδικές αντιδράσεις!
Αναμφιλέκτως, θα κατέληγε και ο υπουργός Μεταφορών, η «αποτελεσματική διακυβέρνηση» δεν χρειάζεται την «τυραννία της πλειοψηφίας», τη μέριμνα για γνώση, τον έλλογο διάλογο, την πειθώ, αλλά τον «αποτελεσματικό» ελιτισμό!
Θα ήταν εκτός τόπου και χρόνου όσοι αποδίδουν στον κ. Λιάπη «βέβηλες σκέψεις» ότι στην ενάσκηση της εξουσίας είναι αντιμέτωπος, τουλάχιστον, με ένα ελάχιστα μορφωμένο και ελεύθερο εκλογικό σώμα, που διατηρεί ορισμένες, κρίσιμες, μεροληπτικές συμπεριφορές και ανισότητες, χρησιμοποιώντας την πολιτιστική έκπτωση, τη σκόπιμη υποβάθμιση των πόρων και του δυναμικού της Παιδείας.
Οι περί του αντιθέτου ισχυρισμοί μάλλον αποπνέουν «δύναμη χωρίς υπευθυνότητα». Την αδυναμία κατανόησης της διαφοράς «μεταξύ του τι ενδιαφέρει το κοινό και ποιο είναι το κοινό συμφέρον». Είναι μια πολιτική άλογη παρά λογική διεκδίκηση, αλλά και πολιτική παρεκτροπή από τα βασικά ζητήματα – υπακοή στον νέο ΚΟΚ από τον «πολυτάλαντο νομάρχη Θεσσαλονίκης» και τον πάμπτωχο πολυφαμελίτη αθίγγανο των Θηβών – που χρειάζεται άμεσα να διευθετηθούν!