Η ΑΛΛΗ ΑΜΕΡΙΚΗ, ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΚΥΒΕΡΝΑ
Όποιος πήγε το βράδυ της Τετάρτης στο Μέγαρο Μουσικής ήταν τυχερός. Απήλαυσε την ομιλία-παράσταση του Αλ Γκορ για το περιβάλλον, την προστασία του πλανήτη και το μέλλον, διαπιστώνοντας ότι ο «συνταξιούχος πολιτικός» (όπως ονόμασε τον εαυτό του) νοιάζεται πραγματικά για όσα μιλάει, γνωρίζει σε βάθος το θέμα και είναι έτοιμος να προτείνει λύσεις λειτουργικές.
Ο Γκορ ήταν ειλικρινής. Μίλησε για τις ευθύνες των κυβερνήσεων, κατηγόρησε την πατρίδα του ότι δεν κάνει και πολλά, ή μάλλον σχεδόν τίποτα για το αύριο του πλανήτη και κατάφερε να συνεπάρει ένα δύσκολο κοινό που τον παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα. Και μάλιστα ακούγοντας ένα θέμα που δεν συγκινεί πολλούς, δεν είναι ευρέως γνωστό και δεν είναι αβανταδόρικο για χειροκροτήματα και συσπειρώσεις.
Ο υποβλητικός φωτισμός της αίθουσας «Αλεξάνδρα Τριάντη» βοηθούσε τον με πρώτη ματιά βαρύ ως διαστάσεις αμερικανό πολιτικό να εντυπωσιάζει με την κίνησή του συνεχώς στη σκηνή επί 110 λεπτά, στέλνοντας το κοινό να ακουμπάει χωρίς καμιά πίεση την προσοχή του μόνο στον ομιλητή. Το αναλόγιο υπήρχε. Και το φως του. Η μικροφωνική εγκατάσταση λειτουργούσε άριστα. Όλα προδιέθεταν για μια τυπική και ευγενική ακινησία του ομιλητή σε μιαν ομιλία που δεν θα ξεπερνούσε τα 70 λεπτά. Δεν συνέβη έτσι. Ο Γκορ απλώς χαιρέτησε από το βήμα. Μετά το πρώτο τρίλεπτο-πεντάλεπτο κατέβηκε και άρχισε να περπατά στη σκηνή πλησιάζοντας με χάρη και τέχνη τους ακροατές-θεατές, που ούτως ή άλλως κρέμονταν από τα χείλη του. Ο επί οκτώ χρόνια αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον ήθελε να πείσει και έπεισε. Το ακροατήριό του ήταν δύσκολο όπως είπαμε, πεπαιδευμένο, εγγράμματο και αυστηρό. Απαιτητικό. Μέσα σε αυτό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας, ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης Γιώργος Παπανδρέου, ο αμερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα, κι ο Γκορ ανέλαβε όχι απλώς να ξοδέψει δύο «διάσημες ώρες» αλλά να κερδίσει το ακροατήριο και να πείσει τους ηγέτες για το ορθό όσων έλεγε.
Την ίδια στιγμή, μια στιγμή που διαρκούσε και επαναλαμβανόταν, περνούσε από το μυαλό η σκέψη απορία, μα γιατί να μην έχει εκλεγεί αυτός Πρόεδρος των ΗΠΑ; Διότι έχασε, είναι η απάντηση από τον Τζορτζ Μπους, τον Νοέμβριο του 2004. Έχασε, αν και κέρδισε σε ψήφους αλλά ηττήθηκε σε εκλέκτορες. Με τόσα παράξενα συνέβησαν στην καταμέτρηση των ψήφων της πολιτείας της Φλόριντα, όπου κυβερνήτης είναι ο αδελφός του αμερικανού Προέδρου, ο Τζεμπ Μπους. Ο Αλ Γκορ δεν το έβαλε κάτω, δεν πήγε σπίτι του, και ακόμα και τώρα, αν και αυτοαποκαλείται «συνταξιούχος πολιτικός», κανείς δεν είναι απολύτως βέβαιος ότι δεν θα αποφασίσει να διεκδικήσει το χρίσμα των δημοκρατικών για την ανάδειξή του σε υποψήφιο του κόμματος για την προεδρία των ΗΠΑ.
Πολλοί εύχονται να το κάνει. Όχι μόνο επειδή δεν αντέχουν να δουν υποψήφια (και ίσως Πρόεδρο) τη Χίλαρι Κλίντον. Ή τον μέτριο Τζον ΄Εντουαρντς, ή το κατασκεύασμα των media, τον έγχρωμο Μπάρακ
Ομπάμα. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά. Το πιο πιθανό είναι να μη μετάσχει στην κούρσα της υποψηφιότητας. Άλλωστε πολλοί Αμερικανοί του ακροατηρίου έλεγαν με νόημα πόσο πολύ και πόσοι (αρκετοί) μεγαλοπαράγοντες του χρήματος και της δημόσιας ζωής στην Αμερική έχουν ενοχληθεί απ’ όσα λέει ο Γκορ, άρα δεν θα τον στήριζαν πρόθυμα επειδή «κινδυνεύει να εκλεγεί», κι αν εκλεγεί θα έχουν πρόβλημα. Ο γερουσιαστής από το Τενεσί καθήλωσε το δύσκολο κοινό και έκανε όλους να σκεφτούν πώς θα ήταν η
Αμερική, η ζωή, τα πράγματα, αν τον Νοέμβριο του 2004 είχε εκλεγεί εκείνος και όχι ο Μπους ως Πρόεδρος των ΗΠΑ.
Για μια ακόμα φορά ο καθένας απ’ όσους γέμισαν την όχι αχανή αίθουσα «Αλεξάνδρα Τριάντη» είχε την ευκαιρία να σκεφτεί και να παραδεχθεί ότι στην ιστορία και την εξέλιξη έχουν ρόλο και οι άνθρωποι, παίζει ρόλο η προσωπικότητα και δεν κυβερνούν μόνο οι μηχανισμοί. Το βράδυ της Τετάρτης οι Ηνωμένες Πολιτείες έδειξαν μέσω του Αλ Γκορ ένα άλλο πρόσωπο, που έχουν μεν, αλλά τείνει να εξαφανιστεί μέσα στην κυριαρχία του πρωτόγονου ρεπουμπλικάνικου συντηρητισμού. ΄Ηταν ένα καλό βράδυ. Που τέλειωσε με τη βεβαιότητα ότι εκτός απ’ αυτό που φαίνεται υπάρχει κι αυτό που κινείται, αθόρυβα ίσως, διακριτικά, αλλά κινείται.