«ΚΩΔΙΚΑΣ ΟΔΙΚΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑΣ» Ή ΚΩΔΙΚΑΣ ΝΤΑ ΒΙΝΤΣΙ ΚΙ ΑΠΟΡΙΑΣ

Τής Κυβερνήσεως σκοπός
είναι πώς θά εισπράξει
κι όχι τού Έλληνος η ζωή:
ασφάλεια στήν πράξη.

Ουδεμιάς ασφάλειας
εστί τό κίνητρό της
φεύ μόνο τό αρπακτικό
καί χύδην γόητρό της.

Τσαλαβουτά ανάλγητος
κι αθρόως ψιττακίζει
λόγους απίστευτα τρελούς
καί ούτω σαλιαρίζει.

Αναρχικώς, δέ, ενεργεί
πέραν κάθε ορίου
καί βάπτισε τούς δρόμους μας
Οδούς τού Μαρτυρίου.

Ουδείς γνωρίζει φίλοι πώς
πρέπει νά οδηγήσει
αφού μπορεί νά συλληφθεί
χωρίς μυαλό καί κρίση.

Η κρίση τ’ αστυφύλακος
δέν δέχεται μεζούρα,
έτσι τό κάθε πρόστιμον
μηνός εστί χασούρα.

Μαρτυρικός ο βίος μας
μαρτυρικά τά μέτρα
κι οδεύομεν βοοειδή
υπό στυγνήν βουκέντρα.

Οι δρόμοι παγιδευτικοί
βασίλεια λακκούβας
σηματοδότες άχρηστοι
κι εσύ θύμα τής κλούβας.

Πώς μού μαραίνεται ο βιός
καί πόσον λαχταράω
νά πάρω νύκτα τά βουνά
γιατί εκεί χωράω.

Νά ζήσω μέ τά πρόβατα
καί τίς φαιδρές κατσίκες
νά μέ αρμέγουν οι βοσκοί
καί οι γριές ως σφήκες

… νά μέ ταγίζουν συνεχώς
καί νά μέ λιβανίζουν
νά φύγω απ’ το μάτιασμα
κι όσους μέ βασανίζουν.

Νά βρω τήν ησυχίαν μου
παρέα μέ τούς λύκους
καί νά ‘ρχεται τό λυκαυγές
μακράν απ’ τούς αδίκους.

Νά βάλω τ’ αυτοκίνητο
εις μιάν ψηλήν ραχούλα
ως σύμβολο κατακραυγής
έναντι τού μπαμπούλα.
Δέν έχω άλλα βρέ παιδιά
νά δώσω, νά πληρώσω
μέ άδειασαν, μέ νέταραν
μέ πούλησαν όσ’ όσο.

Θά εμβώ σέ υποβρύχιον
καί θά χαθώ γιά έτη
εκεί που η Τροχαία μας
δέν έφθασεν εισέτι.

Θά ομιλώ μέ φάλαινας
μέ σμέρνας καί μέ σπάρους
μακριά από τίς κλήσεις τους
κι από σαθρούς κουμπάρους.

Άστυ αρχαίο καί κλεινόν
Αθήνα «Νταβατζήδων»
θά σε ξεχάσω καί θά ειπώ
ότι ποτέ δέν σ’ είδον.

Μέ έθεσαν οι βάρβαροι
εις τού Προκρούστη κλίνη
μέ έκοψαν, μάς λιάνισαν
(φέρτε μου ασπιρίνη).

Ακμάζει ο πονοκέφαλος
τό φώς μου ηλαττώθη.
(Χαίρουν αι Εθνικαί Οδοί
πού πλήθος εσκοτώθη.)

Νά, τά Γραφεία Κηδειών
νά ‘σου καί τά «κοράκια»,
ουδείς όμως υπεύθυνος
γιά τών οδών τ’ αυλάκια.

Άν κάποιος εις τά μέλλοντα
κτίσει δύο Μουσεία,
τό ένα θά ‘ναι τό Κράτος μας
τ’ άλλο η Αχερουσία.

Ο ΚΟΚ (Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας) είναι τόσο αφύσικος, τόσο απεχθής, τόσο αιμοβόρος καί μυστηριώδης, πού μπροστά του
ο Κώδικας Ντά Βίντσι μοιάζει λιανοτράγουδο.