Ποιος διαφωνεί;

Η φθορά της κυβέρνησης, κυρίως εξαιτίας της υπόθεσης των ομολόγων, έχει ενθαρρύνει τις προσδοκίες για εκλογική επικράτηση στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάτι που μπορεί να θεωρηθεί και κατανοητό και δικαιολογημένο. Ωστόσο δηλώσεις παραγόντων του ΠΑΣΟΚ, όπως αυτή του Ευάγγελου Βενιζέλου, «απέναντι σε μια τόσο κακή κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να συμβιβαστεί με τίποτα λιγότερο από μια καθαρή νίκη – ποιος διαφωνεί;», ούτε κατανοητή είναι ούτε δικαιολογητική βάση έχει. Η κοινή πολιτική λογική λέει ότι μια «οριακή νίκη» του ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές θα ισοδυναμεί με πολιτικό άθλο, όμως μια «καθαρή νίκη» ανήκει στον χώρο της πολιτικής φαντασίας και της πολιτικής αυθαιρεσίας.

• Απαρχής να επισημάνουμε πως το εκλογικό σώμα έχει την τάση να δίνει «δεύτερη ευκαιρία», σε κάθε «νέα διακυβέρνηση» και για να συμβεί το αντίθετο πρέπει να έρθουν «τα πάνω κάτω» και κυρίως να δημιουργηθεί ισχυρό μέτωπο, της λεγόμενης κοινωνικής αντιπολίτευσης, κατά της κυβερνητικής πολιτικής, όπως για παράδειγμα συνέβη στη διάρκεια της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, γι’ αυτό και καταγράφηκε ως η μοναδική διακυβέρνηση από το 1974 έως σήμερα που δεν απέσπασε τη «δεύτερη ευκαιρία». Έπειτα το ΠΑΣΟΚ δεν έχει να αντιπαλέψει στις εκλογές μόνο με «μια κακή κυβέρνηση», έχει να αντιπαλέψει και με «ένα κακό παρελθόν» που σημαδεύτηκε από τον κυβερνητισμό, την αλαζονεία, τους «επαγγελματίες» υπουργούς και τα «στρατεύματα των κολλητών». Αλλά και το «κακό παρελθόν» να μην υπήρχε πάλι θα είχε απέναντί του την «κούραση» που αναπόφευκτα προκάλεσε στο εκλογικό σώμα η μακρόχρονη διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ – και η «κούραση» αυτή δεν έχει εξατμιστεί εντελώς μέσα στην τριετία διακυβέρνησης Καραμανλή.

• Άρα εάν το ΠΑΣΟΚ στις επερχόμενες εκλογές πετύχει μια «οριακή νίκη» θα είναι άθλος, ενώ εάν υποστεί μια «οριακή ήττα» αυτή στην πραγματικότητα θα ισοδυναμεί με «μη νίκη», κάτι που αντικειμενικά θα είναι σημαντικότατη επιτυχία. Έτσι εάν κάποιος στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης θέλει να θέσει τον πήχη ψηλά, εν όψει της επόμενης μέρας των εκλογών, είτε θα τον θέσει στο ύψος της «οριακής ήττας» είτε στο ύψος της «οριακής νίκης», που ισοδυναμεί με κατάρριψη του παγκοσμίου ρεκόρ. Το να θέσει κανείς τον πήχη στο ύψος της «καθαρής νίκης» είναι σαν να επιδιώκει το πολιτικά ανέφικτο, κάτι που δεν δικαιολογείται για ένα εξ ορισμού «πολιτικό ον» όπως θεωρείται και είναι ο Ευάγγελος Βενιζέλος. Ποιος διαφωνεί;