Νεοσυντηρητισμός κοπής USA…
Στην ευθεία της ερεβώδους «οργουελικής γλώσσας» κινούνται οι εκάστοτε δηλώσεις του επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου της κυβέρνησης Γεωργίου Αλογοσκούφη. «Εν λέγει ότι ουδέν λέγει…»
Αν δε, προσέφευγε στην ορμήνια του υφυπουργού του, Πέτρου Δούκα, αποθησαυριστή της ελληνικής σκέψης, θα τον παρέπεμπε στο «στρατηγικό», του στρατηγού των Βυζαντινών Κεκαυμένου, στο οποίο ο τελευταίος συμβουλεύει:
«…Μή καταφρονείς των εναντίον… επεί λογικοί εισίν ως και σύ, και φυσική σοφία υπάρχει εν αυτοίς και πανουργία…». Όπερ μεθερμηνευόμενο σημαίνει : Να μην υποτιμάς και περιφρονείς τους αντιπάλους, γιατί όχι μόνο είναι και αυτοί λογικοί, όπως εσύ, αλλά υπάρχουν και σ΄ αυτούς γνώσεις και πανουργία…
Ο αγγλοτραφής, απόφοιτος της London School of Economics, «κοσμοπολίτης» στις αντιλήψεις, ως εκ των έργων και της πολιτικής πρακτικής του διαφαίνεται, διασκελίζει ό,τι οι Αγγλοσάξωνες μετά σεβασμού αντιμετωπίζουν και για τη γνώση του σεμνύνονται: τις διδαχές της αρχαιοελληνικής σκέψης και δη εκείνης του Σταγειρίτη φιλοσόφου, Αριστοτέλη, «ως το εν αρχή γινόμενον κακόν γνώναι ου του τυχόντος αλλά πολιτικού ανδρός…» (=γνώρισμα του πολιτικού ηγέτη είναι να αντιλαμβάνεται ότι κάτι είναι κακό νωρίς, από τη γένεσή του..).
Το περίεργο στην περίπτωση του Γ. Αλογοσκούφη είναι ότι η οικονομική πολιτική, της οποίας είναι εισηγητής και εκτελεστής, δεν έχει σχέση, ως θα αναμενόταν, με τον θατσερικό νεοφιλελευθερισμό, ούτε με την παραδοσιακή ευρωπαϊκή Δεξιά, αλλά με τον νεοσυντηρητισμό, κοπής USA, εποχής Τζόρτζ Μπους του Νεότερου.
Οι Ευρωπαίοι κλασικοί συντηρητικοί, ως γνωστόν, εξυμνούν τον καπιταλισμό ως το μόνο σύστημα που δημιουργεί πλούτο, αντιθέτως οι νεοσυνηρητικοί αντιλαμβάνονται την Οικονομία με ηθικιστικούς όρους και αναστολές.
Η συντηρητική παράταξη, ακόμη και στη χώρα μας, ειδικότερα επί Κωνσταντίνου Καραμανλή του Πρεσβυτέρου, έδωσε μία κοινωνική χροιά στην οικονομική πολιτική, που ακολούθησε την μεταπολεμική περίοδο με κορύφωση την εποχή μετά την κατάρρευση της Χούντας.
Οι νεοσυντηρητικοί ιθύνοντες της νεοδημοκρατικής οικονομικής πολιτικής, με στίγμα τον νυν υπουργό Εθνικής Οικονομίας, ενυπνιάζονται «με το φάντασμα του Κράτους Κοινωνικής Πρόνοιας, που πλανάται στον ουρανό της Ελλάδας» και έντρομοι επιστρέφουν στο κλασικό τρίπτυχο της Δεξιάς, Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια, το οποίο χωρίς να το αντιλαμβάνονται, υπό το πολιτικό σχήμα του ΛΑΟΣ, τους απειλεί με θανάσιμο εναγκαλισμό!
Το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης με ευαγγέλιο την Οικονομία της Αγοράς, προωθεί τον φιλόπρωτο και τον ατομικό εγωϊσμό, εκεί που οι σύγχρονες ευρωπαϊκές κοινωνίες προτάσσουν την κοινωνική αλληλεγγύη, αν και ένιοι των οικονομικών επιτελών, ο Πέτρος Δούκας συγκεκριμένως, προβληματίζονται με τη διαπίστωση ότι «κάθε Έλληνας έχει τα καπρίτσια του» και προσφεύγουν προς επίρρωσιν του προβληματισμού τους στις «ιστορικές καταγραφές»:
• «Ουδείς δε εγνώριζεν άλλον ανώτερόν του. Ιδού πως υπέγραφεν οπλαρχηγός τις μόνον 12 στρατιώτας έχων υπό την οδηγίαν του: «Γιαννάκης Μπουκουβάλας, αρχιστράτηγος του εν Χορμοβία ελληνικού στρατοπέδου και ναζίρης των πέντε καδηλικίων διά την ευταξίαν και καλήν αποκατάστασιν του τόπου». (Σπυρίδωνος Τρικούπη, Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως).
Ο οικονομικός νεοφιλευθερισμός του Γ. Αλογοσκούφη, γέννημα του συντηρητισμού, δημιουργεί ένα παράξενο υβρίδιο. Περιλαμβάνει την καθιέρωση των υφιστάμενων οικονομικών ανισοτήτων καθώς και μια απροθυμία να θεωρήσει ότι το Κράτος, η Πολιτεία, μπορεί και υποχρεούται να θεραπεύσει τα κοινωνικά δεινά.
Η πορεία της οικονομικής σκέψης και δράσης του υπουργού Εθνικής Οικονομίας διακινείται μακράν της «ελληνικής οικονομικής σκέψης», η οποία από τα μέσα του 19ου αιώνα υπήρξε ένα αμάλγαμα οικονομικού φιλελευθερισμού και «κοινωνισμού», όπου δεσπόζουσα υπήρξε η θέση για το Κράτος Κοινωνικής Πρόνοιας. Μάλιστα αυτή η θέση διαπέρασε την οικονομική πολιτική του 20ού αιώνα, ανεξαρτήτως κομμάτων και κυβερνήσεων που κατείχαν την εξουσία.
Στην οικονομική πρακτική του Γ. Αλογοσκούφη δεν διαφαίνεται ουδέ καν το θεμέλιο της ελληνικής οικονομικής σκέψης, της οποίας αξίωμα υπήρξε η προοδευτική φορολογία, «η οποία θα πρέπει να εφαρμόζεται τόσο περισσότερο στους άμεσους φόρους, όσο υπάρχουν σημαντικοί και αρνητικής υφής έμμεσοι φόροι…» Και μάλιστα τη διδαχή ότι «η προοδευτική φορολογία στους άμεσους φόρους αποτελεί επιτακτική ανάγκη καθώς λειτουργεί ως αντίρροπη δύναμη στις υφιστάμενες κοινωνικές σχέσεις μειώνοντας τα φορολογικά βάρη για τα ασθενέστερα οικονομικώς κοινωνικά στρώματα…»